27 มิถุนายน 2550 20:06 น.
White roses
อันความรัก..หลากนิยาม..มากความหมาย
แล้วแต่ใคร..จะประสบ..หรือพบเห็น
คณานับ..สุดบรรยาย..หลายประเด็น
ช่างแฝงเร้น..ด้วยอำนาจ..ดุจศาตร์มนตร์
มิอาจมี..คำใดเลย..มาเอ่ยอ้าง
หรือวาดหวัง..กับความรัก..เลยสักหน
ทั้งหวานแหวว..ร้ายกาจ..ประหลาดล้น
สุดจักทน..ยามเจ็บหนัก..รักมลาย
ยามแรกรัก..แสนหวาน..ปานน้ำผึ้ง
ครั้นยามถึง..รักอับปาง..เริ่มจางหาย
แทบดับดิ้น..สิ้นชีพ..ชีวาวาย
เปลี่ยนเรื่อยไป..ตามนิยาม..ความเป็นไป
โอ้ หัวใจ..ใยร้อนรุ่ม..กลัดกลุ้มนัก
ถูกโซ่รัก..พันธนาการ..หรือไฉน
แทบประทุ..เดือดราว..ภูเขาไฟ
จึงคลั่งไคล้..หวนหา..ทุกนาที
นั่งสวดมนตร์..ไหว้พระ..สมาธิ
แต่สติ..เหตุใด..ใยลอยหนี
เคยมั่นคง..ตรงจุด..หยุดกับที่
กลับหลีกลี้..ลอยหาย..ไปที่ใด
ภูผาสูง..ขอบฟ้ากั้น..ใช่ปัญหา
รักบินมา..แนบชิด..สนิทใกล้
ฝังผนึก..ลึกซึ้ง..ตรึงหัวใจ
อย่าหวั่นไหว..ในความรัก..ที่ภักดิ์ดี
ได้สัมผัส..ความรัก..ความห่วงหา
อักษรา..เรียงบรรจง..ส่งถึงที่
รักบังเกิด..ขึ้นกลาง..หว่างฤดี
ยากหลบลี้..ดุจอำนาจ..ศาสตร์มนตรา
ให้งวยงง..หลงทาง..ช่างสับสน
คงถูกมนตร์..ตรึงสลัก..รักห่วงหา
แม้ยามนอน..ครวญคนึง..ถึงทุกครา
เพียงหลับตา..กลับเห็นหน้า..ยอดยาใจ...
26 มิถุนายน 2550 13:59 น.
White roses
***สาวฟ้าใส***
คนอะไร..ช่างพร่ำพลอด..ออดคำหวาน
กลัวเนิ่นนาน..กลับสลาย..กลายเป็นขม
รักจืดจาง..ร้างไป..ให้ระทม
น้องต้องตรม..น้ำตา..ใจอาดูร
ขอพี่อย่า..แรมร้าง..หรือห่างหาย
คู่เคียงไป..ได้อิงซบ..ความอบอุ่น
สองหัวใจ..เปี่ยมด้วยรัก..อันละมุน
นอนแนบหนุน..เคียงข้าง..ไม่ห่างกาย
พี่สัญญา..ได้ไหมจ๊ะ..โปรดตอบหน่อย
เอ่ยคำร้อย..สัญญา..อย่าหวั่นไหว
ตราปฟ้าสิ้น..ดินกลบหน้า..ลาลับไป
ใจคู่ใจ..ผูกสัมพัน..นิรันดร์กาล
แม้ชาติหน้า..ชาติไหน..ขอได้พบ
ไม่เลี่ยงหลบ..เคียงอยู่..เป็นคู่ขวัญ
ขอเทพไท้..ฟ้าดิน..เป็นพยาน
"ฟ้าใส"นั้น..ขอเคียงอยู่..คู่"สายลม"
***หนุ่มสายลม***
ได้ฝากกาย……ฝากใจ………..ไว้ตรงนี้
กับคนดี………..น้องฟ้าใส……..อย่างไรเล่า
บ้านหลังนี้…….เป็นวิมาน….….แห่งสองเรา
อยู่ร่วมกัน…….นานเนาว์……...มาเนิ่นนาน
ให้สัญญา…….จะฟูมฟัก……...รักเพียงเจ้า
จะไม่สร้าง……ความปวดร้าว…ให้นวลขวัญ
ขอเทพไท้……ได้โปรดมา…….เป็นพยาน
ว่าเราสอง…….จะรักกัน………มั่นยืนยง
จะรักษา……..ดวงใจเจ้า……..เฝ้าปลูกรัก
จะแน่นหนัก…รักเนื้อทอง…….น้องนวลหงส์
จะถนอม…….ดูแลนาง………อย่างซื่อตรง
จะมั่นคง……..แห่งรัก………..ภักดิ์ต่อกัน
ทั้งชาตินี้………ชาติหน้า…....…หรือชาติไหน
จะขออยู่………คู่ฟ้าใส…….…ฤทัยขวัญ
หนึ่งใจนี้………ขอมีเพียง……...นวลชีวัน
หนึ่งใจนี้…….…มอบจอมขวัญ…นิรันดร
*****************************************************
ถึงเวลา……….ต้องพราก……..จากบ้านนี้
บ้านหลังที่……มีให้……………ได้คลายเหงา
บ้านหลังนี้……ที่เคยมี………..กันสองเรา
ต่อแต่นี้……….คงเงียบเหงา….เมื่อเราไป
ไปกันเถิด…….คนดี…………..ที่รักจ๋า
เราสองพา……กันไป…………สร้างบ้านใหม่
บ้านหลังนี้……ถึงแม้น………..แสนสุขใจ
แต่บทกลอน….ยาวมากไป………จำใจลา
จะพาเจ้า…….ไปเที่ยวดู………สู่โลกกว้าง
พานวลนาง….มุ่งสู่ฝัน…………อันเจิดจ้า
เราทั้งสอง……จะเคียงคู่………กันทุกครา
ไปกันได้………แล้วแก้วตา……( ขอ )ลาทุกคน
ขอจบแบบมีความสุขดีกว่านะคะ..
จาก สาวฟ้าใส...( กุหลาบขาว )
และหนุ่มสายลม..( พี่ตะวันหรือ sunn )
อ้อ..แล้วก็หนุ่ม จิ้งจก..( พี่บนเกาะ )
ขอบคุณทุกๆท่านที่แวะมาอ่านและติดตามจนถึงตอนอวสานค่ะ..
25 มิถุนายน 2550 16:58 น.
White roses
คุณ..ฤกษ์...
ควักหัวใจจากอกมาตีแผ่
ชัดเจนแน่มอบรักปักทรวงร้อน
เธอคงมั่นปานขุนเขาที่เว้าวอน
หทัยถอนทุกข์ทับนับคืนวัน
ไม่เคยเตรียมหัวใจไว้ต้อนรับ
โสตสดับเพราะพริ้งยิ่งหวาดหวั่น
เหมือนฟ้าผ่ากลางแดดแผดตะวัน
กายเทิ้มสั่นหวั่นวิตกเหมือนพกไฟ
ต้องปรับตัวปรับใจอย่างไรบ้าง
ยามเคียงข้างจะวางหน้าออกท่าไหน
เคยแต่เดินคนเดียวเที่ยวเรื่อยไป
ไม่มีใครนำพามาเนิ่นนาน
เป็นพระคุณล้นฟ้าที่ปราณี
จะทำตัวให้ดีมีรักหวาน
โอกาศงามตามกันลงจากคาน
สุขใดปานคนรักกันฉันและเธอ....
กุหลาบขาว..
ใจสื่อใจ..ถึงกัน..ในวันนี้
ความรู้สึก..ดีดี..มีมอบให้
มากกว่าถ้อย..วลี..ที่เอ่ยไป
ออกจากใจ..จริงแท้..มอบแด่เธอ
ร้อยคำรัก..ร้อยคำใด..ในโลกหล้า
มิอาจมา..เทียบน้ำคำ..นำเสนอ
คำจากปาก..ออกจากใจ..ฉันให้เธอ
จึงล้นเอ่อ..มีค่าล้ำ..กว่าคำใด
ติดปีกใจ..บินนำ..ข้ามขอบฟ้า
แม้นมหา..สมุทร..สุดกว้างใหญ่
มิอาจห้าม..อำนาจรัก..จากหัวใจ
โผผินไป..สุดหล้า..มุ่งหาเธอ
มอบให้แล้ว..หมดหัวใจ..ให้ที่รัก
มากมายนัก..ใหญ่ยิ่ง..จริงเสมอ
ไม่แปรผัน..เปลี่ยนใจ..ไปจากเธอ
หวังพบเจอ..สักคราครั้ง..ยังภูมิใจ
ภูผาสูง..เสียดฟ้า..มากั้นขวาง
มิอาจยั้ง..พลังรัก..อันยิ่งใหญ่
แรงแห่งรัก..ด้นดั้น..ผลักดันไป
ผาสูงใหญ่..มิอาจกั้น..ฉันและเธอ...
( ขอแต่งกลอนหวานๆ คลายร้อนหน่อยค่ะ เห็นมีแต่กลอนเครียดๆ อ่านแล้วหายร้อนหรือยังคะ.. )
24 มิถุนายน 2550 02:35 น.
White roses
ได้ฟังคำ..ย้ำทรวง..ทะลวงจิต
แม้สักนิด..ไม่คิดลวง..ให้ห่วงหา
ยังตราตรึง..ทุกถ้อย..ที่ร้อยมา
เจ็บอุรา..กับน้ำคำ..ทิ่มตำทรวง
จากวันวาน..ถึงวันนี้..นะที่รัก
ยังคงภักดิ์..ห่วงใย..ใจแสนห่วง
ให้ครุ่นคิด..ครวญคนึง..ถึงพุ่มพวง
แม้วันล่วง..คืนผ่าน..ฉันยังรอ
ใช้ชื่อจริง..ใช่หลอก..มาหยอกเล่น
ภาษาเน้น..จริงใจ..ใช่ลวงล่อ
มากกว่าคำ..กล่าวมา..ว่าเพียงพอ
ยังรั้งรอ..ห่วงหา..ทุกนาที
อินเตอร์เน็ท..กว้างไกล..สุดไพศาล
แต่ใจฉัน..คงมั่น..อยู่กับที่
มีความรัก..จากใจ..ให้คนดี
มากเกินกว่า..ที่หญิงนี้..มอบพี่ชาย
มิตรภาพ..ตราปสิ้น..ทั้งดินฟ้า
ปรารถนา..แห่งหัวใจ..ไม่เหือดหาย
ขอรักเธอ..จนสิ้นสุด..หยุดหายใจ
หวังเพียงได้..พานพบ..สบสายตา
เมื่อมีรัก..แล้วใย..ใจจึงทุกข์
เศร้าเร้ารุก..โหมหทัย..แทบใบ้บ้า
ไม่เห็นเธอ..หน้าจอ..ทรมา
หยาดน้ำตา..ร่วงผลอย..ด้วยน้อยใจ....
19 มิถุนายน 2550 14:50 น.
White roses
จากวันนั้น..ถึงวันนี้..ห้าปีกว่า
กาลเวลา..ผ่านไป..คล้ายความฝัน
ร่องรอยแห่ง..ความทดท้อ..ทรมาน
ยังรุกราน..รุมเร้า..เฝ้าติดตาม
ปวดเหลือเกิน..แผลหัวใจ..อันร้ายลึก
ฝังผนึก..ตราตรึง..จึงไหวหวาม
เจ็บเกินทน..ไร้ความสุข..ทุกโมงยาม
แผลลุกลาม..ติดเชื้อ..จนเรื้อรัง
เปลี่ยวและเหงา..ซานซม..ตรมชีวิต
พ่ายแพ้พิษ..แห่งฝันร้าย..ไร้ความหวัง
ราววิญญาณ..สูญสลาย..ใจภินท์พัง
ทุกก้าวย่าง..จึงขยาด..ด้วยหวาดกลัว
ซุกกายซ่อน..แฝงลับ..กับความมืด
ยังติดยึด..กับฝันร้าย..ใจสลัว
ช้ำในอก..สะทกไหว..ใจระรัว
จึงหมองมัว..ดั่งเมฆร้าย..กรายกล้ำทรวง
มิอาจเอ่ย..กล่าวคำ..มาย้ำตอบ
ทุกสิ่งมอบ..แด่เธอไป..ไม่คิดหวง
ผลที่ได้..ตอบแทนหรือ..คือหลอกลวง
ชีวิตแทบ..ดับร่วง..เพราะบ่วงมาร
พยายาม..ข่มหัวใจ..กู้ภัยรัก
แต่ยากนัก..กับซากเศร้า..ที่ร้าวฉาน
หลายปีที่..กดเก็บ..เจ็บมานาน
เริ่มสมาน..ทีละน้อย..ค่อยบรรเทา
"เพื่อนมากมาย"..รายรอบ..คอยปลอบขวัญ
เริ่มมีวัน..อันสดใส..ไม่อับเฉา
มีรอยยิ้ม..ที่เคยหาย..ไปนานเนาว์
ความโศกเศร้า..เริ่มฟื้นฟู..สู่หัวใจ
ยังมิทัน..เท่าไร..ใจกลับเจ็บ
แผลที่เหน็บ..กลับถูกย้ำ..ซ้ำขยาย
เธอส่งข่าว..จากต่างแคว้น..ถิ่นแดนไกล
มาเยือนไทย..วิงวอนขอ..ต่อสัมพันธ์
อยากหลีกลี้..หนีให้ไกล..สุดปลายโลก
เล่นตลก..หนอชะตา..ช่างน่าขัน
สวรรค์แกล้ง..นรกซ้ำ..ย้ำดวงมาน
ไม่สงสาร..กันบ้าง..หรืออย่างไร
ทบทวนย้อน..กว่าห้าปี..ที่สาหัส
ยังเด่นชัด..ติดเตือน..มิเลือนหาย
เธอเมินหน้า..ห่างเหิน..เดินจากไป
กับหญิงใหม่..คนนั้น..ฉันยังจำ
สองข้างตา..น้ำใสใส..ไหลรินหยด
เธอทรยศ..รุมทำร้าย..ให้เจ็บช้ำ
ห้าปีกว่า..ทรมา..ทรกรรม
ช่างใจดำ..ยิ่งกระไร..ชายใจลวง
ไปเถิดหนา..อย่าหวนกลับ..รับไม่ไหว
อย่ากรายใกล้..ให้ชีวิต..ฉันติดบ่วง
พอเถิดหนา..อย่ามาย้ำ..ให้ช้ำทรวง
คนหลอกลวง..ไม่ต้อนรับ..อย่ากลับมา.....
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1511
