15 พฤศจิกายน 2549 14:47 น.
White roses
ที่รักจ๋า..จำได้ไหม..ในวันนั้น
ที่เมืองกาญจน์..ทางรถไฟ..เส้นสายเก่า
สายตาพบ..ประสพจ้อง..มองนานเนาว์
พลิ้วแผ่วเบา..สายลม..พรมผิวกาย
แววตาเธอ..ดั่งคมมีด..กรีดใจฉัน
ให้หวิวหวั่น..ดวงกมล..สุดทนได้
จิตร้อนรุ่ม..ดั่งถูกสุม..ด้วยเปลวไฟ
แทบมอดไหม้..ด้วยสายตา..คราเธอมอง
ฉันติดบ่วง..เสน่หา..พาใจสั่น
ให้งุนงัน..ดวงตาพร่า..คราเธอจ้อง
อยากเป็นลม..ซบอกซ้าย..หมายจับจอง
ทั้งสี่ห้อง..หัวใจ..ว่างไหมเธอ
อนิจจา..แรกพบ..ประสพรัก
ยากยิ่งนัก..หักห้ามใจ..มิให้เผลอ
ทุกเวลา..ทุกนาที..อยากมีเธอ
เคียงเสมอ..คู่กัน..ทุกวันวาน
ด้วยเป็นหญิง..ไม่กล้าเอ่ย..เผยดวงจิต
เฝ้าครุ่นคิด..อาลัย..จิตไหวหวั่น
นั่งละเมอ..นอนละเมอ..เพ้อทุกวัน
หลับตาฝัน..ยังคิดเห็น..เป็นหน้าเธอ
เธอจ๋าเธอ..คนดี..ที่คิดถึง
ยังติดตรึง..ซึ้งฤทัย..หัวใจเหม่อ
เธออยู่ไหน..อยู่แห่งใด..ใคร่พบเจอ
รู้ไหมเออ..ฉันนั้นรอ..ต่อสัมพัน
กลับมาเยือน..อีกสักครา..จะได้ไหม
ทางรถไฟ..สายเก่า..เคยเฝ้าฝัน
ยังรอเธอ..นะคนดี..ที่เมืองกาญจน์
ด้วยใจมั่น..พร้อมรักแท้..มอบแด่เธอ....
14 พฤศจิกายน 2549 20:21 น.
White roses
เธออยู่ไหน..ฉันเคียงคู่..อยู่ไม่ห่าง
แม้หนทาง..ยาวไกล..ใจไม่เหงา
สุขหรือทุกข์..อยู่ที่ใจ..ของตัวเรา
คงไม่เหงา..ถ้าสองเรา..เข้าใจกัน
เอาความรัก..มาถักทอ..รอวันชื่น
สิ่งไหนอื่น..ไม่อาจ..มาขวางกั้น
พลังรัก..คือแรงใจ..คอยผลักดัน
ถึงวันนั้น..ฝั่งฝัน..คงไม่ไกล
หากผิดพลาด..ไปบ้าง..ก็ช่างเถิด
ปัญหาเกิด..ไม่พ่ายแพ้..พร้อมแก้ไข
ด้วยพลัง..แห่งรัก..ชักพาไป
เรื่องเลวร้าย..คงสงบ..จบด้วยดี...
12 พฤศจิกายน 2549 22:11 น.
White roses
ดอกไม้งาม..รวยริน..ส่งกลิ่นหอม
ภมรตอม..ดื่มลิ้ม..ชิมน้ำหวาน
พออิ่มหนำ..พลันบินจาก..ไปชั่วกาล
แสนสงสาร..เจ้าดอกไม้..ต้องดายเดียว
ต้องตากแดด..ตากลม..ระทมโศก
ผจญโชค..พายุร้าย..หัวใจเปลี่ยว
ต้องแสงแดด..เผาไหม้..อยู่โดยเดียว
ดอกใบเหี่ยว..ร่วงหล่น..บนพื้นดิน
ดั่งแรกรัก..แปลกใหม่..ใจเริ่มรัก
สุดห้ามหัก..อาลัย..ให้ถวิล
ไม่นานนัก..รักหมดหวาน..พลันโบยบิน
ลืมหมดสิ้น..จากไปลับ..ไม่กลับมา...
8 พฤศจิกายน 2549 05:30 น.
White roses
คนสองคน..เคยผูกพัน..รักกันมาก
ต้องมาจาก..ร้างไกล..น่าใจหาย
สัญญากัน..จะรักมั่น..จนวันตาย
กลับห่างหาย..ลืมคำมั่น..ลืมสัญญา
วันเวลา..เปลี่ยนไป..พาใจเปลี่ยน
โลกหมุนเวียน..ใจคนนั้น..พลันหนีหน้า
เคยรักมั่น.เคยผูกพัน..เคยสัญญา
กลับเลือนลา..จากไป..ไม่กลับคืน
จึงต้องเก็บ..ความช้ำ..ที่ฝังจิต
ใจมืดมิด..ตรอมตรม..สุดขมขื่น
ต้องปวดร้าว..ระกำ..ทุกค่ำคืน
สุดจะฝืน..ความเศร้า..ให้เบาบาง
จึงไม่เหนี่ยว..หัวใจ..ให้ใครอยู่
เพราะใจรู้..ว่าเขา..เอาใจห่าง
ขอหันหลัง..เดินด้น..คนละทาง
ไม่เหนี่ยวรั้ง..จิตใจ..ให้ใครรอ...
7 พฤศจิกายน 2549 16:41 น.
White roses
หากจะหา..ชายดี..มีรักแน่
คงยากแท้..ยิ่งนัก..ยากจักหา
แรกรักหวาน..ซาบซึ้ง..ตรึงอุรา
แล้วจากลา..ร้างไกล..ไม่ใยดี
ดั่งอสรพิษ..ฤทธิ์ร้าย..หมายกัดฉก
ช้ำในอก..ด้วยพิษร้าย..เธอหน่ายหนี
ชีวิตแทบ..ดับดิ้น..สิ้นชีวี
สุดเหลือที่..เอ่ยคำ..พร่ำพรรณนา
เจ็บเหลือทน..เจ็บนัก..รักเป็นพิษ
หลงสนิท..ถลำใจ..อาลัยหา
รักเหลือเกิน..ผูกพัน..มั่นสัญญา
แต่ต้องมา..น้ำตาหลั่ง..ไหลพรั่งพรู
ู
เป็นใจใคร..คงอ่อนล้า..กันทั้งหมด
แสนรันทด..คิดไป..ให้อดสู
เอือมระอา..กับใจชาย..ร้ายน่าดู
ไม่เคยอยู่..กับร่องรอย..ปล่อยหญิงตรม
มีรักได้..ไม่สิ้นสุด..ไม่หยุดหย่อน
มากรักซ้อน..ซ่อนรัก..ยากจะข่ม
รักคนโน้น..ทิ้งคนนี้..ให้อกตรม
หญิงต้องจม..น้ำตา..ทุกคราไป
ยากจักหา..ชายดี..มีรักมั่น
ร้อยหมื่นพัน..ค้นหา..ได้ที่ไหน
ดั่งงมเข็ม..มหาสมุทร..สุดแสนไกล
คงสิ้นใจ..ก่อนโผล่มา..จากวารี...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
941
