30 สิงหาคม 2550 14:10 น.
White roses
ตะวันรอน..อ่อนแรง..สิ้นแสงส่อง
แจ้วทำนอง..หริ่งไรไร..ผสานเสียง
ยินเสียงคลื่น..กระทบฝั่ง..ดั่งสำเนียง
เรื่อยเรื่อยมา..เรียงเรียง..เคียงคู่กัน
โน่น!จันทรา..โคจรมา..อีกคราแล้ว
ดั่งดวงแก้ว..สีทอง..ผ่องเฉิดฉันท์
ประกายแสง..นวลงาม..ยามรัตติกาล
ฉาบผิวผ่าน..ผ่องพรรณ..คืนวันเพ็ญ
หมู่ดารา..พราวระยับ..จับฟ้าใส
แต่หัวใจ..คล้ายเมฆร้าย..มาแฝงเร้น
จึงหมองมัว..อับเฉา..ทั้งเช้าเย็น
ประดุจเช่น..คืนเดือนแรม..ไม่แจ่มนวล
เปลี่ยวและเหงา..ร้าวฤดี..เป็นที่สุด
รักสะดุด..พรากไป..โหยไห้หวน
สองเข่าทรุด..หมดแรงล้า..อุราครวญ
หัวใจจวน..แหลกไม่เหลือ..เมื่อเปลี่ยนวัน
รักไหลเรื่อย..ลาลับ..ไม่กลับหลัง
ทำนบพัง..น้ำตาไหล..มิอาจกลั้น
แผลหัวใจ..เจ็บเหลือเกิน..เกินรำพัน
เพราะโดนหยัน..เหยียบย่ำ..จนช้ำชา
พอกันที..ต่อแต่นี้..ไม่มีรัก
เลิกจมปลัก..กับหัวใจ..เคยไร้ค่า
ขอลาก่อน..คนไร้สัตย์..ลืมสัจจา
ทั้งชาตินี้..หรือชาติหน้า..ขออย่าเจอ...
21 สิงหาคม 2550 17:58 น.
White roses
คนประณาม..หยามฉัน..วันฉันเกิด
คิดดูเถิด..เขาหัวเราะ..เย้ยเยาะฉัน
เขาสาปแช่ง..ดูถูก..อยู่ทุกวัน
เขาเรียกฉัน.." มารหัวขน "..ผลงานใคร
เกิดมาแสน..อาภัพ..ตกอับยิ่ง
ลูกค้นพบ..ความจริง..รับไม่ได้
แม่คบชู้..สู่ชาย..ไม่อายใคร
เขาเป็นชาย..มีเจ้าของ..ตรองคิดดู
แม่สร้างบาป..ให้ลูก..ผูกใจเจ็บ
ถูกแนมเหน็บ..ว่าแม่ชั่ว..มั่วสมสู่
แม่ทำได้..อย่างไร..ทั้งใจรู้
แม่แกล้งหนู..ให้หนาวเหน็บ..เจ็บอุรา
ลูกเกิดมา..ในสังคม..มืดสลัว
ลูกทั้งกลัว..ทั้งแค้นใจ..ในปัญหา
หยุดเสียเถิด..บาปกรรม..จะตามมา
ดุจดั่งตรา..บาปย้ำ..ให้ช้ำทรวง
มีชีวิต..เหมือนไม่มี..ดีตรงไหน
บาปทางใจ..สร้างรอยแค้น..แสนใหญ่หลวง
ทุกสิ่งที่..มองเห็น..เช่นภาพลวง
แม่ไม่ห่วง..จิตใจ..ของใครเลย
มีความสุข..บนความทุกข์..ของคนอื่น
มีจุดยืน.. ณ.แห่งใด..ใคร่เฉลย
ได้ชื่อว่า.." มารหัวขน "..จนคุ้นเคย
ไม่กล้าเอ่ย..เมื่อใคร..ถามนามบิดา..
ขอเปลี่ยนแนว..สะท้อนสังคม ซัก 1 บท
20 สิงหาคม 2550 14:38 น.
White roses
แอบเริ่มต้น..เมื่อใดนั้น..ฉันไม่รู้
แต่จู่จู่..วาบไหว..ในความว่าง
ให้ร้อนรุ่ม..จิตระรัว..ทั่วสารพางค์
ยากกล่าวอ้าง..เอื้อนเอ่ย..เผยน้ำคำ
ห้องหัวใจ..คล้ายมีใคร..อยู่ในนั้น
ยิ่งนานวัน..ยิ่งหวั่นไหว..ใจระส่ำ
เพ้อรำพึง..หวนไห้..ใจระกำ
ทุกโมงยาม..หวามฤทัย..ให้คะนึง
ยลอักษรา..พาให้..หัวใจสั่น
ถ้อยจำนรร..ทุกบทตอน..วอนมาถึง
ว่าหมายปอง..ตรองจิต..คิดคำนึง
แสนซาบซึ้ง..คราประสบ..แรกพบเจอ
อ่านร้อยกรอง..ปองนวล..รัญจวนจิต
อยากแนบชิด..นำหัวใจ..มาเสนอ
ร้อยคำหวาน..ซ่านฤทัย..ใคร่พบเธอ
มิเคยเผลอ..หลอกอำ..ให้ช้ำใจ
ทุกคำวอน..อ้อนออด..เธอพลอดพร่ำ
ช่างสุขล้ำ..เลอค่า..กว่าคำไหน
คำว่ารัก..สลักซึ้ง..ตรึงทรวงใน
หวังเพียงได้..พานพบ..สบแววตา
ปรารถนา..เคียงอยู่..คู่ชีวิต
ได้สนิท..อิงแอบ..แนบชิดใกล้
อยู่ในอ้อม..อกอุ่น..ละมุนละไม
สองดวงใจ..รวมเป็นหนึ่ง..ซึ้งถึงกัน
เธอจะอยู่..แห่งหน..ตำบลไหน
แม้นห่างไกล..เพียงใด..ใจยังมั่น
รักมีปีก..บินข้ามฟ้า..ใฝ่หากัน
เขาสูงชัน..มิอาจกั้น..รักดั้นไป
มหาสมุทร..สุดฟ้า..มากั้นขวาง
มิอาจยั้ง..ความรัก..อันยิ่งใหญ่
สองเราจัก..เคียงอยู่..คู่กันไป
จวบฟ้าสิ้น..ดินสลาย..ใจมั่นคง..
( หวานไปหรือเปล่า....)
19 สิงหาคม 2550 13:19 น.
White roses
ไตร่ตรองแล้วแน่หรือ
ว่าใครคือผู้เคียงใกล้
เรียนรู้ด้วยหัวใจ
แต่แรกพบสบสายตา
เรื่องราวกุหลาบขาว
แสนโศกเศร้าร้าววิญญาณ์
ด้วยรักนั้นจากลา
ทรมาแสนเนิ่นนาน
ชีวิตดังถูกสาป
เธอคงทราบเรื่องเหล่านั้น
ขอบคุณที่เจือจาร
และแบ่งปันความห่วงใย
ไม่เคยคิดรังเกียจ
หรือหยามเหยียดเธอรู้ไหม
หากรักประจักษ์ใจ
สักวันไซร้ได้พบพาน
บุปเพแม้เสริมส่ง
รักเราคงมีสุขสันต์
เคียงอยู่คู่ชีวัน
ไม่มีวันร้างลาไกล
ดอกรักจะเบ่งบาน
ทั้งกิ่งก้านชูไสว
ผลบุญแม้เป็นใจ
คงจะได้สุขสมปอง..
17 สิงหาคม 2550 13:59 น.
White roses
ชื่นใจในทุกถ้อย
เธอเรียงร้อยถ้อยคำหวาน
ทุกบทที่จดจาร
ให้สะท้านซ่านทรวงใน
ส่งตรงบรรจงถึง
แสนซาบซึ้งตรึงฤทัย
มีค่าต่อจิตใจ
จึงหวั่นไหวในวิญญาณ์
ดอกไม้สีขาวนวล
กิ่งก้านล้วนไม่งามตา
ควรหรือจะมีค่า
ที่ไขว่คว้ามาแนบครอง
กุหลาบสีซีดขาว
ผ่านเรื่องราวความเศร้าหมอง
ควรคิดพินิจตรอง
ก่อนจับจองไว้กลางใจ
กุหลาบในวันนี้
แม้จะมีค่ายิ่งใหญ่
ตามถ้อยที่ร้อยไป
ถึงอย่างไรก็ติดดิน
พร้อมโค่นหากโดนแกล้ง
ลมพัดแรงก็จบสิ้น
กุหลาบขาวคือชาวดิน
ไม่โสภินดั่งคำชม
หากในที่สุดแล้ว
ต้องคลาดแคล้วและขื่นขม
หมองไหม้ใจระทม
คงตรอมตรมอยู่เดียวดาย
สุดท้ายหากสิ้นฝัน
พบคืนวันอันโหดร้าย
ขออิงซบกิ่งกาย
เธอได้ไหมคราวระทม
น้ำตาที่รินไหล
อุทิศให้ความขื่นขม
กุหลาบก็พร้อมชม
ว่าเหมาะสมสง่าแล้ว...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
2572
