5 ตุลาคม 2549 16:37 น.
White roses
น้องเห็นพี่..ทำงานหนัก..ไม่พักหยุด
น้องนั้นสุด..แสนห่วงใย..ใจสงสาร
ห้าโมงแล้ว..พี่นั้นยัง..นั่งทำงาน
หกโมงผ่าน..ยังคร่ำเคร่ง..เร่งโอที
ทานข้าวแล้ว..หรือยัง..น้องนั่งเหม่อ
ถามกลัวเก้อ..ไม่ตอบน้อง..คงหมองศรี
เห็นพี่เครียด..เร่งสางงาน..หนักเหลือดี
น้องกลัวพี่..เจ็บป่วยไข้..ไม่สบาย
ที่อยากถาม..เพราะสงสาร..งานพี่หนัก
พี่ตรำตราก..งานหนัก..ลำบากไหม
เพื่ออนาคต..พี่มุ่งมั่น..ฝ่าฟันไป
น้องเห็นใจ..เป็นห่วง..ทวงถามมา
ทานข้าวไม่..เป็นเวลา..พาให้ป่วย
น้องจะช่วย..พี่ชาย..อย่างไรหนา
อยากแบ่งเบา..ภาระหนัก..จึงทักมา
ตอบด้วยนะ..ที่น้องถาม..เอ่ยย้ำมา...
4 ตุลาคม 2549 16:05 น.
White roses
นั่งรอพี่..ที่บางปู..อยู่เดี่ยวโดด
หัวใจโลด..ล่องไป..ใจห่วงหา
ยืนคอยพี่..ริมสะพาน..ชื่อ..สุดตา
แสนเหว่ว้า..เงียบเหงา..เศร้าทรวงใน
นกนางนวล..บินว่อน..ร่อนหาคู่
บ้างเกาะอยู่..กิ่งโกงกาง..ช่างสดใส
บ้างลอยคู่..ท้องทะเล..เร่ร้องไป
แสนอ้างว้าง..เดียวดาย..ใจคะนึง
เสียงคลื่นซัด..กระทบฝั่ง..ดั่งเสียงพี่
น้ำตาปรี่..ซึมเศร้า..เฝ้าคิดถึง
เหม่อมองฟ้า..กว้างไกล..ให้คำนึง
ใยพี่จึง..แรมร้าง..เหินห่างไกล
สุริยัน..เริ่มอ่อนแสง..สีแดงเรื่อ
หนาวลมเหนือ..พัดมา..พาหวั่นไหว
สายตาเหม่อ..มองทะเล..ไกลแสนไกล
ยิ่งอาลัย..หดหู่..อยู่ลำพัง
สุริยัน..ลอยต่ำ..ค่ำแล้วหนา
เหล่านกกา..บินลับไป..ไม่กลับหลัง.
พากันกลับ..ไปครองคู่..อยู่รวงรัง
ใจภินทร์พัง..หวนไห้..ไร้วิญญา
ชื่อสะพาน..สุดตา..คงอาถรรพณ์
ปล่อยน้องนั้น..ครวญคร่ำ..ร่ำเรียกหา
น้องนั้นคง..อยู่ห่างใจ..ไกลสายตา
ดังฉายา..สะพานไซร้..ใช่ไหมเออ...
3 ตุลาคม 2549 17:38 น.
White roses
แม่กับพ่อ..แยกห่าง..ไปต่างหน
ทอดทิ้งลูก..ของตน..คอยอยู่บ้าน
ตั้งตาแล..คอยพ่อ..รออยู่นาน
ยิ่งคิดยิ่ง..ฟุ้งซ่าน..คร้านจะคอย
ลูกไขว่คว้า..หาไม่พบ..ความอบอุ่น
ห่างร่มบุญ..ลูกเศร้า..ใจเหงาหงอย
โอ้..พ่อจ๋า..ข่าวใหม่..ลูกใจลอย
พ่อไปมี..เมียน้อย..ไว้คอยเคลีย
เข้าสังคม..ดื่มเหล้า..เอาแต่หน้า
ชอบจับกลุ่ม..พนันท้า..กล้าได้เสีย
อวดเมียน้อย..เข้าเทคมั่ว..กันนัวเนีย
หน้าที่เสีย..ต้องดูแล..เชือนแชไป
แต่ครอบครัว..พร้อมหน้ากัน..ในวันนี้
โอกาสดี..ลมพา..พัดมาให้
ลูกพบพ่อ..พร้อมกับแม่..ดังตั้งใจ
ที่พบใหม่..ของทุกคน..บนโรงพัก
ลูกถูกจับ..อยู่ในห้อง..ผู้ต้องหา
เพราะร่วมแก๊งค์..ค้ายาบ้า..ข้อหาหนัก
ซ้ำยังมั่ว..เข้าเทค..ยังเด็กนัก
ตำรวจตัก..เตือนไว้..ไม่เคยกลัว
แม่เสียใจ..แสนระทม..สุดขมขื่น
พ่อสงเคราะห์..คนอื่น..ดาษดื่นทั่ว
แถมยังเอา..ใจออก..นอกครอบครัว
ลูกต้องชั่ว..มีปัญหา..จะโทษใคร
7 มีนาคม 2558 10:00 น.
White roses
เรานั้นต่าง..ห่างกัน..ในวันนี้
ต่างวิถี..ต่างเส้นทาง..ต่างความฝัน
มีชีวิต..เรียบง่าย..แตกต่างกัน
นับคืนวัน..ล่วงผ่าน..นานเหลือดี
ใจส่งใจ..ถึงกัน..วันละนิด
ร้อยลิขิต..เรียงบทกลอน..อักษรศรี
ฉันเขียนไป..เธอเขียนมา..ถ้อยพาที
ไม่ห่างหนี..หน้าจอ..เฝ้ารอเธอ
มีความสุข..ซึ้งใจ..คราได้อ่าน
เธอส่งสานต์..ถ้อยคำ..นำเสนอ
เห็นอักษร..ยังหวิวหวั่น..พรั่นละเมอ
เธอจ๋าเธอ..เป็นใคร..ที่ไหนกัน
จะผิดไหม..ถ้าใจ..คร่ำครวญคิด
จะมีสิทธิ์..บ้างไหม..หากใฝ่ฝัน
ฝากสายตา..ผ่านเว็ปไซท์..มาจอยกัน
กลัวเธอนั้น..บั่นทอน..ริดรอนใจ
เธอเป็นใคร..มาจากไหน..ไม่บอกกล่าว
มีเพียงเรา..เขียนเล่า..กล่าวขานไว้
อ้ำอ้ำอึ้ง..ปิดบัง..แล้งน้ำใจ
ไม่จริงใจ..เหมือนดั่งคำ..เธอพร่ำวอน
เกือบลุ่มหลง..ในคารม..ภิรมย์รัก
เธอสลัก..อักษรา..มาออดอ้อน
ครวญบรรเลง..เพลงรัก..เป็นบทกลอน
ว่านั่งนอน..ลึกซึ้ง..ถึงทุกวัน
ใจหนอใจ..ผู้ชาย..โหดร้ายนัก
พูดจากปาก..ว่าจริงใจ..ให้เพ้อฝัน
อำพรางตัว..ปิดบังตน..พัลวัน
คงเหมือนกัน..ผู้ชาย..ใช่ไหมเธอ...
30 กันยายน 2549 21:46 น.
White roses
คนสองคน..เคยมอบใจ..ให้คำมั่น
สัญญากัน..รักหว่งใย..ไม่ห่างเหิน
แต่วันนี้..วาบหวาม..ยามก้าวเดิน
เธอหมางเมิน..จากไป..ไม่กลับมา
เธอคล้ายจะ..เปลี่ยนไป..ในวันนี้
หรือเธอมี..ใครคนใหม่..ใฝ่ฝันหา
ใจที่เคย..มอบแก่กัน..ทุกวันมา
มีปัญหา..เธอแบ่งปัน..ไปให้ใคร
ปล่อยให้ฉัน..เคว้งคว้าง..หาทางออก
รักลวงหลอก..ช่างปวดร้าว..เหงาหวั่นไหว
ความกังวล..ว้าเหว่..วุ่นวายใจ
ต้องเดียวดาย..เป็นประจำ..ทุกค่ำคืน
เก็บความช้ำ..ดวงกมล..ทนปวดเจ็บ
ต้องกดเก็บ..ข่มหัวใจ..อย่างขมขื่น
ขอเดินไป..อย่างเดียวดาย..ไร้จุดยืน
ต้องทนฝืน..กับความเหงา..ความเศร้าใจ
ไม่ขอเหนี่ยว..หยุดยั้ง..รั้งให้อยู่
ยอมเป็นผู้..หันหลัง..อย่างแพ้พ่าย
ไม่บังคับ..เธอหรอกหนา..ว่าเลือกใคร
คนนอกใจ..ไปจากฉัน..นั้นคือเธอ....
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1308
