20 พฤศจิกายน 2549 20:55 น.
White roses
มีหญิงหนี่ง..ดั่งผู้ดี..มีศรีศักดิ์
ผู้คนทัก..เป็นกุลสตรี..มีการศึกษา
เรียนเกษตร..มหาลัย..ขั้นปริญญา
กล่าวกันว่า..ต่อไป..จะได้ดี
อายุไม่..เท่าไร..ใจเริ่มแตก
เอาความสาว..เข้าแลก..สิ้นศักดิ์ศรี
มั่วกามา..สำส่อน..ร้อนโลกีย์
จนถึงขั้น..แย่งสามี..ของใครใคร
ทั้งที่รู้..จิตใจ..ยังใฝ่ต่ำ
ซ้ำก่อกรรม..หิวตัณหา..บ้ากระหาย
สามีเขา..คิดอยากได้..ไร้ยางอาย
สะดีดสะดิ้ง..ทิ้งกาย..ให้ชายชม
สักวันหนึ่ง..เวรกรรม..ตามมาถึง
คงรู้ซึ้ง..สิ่งทำไป..ไม่เหมาะสม
ความเจ็บปวด..เคยทำใคร..ให้ระทม
กลับสนอง..อย่างสาสม..ไม่รู้ตัว
ความผิดถูก..เป็นอย่างไร..ใจเธอรู้
ยังทนสู้..ฝักใฝ่..ในความชั่ว
กิเลสตัณหา..บังตา..ใจพร่ามัว
หลงทำชั่ว..อยู่เป็นนิจ..จิตต่ำทราม
ไม่เคยคิด..กลับตัว..เลยเชียวหรือ
ยิ่งเรียนสูง..ยิ่งซื่อบื้อ..เป็นมือที่สาม
มีความสุข..หรืออย่างไร..คอยคุกคาม
แสงแห่งธรรม..ส่องไม่ถึง..ซึ่งจิตใจ
ขายสังฆทาน..ขายพระ..มาบังหน้า
ใจนั่นหนา..บาประยำ..ก่อกรรมได้
พระไม่เคย..สิงห์สถิต..ในจิตใจ
แม้ทำบุญ..จนตัวตาย..ไม่หมดกรรม
18 พฤศจิกายน 2549 16:24 น.
White roses
พิศหน้าซอง..จดหมาย..หัวใจสั่น
ลายมือนั้น..ชี้ชัด..จัดให้เห็น
เป็นลายมือ..ของเธอ..ร้อยเปอร์เซ็นต์
ถึง.เนื้อเย็น..กุหลาบขาว..สกาวใจ
หยิบจดหมาย..แนบอกซ้าย..ด้วยใจรัก
ซองน่ารัก..สีชมพู..ดูสดใส
มีวงเล็บ..ว่ารักมาก..เกินกว่าใคร
เผลอยิ้มให้..กับจดหมาย..ใจเปรมปรีดิ์
ค่อยค่อยคลี่..บรรจงอ่าน..เธอจารจด
ถึง.น้องมด..สุดที่รัก..จากใจพี่
พี่รักน้อง..มากกว่าใคร..ในธานี
ในโลกนี้..น้องคนเดียว..พี่เกี่ยวดอง
คิดถึงมาก..นะแก้วตา..มาหาหน่อย
พี่รอคอย..แทบไม่ไหว..ใจหม่นหมอง
ยังลึกซึ้ง..คราสองเรา..เคล้าเคียงครอง
เสียงของน้อง..ยังเจื้อยแจ้ว..แว่วมิวาย
สองมือสั่น..หยาดน้ำตา..พร่ารินหยด
แสนรันทด..ดวงกมล..สุดทนไหว
ดั่งมัจจุราช..พรากวิญญาณ..ไปจากกาย
ใจสลาย..จดหมายพลิ้ว..ปลิวตามลม
ใจเอ๋ยใจ..ทำไม..ใยเจ็บนัก
หลงจมปลัก..เพราะโง่เง่า..โดนเขาข่ม
รักเธอมาก..หลงเชื่อใจ..จนงายงม
คงสาสม..สะใจ..ชายอย่างเธอ
ต่อจากนี้..เก็บหัวใจ..ซึ่งไร้รัก
ไม่ขอทัก..รักใคร..ให้ใจเก้อ
เจ็บแล้วจำ..ฝังใจ..ไม่ขอเจอ
ไม่พร่ำเพ้อ..รักใครซ้ำ..ให้ช้ำใจ...
17 พฤศจิกายน 2549 13:44 น.
White roses
ฉันเคยเห็น..ประกายดาว..อันวาวผ่อง
ในแววตา..คราจ้องมอง..ต้องตรึงติด
ประกายตา..แผ่รังสี..ทีละนิด
จนสว่าง..จับจิต..ประจักษ์ใจ
ทุกวันนี้..ประกายดาว..อันวาวผ่อง
ยังคงส่อง..แสงเพริศ..บรรเจิดใส
เป็นดาวฤกษ์..มองเห็น..เด่นแต่ไกล
จึงทำให้..ใจฉัน..นั้นเบิกบาน
ในวันนี้..ประกายดาว..อันวาวผ่อง
แม้บางคราว..ดาวจะหมอง..ยามเมฆผ่าน
แต่ใช่หมอง..อับใส..ไปเนิ่นนาน
ไร้เมฆผ่าน..ก็จะพบ..สพแสงดาว
แม้จะสพ..แววตาใส..หลายหมื่นครั้ง
แววตายัง..สุกสกาว..ในห้วงหาว
ประกายวับ..ยังผ่องใส..ในทุกคราว
ที่เคยวาว..ยังวาววับ..จับดวงใจ
17 พฤศจิกายน 2549 01:41 น.
White roses
ฉันเพียงคน..ผ่านมา..คราใจเหงา
สลักเสลา..อักษรา..มาเอื้อนเอ่ย
เพื่อบรรเทา..ความเหงา..ทุกคราวเคย
ได้เปิดเผย..ความรู้สึก..ลึกภายใน
ฉันเพียงคน..ผ่านมา..คราอกหัก
สูญสิ้นรัก..ขื่นขม..อกตรมไหม้
จึงเดี่ยวโดด..โอดครวญ..จวนเจียนตาย
รักจากไป..ใจสลาย..ดั่งสายลม
ฉันเพียงคน..ผ่านมา..คราใจเศร้า
หวังสักคราว..พบเพื่อนใจ..ได้สุขสม
ได้พูดจา..ได้รู้จัก..ฝากคารม
คราอกตรม..มีเพื่อนปลอบ..ทุกขอบคำ
ฉันเพียงคน..ผ่านมา..ครามีทุกข์
หวังมีสุข..กับบทกลอน..ตอนเพ้อพร่ำ
เขียนบรรยาย..ย้อนอดีต..กรีดน้ำคำ
เพื่อเตือนย้ำ..กับชีวิต..เดินผิดทาง
ฉันเพียงคน..ผ่านมา..คราเหนื่อยหน่าย
ชีวิตคล้าย..จะด่าวดิ้น..ยามสิ้นหวัง
ดุจวิญญาณ..ใกล้สลาย..ใจภินทร์พัง
อยากพักบ้าง..จึงผ่อนคลาย..ร่ายบรรเลง
ฉันเพียงคน..ผ่านมา..เพื่อหาเพื่อน
คอยย้ำเตือน..ยามช้ำตรม..ใครข่มเหง
อยากมีเพื่อน..ปันพลัง..ยามวังเวง
ได้ครื้นเครง..เฮฮาบ้าง..ในบางวัน
ฉันเพียงคน..ผ่านมา..หาความสุข
ผ่อนคลายทุกข์..เพื่อนมากมาย..ใจสุขสันต์
ความโศกตรม..ซึมเศร้าใจ..หายฉับพลัน
ทุกคนนั้น..มอบน้ำใจ..ให้ไมตรี..
16 พฤศจิกายน 2549 14:29 น.
White roses
บรรจงคลี่..จดหมายน้อย..ค่อยค่อยอ่าน
ตามอักษร..บรรจงสาร..เธอจารไว้
ความรู้น้อย..เรียนปอหก..ช้ำฟกใจ
กลัวน้องไม่..ใยดี..พี่นี้ตรม
โธ่พี่จ๋า..คนดี..สุดที่รัก
ใยทึกทัก..นึกในใจ..ให้ขื่นขม
ตัวอักษร..ทุกถ้วนคำ..น้องชื่นชม
เพราะพี่บ่ม..ด้วยความรัก..จึงทักมา
น้องรักพี่..ที่หัวใจ..ใช่อักษร
ทุกบทตอน..อ่านไป..ใจห่วงหา
รู้ว่าพี่..เขียนจากใจ..แล้วส่งมา
และซึ้งค่า..คำว่ารัก..จากลายมือ
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1927
