5 พฤศจิกายน 2550 21:28 น.
White roses
ธารไทรโยค..ใสเย็น..กระเซ็นซ่าน
แสงตะวัน..พาดผ่าน..ละอองใส
ระยิบระยับ..วิบวับ..งามจับใจ
ประดุจเพชร..เกล็ดวิไล..ตระการตา
หมู่มัจฉา..แหวกว่าย..ไซ้โขดหิน
แวะเวียนกิน..ตะไคร่น้ำ..ฉ่ำหรรษา
พลิ้วสายลม..พรมพัด..ผ่านกายา
ชื่นนาสา..รวยระริน..กลิ่นมาลี
แมกไม้ไหว..ไกวแกว่ง..แข่งยอดหญ้า
ดุจลีลา..เริงระบำ..นำวิถี
ช่างชดช้อย..งามสร่าง..หว่างเวที
เคล้าดนตรี..แห่งสายลม..พรมแผ่วมา
เรือนแพน้อย..ลอยเด่น..เน้นให้รู้
ความเป็นอยู่..ตามป่าเขา..ลำเนาป่า
ธรรมชาติ..ล้ำเลิศ..บรรเจิดตา
ผ่องโสภา..ยามอาทิตย์..อัสดง
หวนคำนึง..ถึงความหลัง..ครั้งก่อนเก่า
เคยหยอกเย้า..ยังจำได้..ไม่ลุ่มหลง
อยู่กันตาม..ประสา..บ้านป่าดง
ยังซื่อตรง..ต่อคำมั่น..เคยสัญญา
แต่วันนี้..จำใจพราก..ไปจากถิ่น
มุ่งสู่ดิน..แดนไกล..ใจห่วงหา
ทิ้งไทรโยค..ห่างหาย..สุดสายตา
ร้าวอุรา..หมองหม่น..ทนเดียวดาย
ย่างเหมันต์..เหน็บหนาว..ร้าวรวดนัก
ใจเจ็บหนัก..ร้อนรน..จนเป็นไข้
คิดถึงเธอ..ยิ่งนัก..จากมาไกล
อยากกลับไป..แนบชิด..สนิทตรึง
ทั้งรักและ..ทั้งหวง..ห่วงเธอยิ่ง
ใช่ทอดทิ้ง..หรอกหนา..อย่าโกรธขึ้ง
มอบหัวใจ..เธอผู้เดียว..เกี่ยวใจตรึง
เพ้อรำพึง..ห่วงหา..ทุกนาที
ภาระกิจ..เสร็จสรรพ..จะกลับบ้าน
อีกไม่นาน..คอยสักนิด..อย่าคิดหนี
มอบไออุ่น..อิงแอบ..แนบชีวี
อยู่เคียงพี่..ที่ไทรโยค..อย่าโศกตรม...
4 พฤศจิกายน 2550 17:25 น.
White roses
ถือคันเบ็ด..แวะมา..เผด็จศึก
ร่องน้ำลึก..ปลาตัวโต..ถูกใจฉัน
เหยื่อปลาทู..โยนออกไป..ในทันควัน
รอกน้องนั้น..ร้องสนั่น..พลันตกใจ
คว้าคันเบ็ด..ตวัด..อัดซ้ายขวา
จนอ่อนล้า..ปลามันวิ่ง..ดิ่งจมหาย
กระโทงแทง..ตัวโต..นั่นยังไง
อัดแทบตาย..ไม่ยอมโผล่..โถ..หมดแรง
พี่จ๋าพี่..คนดี..อย่าหนีหาย
เหนื่อยเหลือใจ..ปลาใจร้าย..คล้ายกลั่นแกล้ง
ช่วยน้องที..ประคองคัน..วัดเต็มแรง
กระโทงแทง..ต้องแพ้พ่าย..ในไม่ช้า
ปลาสวนคัน..น้องเร่งสาว..เข้ามาใกล้
แต่แล้วใย..พลันชิ่ง..วิ่งออกหน้า
ไม่ได้การ..ต้องยืนหยัด..อัดเข้ามา
ด้วยทีท่า..นักตกเบ็ด..เด็ดเหลือใจ
โถ..เจ้าปลา..คงเจ็บปาก..ลากไม่หยุด
น้องยื้อยุ๊ด..ฉุดกระชาก..ลากไม่ไหว
อย่ายืนเหม่อ..สิพี่จ๋า..เร่งเร็วไว
เดี๋ยวปลาวิ่ง..หนีไป..ไกลสายตา
ปลาวิ่งซ้าย..วัดไปขวา..อย่าแตกตื่น
พี่มายืน..ข้างข้างน้อง..อีกหน่อยหนา
ร่วมพลัง..เผด็จศึก..เจ้าแห่งปลา
เห็นไหมล่ะ..ปลามาใกล้.." ใครช่วยที "....
ปลามาใกล้แระ....ช่วยเอาขึ้นทีเร๊วววว......
2 พฤศจิกายน 2550 21:39 น.
White roses
สายลมพลิ้ว..พรมพัด..สบัดไหว
คิดถึงใคร..คนหนึ่ง..ซึ่งห่วงหา
จากไทรโยค.."วัดถ้ำ..มังกร"มา
จึงเหว่ว้า..คิดถึงพี่..ที่อยู่ไกล
มุ่งหน้าสู่..เมืองหลวง..อันเฟื่องฟุ้ง
หอมจรุง..แปลกตา..เมืองฟ้าใหม่
ทั้งตึกลาม..บ้านช่อง..ผ่องอำไพ
ฉาบแสงไฟ..ยามราตรี..สดสีงาม
หวังทำงาน..ตรากตรำ..ไม่พร่ำบ่น
ยอมทุกข์ทน..ถูกรังเกียจ..โดนเหยียดหยาม
คนบ้านนอก..หลังเขา..เขาประนาม
ซ้ำซุ่มซ่าม..ไม่หรูเด่น..เช่นใครใคร
*****ความคิดถึง..ตรึงกมล..จนพร่ำเพ้อ
ก็เพราะรัก..เพียงแต่เธอ...เธอรู้ไหม
ยิ่งเหมันต์..ยิ่งหนาวเหน็บ..เจ็บทรวงใน
คิดถึงคน..อยู่ไกล..ใจร้าวราน
อยากจะกลับ..ไปหาพี่..ที่ไทรโยค
เล่นน้ำตก..กลางพงไพร..สนุกสนาน
น้ำใสเย็น..กระเซ็นซัด..สาดใส่กัน
สุขสำราญ..ยามมีพี่..นี้เคียงกาย
รออีกหน่อย..เถิดหนา..นะที่รัก
ไม่นานนัก..คงพบกัน..อย่าหวั่นไหว
ลอยกระทง..ปีนี้..นะพี่ชาย
จะกลับไป..อิงแอบ..แนบชิดเธอ
ไทรโยคเอ่อ..ล้นนอง..สองริมฝั่ง
ความรักฝัง..ตรึงหทัย..ไม่พลั้งเผลอ
มอบกายใจ..ฝากไป..ใกล้ชิดเธอ
รักเสมอ..เธอผู้เดียว..เกี่ยวสัมพันธ์
อีกไม่นาน..นะคนดี..สุดที่รัก
น้องนั้นจัก..รีบกลับ..ไปรับขวัญ
สัญญาที่..มีไว้..ให้แก่กัน
ยังจำมั่น..มิเคยเลือน..เตือนจิตตน
ขอเพียงเธอ..อย่าลืมร้าง..หรือห่างหาย
เก็บรักไว้..คอยถึงวัน..อันสุขล้น
สองเราต่าง..ผูกสมัคร..รักเปรอปรน
รวยหรือจน..มิอาจพราก..เราจากกัน
เดือนสิบสอง..คืนวันเพ็ญ..เด่นขอบฟ้า
จะกลับมา..ไทรโยค..อย่าโศกศัลย์
ลอยกระทง..อธิษฐานรัก..ฝากสัมพันธ์
ไม่ยอมพราก..จากกัน..จวบวันตาย......
29 ตุลาคม 2550 10:46 น.
White roses
ด้วยความรัก..ฝังตรึง..ซึ้งดวงจิต
ตราปชีวิต..มีเพียงเธอ..เสมอมั่น
อยู่แห่งไหน..ไม่เคยกลาย..คลายสัมพันธ์
ส่วนเธอนั้น..เพ้อรำพึง..คิดถึงใคร
อยากจะเอ่ย..ความนัย..ใจอึดอัด
ยังไม่ทราบ..แน่ชัด..ความเคลื่อนไหว
เธอยังนิ่ง..เฉยชา..ทุกคราไป
คล้ายกับมี..สิ่งใด..แฝงในทรวง
ความฝันจึง..สูญสลาย..ในวันนี้
หรือเธอมี..ใครคนใหม่..ให้แหนหวง
ลืมสัญญา..เคยให้ไว้..กลายเป็นลวง
หวังทั้งปวง..ต้องประสบ..พบทางตัน
ไร้ข้อมูล..ข่าวสาร..การติดต่อ
ปล่อยคนรอ..คร่ำครวญ..จวนอาสัญ
อยู่แห่งใด..ใยเลือนหาย..คล้ายลืมกัน
ผ่านคืนวัน..อันเหน็บหนาว..ร้าววิญญา
พลิ้วลมหนาว..หนาวสั่น..จนหวั่นไหว
ไร้เงาของ..คนใกล้..ใจห่วงหา
ทุกค่ำคืน..สะอื้นร่ำ..ฉ่ำน้ำตา
รู้ไหมว่า..ฉันปวดร้าว..เศร้าเพียงใด
หวงและห่วง..ยอดดวงใจ..กระไรนี่
เธออยู่ดี..มีสุข..ทุกข์ไฉน
จะเจ็บปวด..หงอยเหงา..เศร้าอย่างไร
ได้แต่ส่ง..แรงใจ..ใฝ่คะนึง
ผวาตื่น..ลืมตา..พาใจเหงา
ทุกข์รุมเร้า..ด้วยแรงฤทธื์..ความคิดถึง
รักเพียงเธอ..คนเดียว..เกี่ยวใจตรึง
เธอล่ะซึ้ง..บ้างหรือไม่.."ปล่อยให้รอ"....
15 ตุลาคม 2550 10:26 น.
White roses
ด้วยความรัก..ดั่งน้ำเชี่ยว..ดูเคี๊ยวคด
เจอแต่เรื่อง..รันทด..จึงหมดหวัง
จะเดินหน้า..ยังผวา..พะว้าพะวัง
เลยต้องยั้ง..เท้าไว้..ใจลังเล
นึกกลัวกลัว..กล้ากล้า..เหนื่อยล้านัก
เพราะความรัก..ทำร้าย..จนไขว้เขว
เจอคำลวง..ของชาย..ใจเสเพล
จึงหันเห..หันหลังให้..ในความรัก
ทุกข์แสนทุกข์..เพียงไร..ใครรู้บ้าง
รักผิดทาง..ร้างไกล..ใจกระอัก
แทบด่าวดิ้น..สิ้นชีวา..ไร้ค่านัก
ราวชนัก..ปักตรึง..กึ่งกลางทรวง
มีชีวิต..อยู่เพื่อใคร..ยังไม่รู้
ทุกข์โศกเศร้า..โจมจู่..ใกล้ลาล่วง
ชั่วชีวี..มีแต่สบ..พบชายลวง
ดุจดั่งตก..เหวห้วง..อเวจี
ไม่เคยก่อ..กรรมใด..ให้ใครเจ็บ
ไม่เคยเหน็บ..แนมใคร..ให้หมองศรี
แต่เหตุใด..ใยฟ้า..ไร้ปราณี
มอบรักที่..มีแต่ช้ำ..น้ำตานอง...
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
2461
