8 พฤศจิกายน 2549 05:30 น.
White roses
คนสองคน..เคยผูกพัน..รักกันมาก
ต้องมาจาก..ร้างไกล..น่าใจหาย
สัญญากัน..จะรักมั่น..จนวันตาย
กลับห่างหาย..ลืมคำมั่น..ลืมสัญญา
วันเวลา..เปลี่ยนไป..พาใจเปลี่ยน
โลกหมุนเวียน..ใจคนนั้น..พลันหนีหน้า
เคยรักมั่น.เคยผูกพัน..เคยสัญญา
กลับเลือนลา..จากไป..ไม่กลับคืน
จึงต้องเก็บ..ความช้ำ..ที่ฝังจิต
ใจมืดมิด..ตรอมตรม..สุดขมขื่น
ต้องปวดร้าว..ระกำ..ทุกค่ำคืน
สุดจะฝืน..ความเศร้า..ให้เบาบาง
จึงไม่เหนี่ยว..หัวใจ..ให้ใครอยู่
เพราะใจรู้..ว่าเขา..เอาใจห่าง
ขอหันหลัง..เดินด้น..คนละทาง
ไม่เหนี่ยวรั้ง..จิตใจ..ให้ใครรอ...
7 พฤศจิกายน 2549 16:41 น.
White roses
หากจะหา..ชายดี..มีรักแน่
คงยากแท้..ยิ่งนัก..ยากจักหา
แรกรักหวาน..ซาบซึ้ง..ตรึงอุรา
แล้วจากลา..ร้างไกล..ไม่ใยดี
ดั่งอสรพิษ..ฤทธิ์ร้าย..หมายกัดฉก
ช้ำในอก..ด้วยพิษร้าย..เธอหน่ายหนี
ชีวิตแทบ..ดับดิ้น..สิ้นชีวี
สุดเหลือที่..เอ่ยคำ..พร่ำพรรณนา
เจ็บเหลือทน..เจ็บนัก..รักเป็นพิษ
หลงสนิท..ถลำใจ..อาลัยหา
รักเหลือเกิน..ผูกพัน..มั่นสัญญา
แต่ต้องมา..น้ำตาหลั่ง..ไหลพรั่งพรู
ู
เป็นใจใคร..คงอ่อนล้า..กันทั้งหมด
แสนรันทด..คิดไป..ให้อดสู
เอือมระอา..กับใจชาย..ร้ายน่าดู
ไม่เคยอยู่..กับร่องรอย..ปล่อยหญิงตรม
มีรักได้..ไม่สิ้นสุด..ไม่หยุดหย่อน
มากรักซ้อน..ซ่อนรัก..ยากจะข่ม
รักคนโน้น..ทิ้งคนนี้..ให้อกตรม
หญิงต้องจม..น้ำตา..ทุกคราไป
ยากจักหา..ชายดี..มีรักมั่น
ร้อยหมื่นพัน..ค้นหา..ได้ที่ไหน
ดั่งงมเข็ม..มหาสมุทร..สุดแสนไกล
คงสิ้นใจ..ก่อนโผล่มา..จากวารี...
6 พฤศจิกายน 2549 03:46 น.
White roses
จะกักขัง..ตัวเองใย..ในห้องหับ
ซึ่งแคบคับ..แยกตน..จากคนอื่น
ตัดขาดจาก..ธรรมชาติ..อันร่มรื่น
ทนขมขื่น..โดดเดี่ยว..อยู่เปลี่ยวดาย
ประดุจหนึ่ง..นักโทษ..ถูกจองจำ
อยู่ในถ้ำ..อันมืดมิด..จิตสลาย
โลกภายนอก..เธอตัดขาด..หรืออย่างไร
เธอจึงได้..ซุกมุมห้อง..นองน้ำตา
เธอนั้นไม่..ปรารถนา..จะชมชื่น
ความสวยงาม..ดาษดื่น..ไพรพฤกษา
แสงตะวัน..ยามเช้า..เร้าวิญญา
งดงามตา..ยิ่งนัก..หากได้ยล
ยามค่ำคืน..นั้นเล่า..เธอรู้ไหม
สว่างไสว..ระยิบระยับ..กลางเวหน
ล้วนหมู่ดาว..ดารดาษ..มากเสียจน
แทบท่วมท้น..ดั่งมณี..ที่งดงาม
ซึ่งเทพยดา..ท่านได้นำ..มาประดับ
ประกายวับ..คู่จันทรา..คราพลบค่ำ
ยามราตรี..ตระการตา..น่าจดจำ
สายลมฉ่ำ..ต้องผิวกาย..คลายระทม
สูดกลิ่นหอม..อบอวล..มวลดอกไม้
ชูช่อไหว..ร่ายรำ..ผสานผสม
คลอเคล้าเสียง..บรรเลง..เพลงสายลม
ก้องระงม..หรีดเรไร..ใจครื้นเครง
มาชำระ..ร่างกายใน..สายธารฉ่ำ
เพิ่มคุณค่า..อันลึกล้ำ..กระฉับกระเฉง
รู้ความหมาย..แห่งชีวิต..ของตัวเอง
อย่าหวั่นเกรง..ต่อสิ่งใด..ให้ร้าวราน
ออกมาเถิด..จากห้อง..อันมืดมิด
อย่าพันธนาการ..ชีวิตให้..ใจฟุ้งซ่าน
จับมือฉัน..ก้าวออกมา..อย่าช้านาน
ไปด้วยกัน..สัมผัสโลก..อันกว้างไกล
เธอจะได้..มองเห็น..เส้นขอบฟ้า
มวลพฤกษา..ดอกไม้..สีสวยใส
เหล่าวิหค..ร้องบรรเลง..เพลงก้องไพร
ให้ผิวกาย..ดื่มด่ำ..ฉ่ำสายลม
อยู่ท่ามกลาง..มวลมิตร..หมู่สหาย
พร้อมทักทาย..ด้วยไมตรี..มีสุขสม
ดวงใจเธอ..จะแช่มชื่น..คลายโศกตรม
ความขื่นขม..จักหายไป..จากใจเธอ....
3 พฤศจิกายน 2549 20:37 น.
White roses
ฉันคือคน..อารมณ์ดี..ไม่มีเศร้า
ฉันคือเงา..ประดับใจ..ใครคนหนึ่ง
ฉันคือรัก..อันวิจิตร..ติดตราตรึง
ฉันคือหนึ่ง..ในหัวใจ..ใครบางคน
ฉันคือความ..ห่วงหา..คราเหินห่าง
ฉันคือฝน..ชะล้าง..ความหมองหม่น
ฉันคือดอก..กุหลาบขาว..พราวกมล
ฉันคือมิตร..ต่อผู้คน..ยามหม่นใจ
ฉันคือดาว..สกาวแสง..ระยิบระยับ
ฉันคือจันทร์..ที่ประดับ..บนฟ้าใส
ฉันคือความ..รักแท้..และจริงใจ
ฉันคือใคร..ของคนนั้น..นิรันดร์กาล..
3 พฤศจิกายน 2549 13:50 น.
White roses
วันที่เธอ..จากไป..ในวันนั้น
ยิ่งนับวัน..ปวดร้าว..เหงาหวั่นไหว
ความว้าเหว่..รุมเร้า..เศร้าทรวงใน
ต้องฝืนใจ..ข่มความช้ำ..สุดกล้ำกลืน
วันที่ฉัน..เจ็บปวด..เธออยู่ไหน
วันที่ฉัน..เสียใจ..สุดขมขื่น
วันที่ฉัน..เปลี่ยวเหงา..ทุกค่ำคืน
ได้แต่ยืน..ร้องไห้..ใต้แสงจันทร์
ชีวิตฉัน..นับวัน..ยิ่งว่างเปล่า
ไม่มีเขา..เหมือนชีวิต..ไร้ความฝัน
มีชีวิต..อยู่ไป..เพื่อใครกัน
โปรดตอบฉัน..จะได้ไหม..ใครซักคน..
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1177
