30 ตุลาคม 2549 16:07 น.
White roses
ข้าแต่ท่าน..กามเทพ..ผู้เรืองฤทธิ์
โปรดสักนิด..ฟังข้า..สักคราหนึ่ง
หัวใจข้า..เปี่ยมด้วยรัก..อันตราตรึง
ระลึกถึง..ต่อกัน..ทุกวันมา
เป็นความรัก..อันยิ่งใหญ่..หาใดเทียบ
ยากจักเปรียบ..กับสิ่งใด..ในโลกหล้า
ด้วยหัวใจ..อันบริสุทธิ์..เสมอมา
จึงชักพา..ให้หัวใจ..ได้พบกัน
วิญญาณแห่ง..รักแท้..สิงห์สถิตย์
ใจแนบชิด..เปี่ยมพลัง..มหาศาล
หลอมดวงใจ..เป็นหนึ่งเดียว..ตลอดกาล
สองเรานั้น..รู้คุณค่า..แห่งจิตใจ
เป็นความรัก..ของมนุษย์..สุดประเสริฐ
หาได้เกิด..จากอำนาจ..ของท่านไม่
มิได้เกิด..จากอำนาจ..เทพองค์ใด
เกิดจากใจ..อันบริสุทธิ์..มนุษย์เอง
ใจสองดวง..ของเรา..ประสานแน่น
ลึกถึงแก่น..ดวงมาลย์..รักบานเบ่ง
รักโบยบิน..เอ่ยถ้อย..ร้อยบรรเลง
เป็นบทเพลง..อันแสนหวาน..ซ่านทรวงใน
โปรดเก็บศร..ของท่าน..เอาไว้เถิด
ท่านผู้เลิศ..ด้วยพลัง..อันยิ่งใหญ่
จงสถิตย์..บนวิมาน..อันเกริกไกร
คอยเป็นองค์..พยานให้..แด่สองเรา...
28 ตุลาคม 2549 21:37 น.
White roses
ยินเสียงคลื่น..โถมซัด..หาดทรายขาว
ละอองพราว..ระยิบระยับ..จับใจฉัน
สายลมพลิ้ว..กรรโชกพัด..น่าอัศจรรย์
ทิวสนนั้น..เอนอ่อนลู่..ดูงดงาม
เสียงหรีดหริ่ง..เรไร..ระงมก้อง
ร่ายร่ำร้อง..บรรเลง..เพลงหวานฉ่ำ
ทะเลครวญ..กรีดร้อง..ทำนองตาม
ช่างเลิศล้ำ..เลอค่า..คราได้ยล
โอ้ท้องฟ้า..หาดทราย..และสายน้ำ
แสนงดงาม..อร่ามตา..คราหลังฝน
ทะเลใส..เห็นตัวปลา..แหวกว่ายวน
สุขเหลือล้น..เกินจินตนา..พาสุขใจ
มิอาจลืม..ความงาม..ในยามนี้
ด้วยมีพี่..อยู่เคียงข้าง..ไม่ห่างหาย
ยามราตรี..แสงจันทร์นวล..ยวนเย้าใจ
ได้อิงแอบ..แนบกาย..ใต้แสงจันทร์
สุดจะหา..คำใดเลย..มาเอ่ยอ้าง
หรือสรรค์สร้าง..พจนา..มากล่าวขาน
ดุจสวรรค์..บนดิน..ก็มิปาน
สองเรานั้น..สราญใจ..ไม่อาจลืม...
27 ตุลาคม 2549 08:10 น.
White roses
ดั่งเหมือนคน..พเนจร..ไร้คอนถิ่น
มาจากดิน..แดนไกล..บ้านไพรเถื่อน
หลงพลัดมา..แดนศิวิไล..ใจลางเลือน
จึงเป็นเหมือน..คนแปลกหน้า..คราใครยล
ดินแดนนี้..ช่างประหลาด..เกินวาดฝัน
สูงตระหง่าน..ล้วนตึกใหญ่..ให้สับสน
ทั่วทุกที่..นับไม่ถ้วน..ล้วนผู้คน
เดินปะปน..ขวักไขว่..จนลายตา
จึงเดินหลง..ผิดเส้นทาง..อ้างว้างนัก
นึกว่าจัก..โชคดี..มีวาสนา
มีคนช่วย..คุ้มครองกาย..ยามภัยมา
ไม่รู้ว่า..กำลังก้าว..เข้าในกรง
ฉันเคยมี..กำลังใจ..อันกล้าแกร่ง
เคยเข้มแข็ง..เคยวาดฝัน..อันสูงส่ง
กลับสิ้นแรง..พลังหมด..ถดถอยลง
ดั่งตกลง..ในหุบเหว..แห่งเปลวไฟ
เฉกเช่นคน..โง่เขลา..ไม่เข้าท่า
ไร้ปัญญา..สิ้นหวัง..ทางแก้ไข
ต้องทนทุกข์..ทรมาน..ทั้งกายใจ
เมืองแสนใหญ่..ใจแร้นแค้น..แสนทารุณ
เหมือนลูกไก่..หลงทางแม่..แต่อ้อนออก
เดินมานอก..รวงรัง..ห่างไออุ่น
เผชิญโลก..ตามลำพัง..อย่างทารุณ
ไม่เคยคุ้น..โลกโสมม..สังคมทราม
เที่ยวร่อนเร่..พเนจร..นอนเดี่ยวโดด
ต้องทนอด..ต้องผจญ..คนเหยียดหยาม
ทั้งหิวโซ..แต่ต้อง..พยายาม
หาข้าวน้ำ..เพื่อประทัง..ยังชีวิน
แต่โชคร้าย..ตามมา..ชะตาเอ๋ย
เดินล่วงเลย..ก้าวย่าง..มาต่างถิ่น
นึกว่ารอด..ปลอดภัย..ไร้มลทิน
แต่กลับสิ้น..อิสระ..ถูกระราน
ถูกจับขัง..ในห้อง..อันมืดมิด
แสงสว่าง..สักนิด..ไม่ลอดผ่าน
จับมาเล่น..มาขยำ..ยามต้องการ
ต้องซมซาน..ซุกมุมห้อง..นองน้ำตา
ทั้งหนาวสั่น..ทั้งมืดมิด..จิตหวั่นไหว
มองหาใคร..ว่างเปล่า..เศร้านักหนา
เคยซุกปีก..ของแม่..แต่ก่อนมา
หนาวอุรา..ซุกปีกอุ่น..อย่างคุ้นเคย
เดี๋ยวนี้เล่า..ต้องผจญภัย..ในโลกกว้าง
ต้องเหินห่าง..ที่พักพิง..อิงเขนย
สิ่งแวดล้อม..แปลกตา..ไม่คุ้นเลย
โอ้อกเอ๋ย..ลูกไก่..ใจระทม
จะถูกบีบ..ก็ตาย..วายชีวาตย์
หรือพิฆาต..เข่นฆ่า..ให้สาสม
จะขยำ..หรือทำร้าย..ให้อกตรม
คงสาสม.."เป็นลูกไก่"..ในกำมือ...
26 ตุลาคม 2549 16:16 น.
White roses
อยากจะไป..เชิญไป..เสียให้พ้น
เกลียดนักคน..งี่เง่า..เจ้าปัญหา
มาทางไหน..ไปทางนั้น..ไกลไกลตา
ไม่เข้าท่า..คนอะไร..ไร้ศีลธรรม
บอกรักเรา..แต่หยอกเย้า..กับหญิงอื่น
ไปเริงรื่น..สนุกกัน..เช้ายันค่ำ
เห็นกับตา..หลายครั้ง..เป็นประจำ
ตบให้คว่ำ..ฟันให้ยับ..ลองกลับมา
26 ตุลาคม 2549 04:56 น.
White roses
นักเลงกลอน..นอนเดี่ยว..เปลี่ยวใจนัก
เจอแต่รัก..หลอกลวง..ไม่ห่วงหา
หรือฟ้าเป็น..ผู้กำหนด..กฏชะตา
ให้อุรา..ต้องเจ็บช้ำ..ระกำใจ
จะมีรัก..กี่ครั้ง..ก็พลาดรัก
ต้องอกหัก..อกตรม..ระทมไหม้
ทั้งรักร้าว..ร้ายลึก..เสมอไป
ใจสลาย..แทบดับดิ้น..สิ้นชีวา
หรือพรหมลิขิต..ชี้ชัด..จัดให้เห็น
ให้ได้เป็น..คนที่..ไม่มีค่า
จะได้แต่ง..อรรถรส..เขียนอักษรา
กลั่นออกมา..ให้ดูเด่น..เหมือนเห็นจริง...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1298
