ปลอบขวัญวันเหงา......

White roses

>

ยลยินคำ..เธอกล่าว..แสนร้าวจิต
โอ้มิ่งมิตร..หม่นหมอง..ต้องกำสรวญ
ด้วยคนรัก..หักอาลัย..ใจเรรวน
จึงคร่ำครวญ..เสียหลัก..เพราะรักลวง

เธอยิ่งเศร้า..ฉันยิ่งร้าว...ปวดใจลึก
แทบสะอึก..ยามเธอเหงา..เฝ้าหวงห่วง
ดั่งไฟเผา..เร้ารุม..สุมกลางทรวง
ถูกเล่ห์ลวง..ตอกย้ำ..ช้ำเจียนตาย

รู้บ้างไหม..คนทางนี้..ใช่หนีห่าง
ไม่เคยร้าง..ทอดทิ้ง..แล้วชิ่งหาย
ยังวนเวียน..ห่วงใย..ไม่เสื่อมคลาย
ขออย่าได้..ทดท้อ..ต่อชะตา

มาปลุกขวัญ..ปลอบเหงา..มาเร้าจิต
ขอเธอใช้..ชีวิต..อย่างคุ้มค่า
สิ่งเลวร้าย..ผ่านลับ..อย่ากลับมา
ซับน้ำตา..ที่หยดไหล..ให้เจือจาง

เมื่อความรัก..จากไป..ใจคงช้ำ
แผลถูกย้ำ..รอยเก่า..เศร้าหมองหมาง
สงสารเธอ..ยิ่งนัก..รักอับปาง
ใครนะช่าง..ใจดำ..ทำอกตรม

หยุดเถิดหนา..ความเศร้า..แต่คราวก่อน
อย่าให้ย้อน..หวนคืน..ความขื่นขม
ขอให้สิ่ง..หรรษา..น่าภิรมย์
จงประพรม..หัวใจ..ให้ชื่นบาน....

เป็นกำลังใจให้เสมอ แอบมาดูอยู่ห่างๆค่ะ....

กุหลาบขาว