13 สิงหาคม 2549 20:34 น.
White roses
แดดอ่อนอ่อนลมเอื่อยเอื่อยเฉื่อยเฉื่อยพัด
เงียบสงัดในวิญญาหาใดเหมือน
สมาธิสัมปชัญญะพาจิตเตือน
เวลาเคลื่อนนาทีผ่านยังมั่นใจ
สุขจริงหนอสุขใจนักมาพักผ่อน
พี่ต้องสอนน้องตกปลาอย่าเฉไฉ
พี่ปั้นเหยื่อน้องอัดปลา"อย่าปล่อยไป"
ปลาไปซ้ายน้องอัดขวาน่าดูจริง
เสียงรอกร้องน้องวิ่งชิงคันเบ็ด
เอ๊ะ!!เสียง"เบส"หรือ"อาบู"อย่าอยู่นิ่ง
น้องจับคันอัดปลาท่าสวิง
ปลามันวิ่งสวนคันมันส์สะใจ
น้องเร่งสาวเข้าฝั่งไม่ยั้งหยุด
ปลามันฉุดออกไปน่าใจหาย
สงสัยเป็นปลาบึก"ใหญ่หนำใจ"
อัดไม่ไหวพี่ช่วยน้องประคองคัน
อัดต่อไปหลายนาทีมีพี่ช่วย
ปลาคงสวยมีน้ำหนักชักหวั่นหวั่น
ปลาขึ้นฝั่งน้องตกใจตลึงพลัน
ไม่นึกฝันเป็น"ไอ้ป๊อก"ช๊อกไปเลย...
13 สิงหาคม 2549 12:23 น.
White roses
ดั่งเนื้อทราย..หลงทาง..อยู่กลางป่า
เดินเล็มหญ้า..เพลิดเพลิน..เดินหลงฝูง
ชมต้นไม้..ลำธาร..ชมยางยูง
หอมจรุง..กลิ่นมาลี..สีแปลกตา
ลืมเหลียวหลัง..กลับมา..มองหาเพื่อน
ตะวันเลื่อน..เคลื่อนดับ..ลับขอบฟ้า
เจ้าเนื้อทราย..แสนวิโยค..โชคชะตา"
"โธ่ไม่น่า..เลยหนอเรา"..เฝ้ารำพัน..
ได้ยินเสียง..พยัคฆา..เข้ามาใกล้
ก็ตกใจ..หวั่นกลัว..เนื้อตัวสั่น
จะหลบหนี..หลีกเลี่ยง..ยังไงกัน
เขาสูงชัน..อันตราย..ภัยมากมี
มองหาถ้ำ..ซ้ำไม่มี..ที่ให้หลบ
คงต้องจบ..สิ้นชีวา..ในครานี้
ได้แต่แอบ..หลังต้นไม้..จามจุรี
น้ำตาปรี่..ไหลหลั่ง..กลางป่าไพร
ทันใดนั้น..เสือร้าย..ได้มาถึง
ณ.ที่ซึ่ง..หลบซ่อน..ต้นไม้ใหญ่
ตะปบหลัง..กัดคอ..เจ้าเนื้อทราย
ดิ้นขาดใจ..ณ.ที่นั้น..ในทันที....
.................................................
อันหัวใจ..ผู้ชาย..ร้ายกว่าเสือ
เคยหลงเชื่อ..จึงต้องช้ำ..ทำหวั่นไหว
คอยฉีกเนื้อ..เถือหนัง..แทบปางตาย
เหมือนเนื้อทราย..ถูกขย้ำ..จำติดตา...
12 สิงหาคม 2549 12:27 น.
White roses
แว่วเสียงครวญ..บรรเลง..เป็นเพลงรัก
สุดจะหัก..อาลัย..โหยไห้หา
หวานน้ำคำ..เธอพร่ำ..จำนรรจา
บาดอุรา..ซึมซ่าน..สะท้านทรวง
พรหมลิขิต..บันดาล..ให้พานพบ
คงสยบ..ใต้ร่มเงา..เฝ้าห่วงหวง
ดอกรักบาน..พลิ้วไหว..อยู่ในทรวง
ให้ก้าวล่วง..สู่นิยาม..ความผูกพัน
ส่งสายตา..ฝากลม..มาบ่มรัก
ไม่นานนัก..สุกงอม..รักหอมหวาน
บ่มหัวใจ..ด้วยไมตรี..มีให้กัน
คงสุขสันต์..เกี่ยวดอง..ทั้งสองใจ
มาตรแม้นว่า..วาสนา..ชะตาเสริม
ช่วยก่อเติม..ไฟรัก..ให้ยิ่งใหญ่
คำว่า"รัก"..จะสลัก..ปักกลางใจ
ภูผาใหญ่..มิอาจกั้น..ฉันและเธอ
ถึงห่างไกล..เพียงใด..ไม่เคยหวั่น
"กันและกัน"..คำนี้..ที่เสนอ
เรามีเรา..ใจมีใจ..ใคร่พบเจอ
ฉันมีเธอ..เธอมีฉัน..ทุกวันวาน
เมื่อรักนั้น..เข้าใจ..ในความรัก
น้ำต้มผัก..ขื่นขม..ชมว่าหวาน
อย่าเปลี่ยนแปร..ค่านิยม..อุดมการณ์
เกรงอ้อยตาล..จะพาลขม.."ชมไม่ลง"....
12 สิงหาคม 2549 11:59 น.
White roses
ลูกจ๋าลูกโปรดจงฟังคำแม่กล่าว
ถึงเรื่องราวความในใจใคร่เฉลย
แม่ทนทุกข์สักเพียงไรไม่บ่นเลย
เพราะทรามเชยตัวเจ้า..คอยเข้าใจ
แม่รักเจ้าเพียงไร..ใจเจ้ารู้
เฝ้าชื่นชูดูแลเจ้าจนเติบใหญ่
ทะนุถนอมกล่อมเกลี้ยงเพียงดวงใจ
เจ็บป่วยไข้..แม่ยิ่งเจ็บเหน็บอุรา
พ่อของเจ้าทิ้งห่างไปต่างหน
แม่เหมือนคนหมดความหมายไร้คุณค่า
พ่อไม่เคยเห็นแม่อยู่ในสายตา
จึงไขว่คว้าหาหญิงใหม่ไว้คอยเคลีย
ทิ้งให้เราแม่ลูกคอยอยู่บ้าน...
ทิ้งการงาน..คอยดูแลหน้าที่เสีย...
แม่ปวดร้าวหัวใจแสนอ่อนเพลีย
ลูกต้องเสียกำลังใจเสมอมา
แม่กลายเป็น..คนผิดไปในที่สุด
ทำอะไรล้วน..สะดุดมีปัญหา
ดูขัดข้อง..ขัดขวางในสายตา
ราวกับว่า..โกรธเกลียดกันนานนับปี
โน่นไม่ถูก..นี่ไม่ใช่..อะไรหนอ..
โน่นไม่พอ..นี่มากไป..อะไรนี่..
ไม่เข้าท่า..ขัดข้องไปเสียทุกที..
แล้วอย่างนี้..ลูกมองเห็นเป็นเช่นไร
พ่อของเจ้าเปลี่ยนไปมากจากวันก่อน
ไม่นึกย้อนถึงอดีตอันสดใส
พ่อลืมเจ้า..กับแม่..แน่แก่ใจ
ลืมสายใย..ลืมสัมพันธ์..ลืมสัญญา
พ่อเขามีคนใหม่ที่รักยิ่ง
จึงทอดทิ้ง..แม่ไป..ไม่ใฝ่หา
แม่จึงขอจบเรื่องราวเก่าก่อนมา
หยุดเวลา..หยุดความช้ำ..น้ำตานอง
ให้เวรกรรมจบลงที่ตรงนี้
จบความรัก..ที่ล้วนมี..ความเศร้าหมอง
ขอจากไปให้พ่อเจ้า..ได้สมปอง
กับคู่ครอง..ที่เขารักอย่างจริงใจ
แม่จะเป็นกำลังใจ..ต่อไปนี้
ขอลูกมี"อนาคต"อันสดใส..
หมั่นศึกษา..หาความรู้..มองการณ์ไกล..
เพื่อเส้นชัย..เพื่อความฝัน..อันงดงาม...
11 สิงหาคม 2549 16:31 น.
White roses
เหมือนลูกไก่..หลงทางแม่..แต่อ้อนออก
เดินมานอก..รวงรัง..ห่างไออุ่น
เผชิญโลก..ตามลำพัง..อย่างทารุณ
ยังไม่คุ้น..โลกโสมม..สังคมทราม
เที่ยวร่อนเร่..พเนจร..นอนเดี่ยวโดด
ต้องทนอด..ต้องผจญ..คนเหยียดหยาม
ทั้งหิวโซ..แต่ต้อง..พยายาม
หาข้าวน้ำ..เพื่อประทัง..ยังชีวิน
แต่โชคร้าย..ตามมา..ชะตาเอ๋ย
เดินล่วงเลย..ก้าวย่าง..มาต่างถิ่น
นึกว่ารอด..ปลอดภัย..ไร้มลทิน
แต่กลับสิ้น..อิสระ..ถูกระราน
ถูกจับขัง..ในห้อง..ที่มืดมิด
แสงสว่าง..สักนิด..ไม่ลอดผ่าน
จับมาเล่น..มาขยำ..ยามต้องการ
ต้องซมซาน..ซุกมุมห้อง..นองน้ำตา
ทั้งหนาวสั่น..ทั้งมืดมิด..จิตหวั่นไหว
มองหาใคร..ว่างเปล่า..เศร้านักหนา
เคยซุกปีก..ของแม่..แต่ก่อนมา
หนาวอุรา..ซุกปีกอุ่น..อย่างคุ้นเคย
เดี๋ยวนี้เล่า.ต้องผจญ..ในโลกกว้าง
ต้องเหินห่าง..ที่พักพิง..อิงเขนย
สิ่งแวดล้อม..แปลกตา..ไม่คุ้นเลย
โอ้อกเอ๋ย..ลูกไก่..ใจระทม
จะถูกบีบ..ก็ตาย..วายชีวาตย์
หรือพิฆาต..เข่นฆ่า..ให้สาสม
จะขยำ..หรือทำร้าย..ให้อกตรม
คงสาสม.."เป็นลูกไก่"..ในกำมือ.....
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1377
