20 ธันวาคม 2549 21:17 น.
White roses
( ไม่เอ่ยนาม.....)
เถอะพรุ่งนี้..จะมีค่า..กว่าวันนี้
เถอะคนดี..จะมีฉัน..แม้วันไหน
เถอะไม่ว่าง..บางครา..ไม่ว่าไร
เถอะหัวใจ..อย่าว่างงาน..หวานเหมือนเดิม
มดจะเพิ่ม..เป็นล้าน..ก็หวานต่อ
ให้เพียงพอ..ต่อใจ..ไมตรีเสริม
ให้สาสม..อารมณ์สุข..ในทุกเทอม
ล้างแผลเดิม..ให้สนิท..ใจชิดกัน
ขอนะขอ..ฉันฝัน..ถึงวันสวย
มีเธอด้วย..ในทุกยาม..แห่งความฝัน
แม้คืนนี้..จะขออิง..พิงไหล่กัน
ถึงในฝัน..หวานหยด..นะมดเอย
( กุหลาบขาว.....)
เจ้ามดคง..ผูกคอตาย..ไปหลายร้อย
ได้ฟังถ้อย..บทกวี..ที่หวานหู
อกแตกตาย..อีกเป็นพัน..ลองคิดดู
"พ่อโฉมตรู"..พูดหวานหยด..จนมดอาย
น้องไม่ใช่..มดหรอกหนา..อย่ามาอ้อน
ต้องคอยสอน..ตัวเองไว้.."ใช่ใจง่าย"
มีสมอง..ตรองให้รู้..ดูใจชาย
มายาหลาย..เล่มเกวียน..กว่าสตรี
หากช้ำรัก..พลาดไป..ใจจะแย่
หาทางแก้..ไว้ก่อน.."รู้ทางหนี"
ใจมนุษย์..สุดหยั่ง..ดั่งชลที
ถ้อยพาที..ออกจากปาก.."ยากจะฟัง"
( ไม่เอ่ยนาม....)
ไม่ใช่มด..ต้องใช่แน่..เธอแม่มด
คำหวานหยด..จึงไม่อาจ..ให้คาดหวัง
เป็นมดเก๋า..เข้าถึง..ซึ่งพลัง
ที่ซ่อนฝัง..มิดชิด..จริตชาย
อันน้ำตาล..มิตรผล..ไม่สนแน่
น้ำอ้อยแท้..ก็ไม่เหลียว..ไม่เกี่ยวหมาย
ต้องเวทมนต์..เสกสรรค์..พรรณราย
จึงยักย้าย..แม่มด..สะกดใจ
แต่มนต์ใด..ไหนเล่า..เท่ามนต์รัก
เสกสลัก..หินใหญ่..ให้อ่อนได้
จะมนต์สิทธิ์..คำสร้อย..ยังด้อยไป
ต้องมนต์ใจ..เสกสลัก..มนต์รักจริง
ก็อีกแหละ..ยอดหญิง..หยิ่งในศักดิ์
สำรวมรัก..ถูกทาง..เป็นอย่างยิ่ง
ดอกขาวนวล..ยวนใจ..ใคร่แอบอิง
แต่มีหรือ..เธอจะทิ้ง..สิ่งคู่ควร
จึงใคร่ครวญ..รอบคอบ..ตรวจสอบยิบ
นับถึงสิบ..ยังน้อยไป..ต้องให้ถ้วน
"อ๊ะ..จะอยู่"..ให้นับไป..ไม่เรรวน
เป็นขบวน..ท้ายท้าย..ยังได้ไป...
นึกดูแล้ว..แก้วใจ..ได้ความว่า
เพียงสบตา..สักครั้ง..หวังได้ไหม
เพราะดวงตา..คือหน้าต่าง..ของหัวใจ
จะเท็จจริง..ประการใด..ให้ตาคุย
อนุญาต..ให้ขุดคุ้ย..ตะกุยเนตร
หาสาเหตุ..ความใน..ที่ไม่ชุ่ย
ห้องจักษุ..มีโซฟา..มานั่งคุย
เชิญมาคุ้ย..เรื่องหลายหลาก..จากแววตา
อยากจะหา..วันว่าง..มานั่งเทียบ
มาจ้องเปรียบ..แววตานั้น..กันเลยว่า
มีอะไร..ซ่อนอยู่..สองคู่ตา
อาจไม่ต้อง..พูดจา..ใช้ตาแทน
สะกัดแขน..เอาไว้..ไม่ต้องกอด
ตาอาจดอด..กอดกันเอง..แบบเกร็งแน่น
เป็นกอดน้อง..ด้วยสองตา..อย่าคลอนแคลน
หรือหวงแหน..มิให้ปัน..ทานสายตา..
19 ธันวาคม 2549 21:19 น.
White roses
ได้โปรดหยุด..เสียที..เถิดที่รัก
ให้ฉันพัก..หัวใจ..ได้ไหมหนา
แผลหัวใจ..เริ่มกลัดหนอง..ต้องเยียวยา
อย่าเพิ่งมา..ซ้ำเติมกัน..ในวันนี้
เพียงวาจา..เอ่ยถ้อย..ร้อยคำหวาน
ยังทรมาน..หัวใจฉัน..จนขวัญหนี
หัวใจแตก..แหลกสลาย..ไม่เหลือดี
เป็นเช่นนี้..กี่คราครั้ง..ยังจดจำ
เหตุใดเธอ..หลอกลวงฉัน..ให้หวั่นไหว
จึงเผลอใจ..ครวญคิด..จิตถลำ
รักเหลือเกิน..รักกว่าใคร..ใยเธอทำ
มาหลอกอำ..รักลวงเล่น..ไม่เป็นจริง
หากไม่รัก..อย่ามาหลอก..มาหยอกเย้า
ใจบางเบา..แสนเจ็บช้ำ..ระกำยิ่ง
ปล่อยฉันไป..หากเธอไม่..รักฉันจริง
อย่าเห็นหญิง..ไร้คุณค่า..ราคาคน
เพียงเท่านี้..ชีวิตฉัน..แทบมอดดับ
คำสับปรับ..ร้อยมายา..พาใจหม่น
หัวใจชาย..รวนเร..ร้อยเล่ห์กล
หญิงต้องทน..เจ็บช้ำ..น้ำตานอง
ได้โปรดหยุด..เสียที..เถิดที่รัก
ขอหยุดพัก..หัวใจ..คลายหม่นหมอง
กักเก็บใจ..ไว้มิให้..ใครครอบครอง
นะ..ขอร้อง.."อย่ามาย้ำ..ให้ช้ำทรวง"....
19 ธันวาคม 2549 03:27 น.
White roses
ความว้าเหว่..เงียบเหงา..มาเร้าจิต
คร่ำครวญคิด..คราใจ..หัวใจเหม่อ
คนเคยรัก..พรากไป..ไม่พบเจอ
จึงพร่ำเพ้อ..ถวิลหา..อย่างอาวรณ์
สายลมหนาว..หนาวเหน็บ..เจ็บทั่วร่าง
น้ำตาหลั่ง..รินไหล..ใจทอดถอน
นอนกอดหมอน..ใบเก่า..อย่างร้าวรอน
จิตสะท้อน..หวั่นไหว..ให้คะนึง
หลับตาลง..คราใด..ใจหม่นหมอง
รักเราต้อง..ร้างไกล..ให้คิดถึง
ความห่วงหา..อาทร..ยังฝังตรึง
แววตาซึ้ง..จำฝังใจ..ไม่ลืมเลือน
เธอจากไป..ลาลับ..ไม่กลับหลัง
ใจภินท์พัง..ดั่งถูกมีด..มากรีดเฉือน
เธอห่างหาย..ไม่เหลียวแล..เหมือนแชเชือน
วันปีเคลื่อน..ผ่านไป..ไร้วี่แวว
เสียงลมพัด..หวีดหวิว..ทิวยอดสน
จิตวกวน..คล้ายเสียงเธอ..กังวานแว่ว
เหลียวมองหา..ตามเสียงไป..ไร้วี่แวว
ไม่มีแล้ว..เธอคนนั้น..ที่ฉันรอ.....
18 ธันวาคม 2549 15:17 น.
White roses
หยิบมาลัย..มะลิร้อย..ห้อยกุหลาบ
ก้มลงกราบ..เทพไท้..ใจหวิวหวั่น
ขอทรงโปรด..เมตตา..ดลบันดาล
ให้ลูกนั้น..ประสบ..พบคนดี
ด้วยลูกนี้..เปลี่ยวเปล่า..เหงาดวงจิต
ไร้คู่ชิด..เคียงใกล้..รักหน่ายหนี
ทนหนาวเหน็บ..ทรมาน..นานหลายปี
ดั่งชีวี..จวนจะขาด..พินาศไป
พอมีรัก..ก็ถูกรัก..นั้นหักอก
จึงช้ำฟก..ปวดร้าว..เศร้าหวั่นไหว
ไร้คนคอย..ดูแล..แผลหัวใจ
ดุจเป็นไข้..เจ็บหนัก..ยากเยียวยา
จึงอ้อนวอน..โปรดด้วย..ช่วยลูกเถิด
ท่านผู้เลิศ..กว่าสิ่งใด..ในโลกหล้า
ประทานพร..ให้ลูกด้วย..ช่วยเมตตา
ให้พบพา..รักแท้..และจริงใจ
ลุกขึ้นยืน..กอดมาลัย..ใจหม่นหมอง
น้ำตานอง..ไหลหลั่ง..ทั้งซ้ายขวา
อธิษฐาน..กำหนดจิต..กายวาจา
หวังสักครา..ลองเสี่ยงรัก..ดูสักที
พะว้าพะวง..เหม่อมอง..ท้องฟ้ากว้าง
จิตมุ่งหวัง..ประสบ..พบสุขขี
โยนมาลัย..ลอยล่อง..ท้องนที
รอคนดี..สุดที่รัก..จักเก็บมา....
16 ธันวาคม 2549 22:34 น.
White roses
จากวันนั้น..ถึงวันนี้..ที่เอ่ยถ้อย
แค่เห็นรอย..อักษรา..พาใจหวาม
เอ่ยคำรัก..ร้อยรส..ในบทความ
ให้ครั่นคร้าม..หวนคิด..จิตตราตรึง
ยิ่งนานวัน..ยิ่งซึ้ง..ตรึงดวงจิต
คร่ำครวญคิด..คราใด..ให้คิดถึง
ยามห่างไกล..หวนไห้..ใจคะนึง
พร่ำเพ้อถึง..ทุกเวลา..ทุกนาที
ชาตินี้คง..ไม่ได้ชิด..พิสมัย
ฉันถูกให้..มากระทำ..ตามหน้าที่
ไม่สามารถ..เอื้อนเอ่ย..เผยวจี
เธอคนดี..โปรดอภัย..ให้สักครา
ในวันนี้..เป็นได้..แค่ความฝัน
หัวใจฉัน..ปวดร้าว..เศร้านักหนา
สุดจะกลั้น..ความหม่นหมอง..สองดวงตา
น้ำใสใส..รินไหลมา..อย่างอาลัย
หากชาติหน้า..มีจริง..ทุกสิ่งนั้น
ให้เธอฉัน..ประสบ..พบกันใหม่
ได้ครองคู่..เคียงข้าง..ไม่ห่างไกล
ตราปฟ้าสิ้น..ดินทลาย..ใจมั่นคง...
เธอจ๋าเธอ..คนดี..สุดที่รัก
โปรดห้ามหัก..อาลัย..ให้ได้หนา
ฟ้าลิขิต..กำหนด..กฏชะตา
ให้เรามา..พบกัน..ในวันนี้
แม้นไม่ได้..ร่วมเรียง..เคียงชีวิต
แต่ดวงจิต..ผูกพัน..ฉันน้องพี่
อิ่มอาบด้วย..มิตรภาพ..แห่งไมตรี
สิ่งดีดี..มอบไว้..ให้แก่กัน
ถึงไม่ได้..อิงแอบ..แนบใกล้ชิด
ขอเป็นมิตร..เคียงใจ..ได้ไหมนั่น
คอยดูแล..ห่วงใย..ไถ่ถามกัน
เพียงแค่นั้น..ก็เพียงพอ..ต่อแรงใจ
ชีวิตฉัน..เกิดมา..ช่างอาภัพ
เป็นกุหลาบ..ที่ไร้ค่า..ไร้ความหมาย
ไม่สามารถ..คู่ขวัญ..แจกันใคร
นับวันไร้..สีสัน..ใกล้วันโรย
มิอาจเอ่ย..คำใด..ให้ใครเชื่อ
สิ่งที่เหนือ..ชะตา..พาใจโหย
จึงต้องอยู่..อย่างลำพัง..อย่างเดียวโดย
ความรักโบย..บินไป..ไม่กลับมา
แม้ภพหน้า..มีจริง..ขอมีรัก
จะฟูมฟัก..ชิดใกล้..ใฝ่รักษา
ทะนุถนอม..กล่อมเกลี้ยง..เพียงชีวา
มิให้รัก..ร้างลา..สักนาที...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1043
