3 กุมภาพันธ์ 2550 20:35 น.
White roses
ผวาตื่น..ขึ้นมา..พาใจสั่น
ด้วยเธอนั้น..ร้างไกล..ไปจากฉัน
ความหนาวเหน็บ..เริ่มรุมเร้า..เหงารุกราน
ความฟุ้งซ่าน..แผ่ขยาย..ใจตรอมตรม
รัตติกาล..ยามนี้..ไม่มีเขา
ความทุกข์เศร้า..เหว่ว้า..มาถาโถม
เสียงหวีดหวิว..ของปีศาจ..แห่งสายลม
ให้สะท้าน..อารมณ์..ตรมวิญญา
มีแต่ความ..ว่างเปล่า..ในเงามืด
ทนฝืนฝืด..ดั่งหัวใจ..สิ้นไร้ค่า
ซุกมุมห้อง..หม่นหมอง..นองน้ำตา
เขาคงไม่..กลับมา..อุราตรม
ต่อจากนี้..ต้องเดียวดาย..ไร้ความฝัน
หมดสิ้นวัน..แห่งความสุข..ทุกข์ขื่นขม
เพียงหลับตา..คราใคร..ให้ระทม
ร้าวระบม..ด้วยภาพหลอน..ตอนนิทรา...
2 กุมภาพันธ์ 2550 20:38 น.
White roses
อยู่แห่งไหน..ไม่สำคัญ..พ่อขวัญอ่อน
อยู่แห่งไหน..ไม่ต้องอ้อน..จะมาหา
อยู่แห่งไหน..ไม่เคยเงียบ..จะกลับมา
อยูแห่งไหน..ในสายตา..เคยมาเยือน
อยู่แห่งไหน..บอกแล้วไง..ไม่ต้องถาม
อยู่แห่งไหน..จะติดตาม..มาหาเพื่อน
อยู่แห่งไหน..ไม่เคยคิด..จะแชเชือน
อยู่แห่งไหน..ในใจเพื่อน..อย่าเลื่อนลอย
กลับมาแล้ว..ยังไง..ก็ยังไหว
กลับมาแล้ว..มาดูใจ..ใครนะ" หงอย "
กลับมาแล้ว..นะพี่ยา..มาเชื่อมรอย
กลับมาแล้ว..มาเรียงร้อย..ถ้อยกวี
ที่ตรงนี้..รู้ยังมี..พี่คอยท่า
ที่ตรงนี้..มากศรัทธา..และศักดิ์ศรี
ที่ตรงนี้..จะกลับมา..หาคนดี
ที่ตรงนี้..สุขเหลือดี..เพราะมีเธอ
ถ้าว่างแล้ว..จะมาหา..นะที่รัก
ถ้าว่างแล้ว..มาทอถัก..รักเสนอ
ถ้าว่างแล้ว..ส่งแววตา..มาพบเจอ
ถ้าว่างแล้ว..พร้อมเจอเธอ..ไม่เว้นวาง
อยู่ตรงนี้..แน่นอน..อย่าอ่อนไหว
อยู่แต่เช้า..ไม่ได้..ไม่ค่อยว่าง
อยู่ตรงนี้..เจ็ดโมง..ตรงตาราง..( เย็น )
อยู่ตอนว่าง..อยู่ตรงนี้..ตรงที่เดิม
1 กุมภาพันธ์ 2550 21:55 น.
White roses
ทอดสายตา..ยาวไกล..สุดปลายฟ้า
พี่จากมา..แสนไกล..สุดชายโขง
แสงตะวัน..จวนลับ..ดับมืดลง
น้องยังคง..ห่วงหา..และอาวรณ์
เงียบสงัด..จริงหนา..เวลานี้
ไร้เงาพี่..เคียงใกล้..สุดไถ่ถอน
เคยชี้ชวน..นั่งชม..ตะวันรอน
แดดอ่อนอ่อน..ลมพัดไหว..พิงไหล่กัน
เคยสัญญา..กันไว้..จำได้ไหม
รักหมดใจ..พี่มอบให้..แด่ใครนั่น
ให้ตะวัน..นั้นเป็น..เช่นพยาน
สายสัมพันธ์..ยังคงอยู่..คู่นานเนาว์
พี่อยู่ดี..มีสุข..ทุกข์ไฉน
รู้ไหมใคร..โศกตรม..ระทมเศร้า
เมื่อไหร่หนา..กลับมาอยู่..คู่สองเรา
น้องซึมเซา..คิดถึงพี่..ที่ชายแดน...
ขอส่งใจไปถึงทหารกล้าทุกๆท่านค่ะ...ขอบคุณค่ะที่ดูแลประเทศให้พวกเรา
วันที่ 3 เป็นวัน ทหารผ่านศึก..พวกเราขอมอบกำลังใจให้ค่ะ..
1 กุมภาพันธ์ 2550 14:37 น.
White roses
อนิจจา..ใจของเรา..ก็เท่านี้
ถูกย่ำยี..หัวใจ..ให้สลาย
หลงรักลวง..ติดบ่วง..เล่ห์ลวงชาย
ฝันมลาย..สูญสิ้น..ใจภินท์พัง
หากพบพี่..เสียก่อน..แต่ตอนต้น
คงไม่หม่น..ใจอาดูร..สูญสิ้นหวัง
แต่ทำไม..พี่จ๋า..มาช้าจัง
ต้องอ้างว้าง..เดียวดาย..ไร้วิญญา
คงเป็นกรรม..ทำไว้..ในปางก่อน
จึงยอกย้อน..เย้ยย่ำ..ให้ต่ำค่า
พบแต่ความ..ซึมเศร้า..เหงาวิญญา
รักโรยรา..แรมร้าง..ห่างไปไกล
มองรอบกาย..เปล่าเปลี่ยว..เดียวดายยิ่ง
ถูกทอดทิ้ง..อยู่เอกา..น่าใจหาย
ไร้เรี่ยวแรง..สูญสิ้น..พลังใจ
รักสลาย..ด้วยคำลวง..บ่วงมายา
จากเมืองกาญจน์..บ้านป่า..มาเมืองหลวง
หวังตักตวง..เพื่อความฝัน..ในวันหน้า
เพื่ออนาคต..ของตน..ทนฟันฝ่า
ไม่รู้ว่า..มีภัยร้าย..ข้างกายตน
ดังเนื้อทราย..หลงทาง..มากลางป่า
พยัคฆา..มากมาย..อยู่ไพรสน
หวังตะปบ..ขบกัด..กินเนื้อตน
ต้องหลงกล..เป็นเหยื่อเศร้า..เขากัดกิน
อีกพ่อแม่..ทั้งสอง..ท่านลาจาก
ดังใครพราก..ควักหัวใจ..จนสูญสิ้น
ญาติต่างย้าย..ถิ่นฐาน..ที่ทำกิน
จึงหมดสิ้น..ถิ่นป่าไพร..ให้ไปเยือน...
29 มกราคม 2550 20:15 น.
White roses
วันที่เรา..พบกัน..ในวันนั้น
เธอพบฉัน..ฉันพบเธอ..จำได้ไหม
สองเราต่าง..พบกัน.." ไม่ตั้งใจ "
เราต่างใช้..ชีวิต..ตามธรรมดา
เธอไม่ได้..ตามหา..เพื่อพบฉัน
เราพบกัน..โดยบังเอิญ.." ใช่ตามหา "
ได้ซาบซึ้ง..ได้ประสบ..พบแววตา
รู้คุณค่า..แห่งไมตรี..มีให้กัน
ฉันเจอเธอ..เธอเจอฉัน..ในวันนี้
เราต่างมี..ความรู้สึก..อันสุขสันต์
เราสองต่าง..ตกหลุมรัก..กันและกัน
แสนตื้นตัน..เปี่ยมสุข..อยู่ทุกครา
ฉันรักเธอ..เธอรักฉัน..เรารักกัน
ดั่งสวรรค์..ลิขิตไว้..ใจเสน่หา
ไม่อยากขึ้น..จากหลุมรัก..เลยสักครา
เพียงเพราะว่า..ในหลุมนี้..มีเธอเคียง...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1426
