12 มกราคม 2550 20:02 น.

ยุวชน..เยาวชน

ได้ฟังข่าว..อ่อนล้า..พาเสียขวัญ
ยุวชน..ตีกัน..โรมรันฆ่า
ทั้งช่างกล..เทคโน..อวดศักดิ์ดา
หมายเข่นฆ่า..ผลาญชีวัน..ให้บรรลัย

ยิ่งคิดไป..ให้อนาถ..ประหลาดนัก
ไม่รู้จัก..ใช้สมอง..วินิจฉัย
พ่อแม่ส่ง..ให้ศึกษา..มองการณ์ไกล
ใจสลาย..กลับศึกษา..วิชาโจร

รั้นร่ำเรียน..เดินนอกลู่..ดูเอาเถิด
จิตเตลิด..เพราะสิ่งใด..ให้สับสน
การศึกษา..สอนทำดี..ทุกตัวคน
ยังดั้นด้น..แหวกแนวทาง..เยื้องย่างไป

แสนสงสาร..เยาวชน..ตัวเล็กเล็ก
ในวันเด็ก..ต้องผวา..กับเหตุร้าย
หวาดระแวง..ขู่ระเบิด..ทุกที่ไป
ยังเกรงภัย..จากรุ่นพี่.."ที่ฆ่าฟัน"...

1095

love

comment

10 มกราคม 2550 23:03 น.

ฝนรา...เธอลับ...

White roses

ฝนโปรยปราย ลงมา พาชุ่มฉ่ำ
ยินน้ำคำ ปลอบใจ หายขื่นขม
เป็นเสียงพี่ แว่วมาว่า อย่าระทม
ให้ลบปม แห่งอดีต ที่กรีดใจ

เสียงสะท้อน ของฟ้า คราสะอื้น
ช่างขมขื่น เหลือทน จนอ่อนไหว
น้ำตาฟ้า ร่วงพราว เหน็บหนาวใจ
ฟ้าร้องไห้ ฉันสะอื้น กลืนน้ำตา

โอ้ใยฟ้า โศกตรม ระทมเศร้า
ดั่งเร่งเร้า ให้หัวใจ อาลัยหา
เธอจากไป ไม่เคยหวน ทวนกลับมา
รักโรยรา กลางสายฝน หม่นฤดี

น้ำตาฉัน น้ำตาฟ้า พร่ารินไหล
ฟ้าปวดใจ ฉันพร่ำเพ้อ เธอหน่ายหนี
ทิ้งเศษซาก แห่งความรัก ความภักดิ์ดี
คอยย่ำยี ตอกย้ำ ให้ช้ำใจ

ยามฝนรา เธอลับไป กับสายฝน
ทิ้งรอยหม่น แห่งความรัก หักสลาย
ฟ้าหลังฝน ยิ่งปวดร้าว เหงาเดียวดาย
ในหัวใจ ยังร่ำร้อง นองน้ำตา

กว่าจะแกร่ง อาจต้องใช้ เวลามาก
เป็นสิ่งยาก ยิ่งนัก จักรักษา
หากอักเสบ คงปวดเจ็บ เหน็บอุรา
จึงมีค่า เป็นบทเรียน เพียรสอนใจ

ความโศกา อาลัย ค่อยคลายเศร้า
ดั่งมีเงา ของพี่มา คราร้องไห้
ช่วยปลอบขวัญ ให้ความหวัง พลังใจ
ทุกข์ใดใด เริ่มหมดสิ้น แสนยินดี

แต่จะให้ ลบอดีต ที่กรีดฝัง
น้องขอตั้ง สตินิด คิดถ้วนถี่
คงต้องใช ้เวลานาน นะคนดี
รอยแผลนี้ ช่างลึกนัก ยากเยียวยา

จะขอลอง กู้ซากรัก ที่หักเห
รักร้อยเล่ห์ จะลบไป ไม่ใฝ่หา
แม้จะยาก น้องจะลอง ดูสักครา
ขอบคุณค่ะ กับน้ำใจ และไมตรี

1102

love

comment

9 มกราคม 2550 16:22 น.

ฉัน...เป็นอะไรไป....

White roses

เธอจะดี..ใจบ้าง..หรือเปล่านะ..?
หากรู้ว่า..ฉันโศกเศร้า..เหงาหวั่นไหว
ยามเมื่อเธอ..แรมร้าง..อยู่ห่างไกล
ยิ้มไม่ได้..สักที.." ไม่มีเธอ "

ฉันดูโง่..มากไป..ใช่ไหมนะ
อยู่คนเดียว..เหว่ว้า..แววตาเหม่อ
ไม่รู้ว่า..เป็นอะไร..ใจละเมอ
เฝ้าพร่ำเพ้อ..ครวญคะนึง..ซึ้งมิวาย

เธอเป็นผู้..มาแนะนำ..ความรู้สึก
ความคิดนึก..เหล่านั้น..มามอบให้
ฉันเป็นผู้..ซึมซับ..รับเอาไว้
ยามเธอไป..มิได้รับ..เอากลับคืน

ยิ้มไม่ออก..ยามเธอไกล..ไปจากฉัน
เพ้อรำพัน..ชาชืด..ใจฝืดฝืน
เหมือนเปลี่ยวดาย..เหมือนหัวใจ..ไร้จุดยืน
ทุกวันคืน..เหน็บหนาว..ร้าววิญญา

เธอนั้นนำ..อะไรนะ..มาทิ้งไว้
เธอรู้สึก..อย่างไร..บอกเถิดหนา
ทำไมฉัน..เป็นแบบนี้..ทุกครั้งครา
โปรดกลับมา..บอกก่อนนะ..อย่าเพิ่งไป

สมองฉัน..มึนงง..ดับสนิท
ไร้ความคิด..หมดพลัง..ทางแก้ไข
เพราะสมอง..ต้องใช้คู่..กับหัวใจ
จึงใช้งาน..ไม่ได้..ในวันนี้

ฉันค้นหา..หัวใจ..มาหลายครั้ง
แต่ก็ยัง..ค้นไม่เจอ..เลยสักที่
อยากถามเธอ..อีกครั้ง..นะคนดี
เธอใช่ไหม..เป็นคนที่..แอบเอาไป...

1311

love

comment

8 มกราคม 2550 17:21 น.

รักเธอ...แต่ช่วยอะไรเธอไม่ได้สักอย่าง...

White roses




เธอรู้ไหม..คนดี..ที่ฉันรัก
มีเรื่องมาก..เกินกว่า..จักเล่าขาน
อยากบอกเธอ..ตัดสินใจ..เสียตั้งนาน
จึงกล่าวขาน..ในวันนี้..ให้เธอฟัง

ยามเธอหนาว..เจ็บปวด..รวดร้าวนัก
อยากปกปักษ์..ดูแล..แคร์ทุกอย่าง
อยากใกล้ชิด..ปลอบขวัญ..ปันพลัง
เพียงแค่หวัง..เธออุ่นขึ้น..ฟื้นร่างกาย

ยามเธอร้อน..อ่อนล้า..พาใจเศร้า
อยากปัดเป่า..ความทุกข์..ให้เหือดหาย
อยากเห็นเธอ..มีความสุข..ทั้งกายใจ
เย็นสบาย..หายร้อน..ค่อยผ่อนปรน

แต่ดวงอาทิตย์..มิอาจอุ่น..ลงมาได้
ยังเผาไหม้..แผดแสง..ทุกแห่งหน
หิมะนั้น..เยือกเย็นหนาว..ร้าวกมล
หนาวเสียจน..หวั่นไหว..ในวิญญา

เห็นเธอหนาว..ฉันพลอยหนาว..ร้าวรานจิต
เธอร้อนนิด..ฉันนั้นร้อน..เสียยิ่งกว่า
ทนหนาวร้อน..ไปกับเธอ..อยู่ทุกครา
รู้ไหมว่า..ฉันขื่นขม..ตรมเพียงใด

เพราะฉันรัก..เธอมาก..กว่าชีวิต
เธอเหงาจิต..ฉันมิอาจ..ฝืนยิ้มได้
เธอย่ำแย่..ฉันยิ่งร้าว..เศร้าทรวงใน
ฉันร่ำไห้..หวั่นไหว..ไปพร้อมเธอ


....ความรู้สึกของฉัน....

---โลกสวยงาม  ก็เพราะ  มีเธอ
---โลกโหดร้าย  ก็เพราะ  มีเธอ
---โลกอ้างว้าง    ก็เพราะ  มีเธอ
---โลกน่าอยู่      ก็เพราะ  มีเธอ
---โลกมีความหมาย  ก็เพราะ..มีเธอ

และที่เธอจากฉันไป  ก็เพราะ  ฉันไม่มีความหมาย  สำหรับเธอ...