23 พฤศจิกายน 2549 13:53 น.
White roses
อันความรัก..นั่นหนา..คราได้รัก
ใจอยากภักดิ์..อิงแอบ..แนบชิดใกล้
ต้องปวดจิต..เป็นเพียงคู่..ชู้ทางใจ
หมดสิทธิ์ได้..ครองคู่..อยู่กับเธอ
ได้แต่มอง..ยิ้มให้..ไม่กล้าทัก
กลัวเธอจัก..หักอาลัย..ให้ฉันเก้อ
ได้แต่คร่ำ..ครวญคิด..จิตละเมอ
สายตาเธอ..ไม่เคยมอง..ต้องจาบัลย์
เธอมีคู่..เคียงชิด..พิศสมัย
ฉันคงได้..แต่ละเมอ..คิดเพ้อฝัน
ดุจควันพิษ..เข้าตา..พาร้าวราน
ต้องซมซาน..เหว่ว้า..มานานปี
อุตส่าห์ห้าม..หัวใจ..ไม่ให้คิด
แต่ดวงจิต..คล้ายไม่ฟัง..ทำไงนี่
กู้ภัยรัก..อย่างไรกัน..บอกฉันที
ยิ่งหลีกลี้..ยิ่งเจ็บปวด..รวดร้าวใจ..
22 พฤศจิกายน 2549 19:38 น.
White roses
สายลมพัด..โชยมา..คราหน้าหนาว
ช่างปวดร้าว..หนาวใจ..ให้ไหวหวั่น
ไร้เมฆฝน..แต่หมอกหนาว..จนร้าวราน
น้องหนาวสั่น..ยามพี่ร้าง..อยู่ห่างไกล
เสียงวิหค..ขันคู..กู่เสียงก้อง
ดั่งเสียงของ..พี่ยา..น่าใจหาย
น้องแลหา..มองเมียง..ตามเสียงไป
แต่ไม่เห็น..พี่ชาย..ใจตรอมตรม
ใบไม้ร่วง..จากกิ่ง..ทิ้งลำต้น
ดั่งเหมือนคน..จากไป..ใจขื่นขม
สายลมพัด..ใบไม้พลิ้ว..ปลิวตามลม
ยิ่งระทม..เหมือนดั่งพี่..หนีหน้าไกล
แสงสุรีย์..ลาลับ..ดับจากฟ้า
รู้ไหมว่า..น้องเหงา..เศร้าเพียงไหน
ตั้งแต่วัน..ที่พี่ห่าง..แรมร้างไป
ใจสลาย..มืดดับเป็น..เช่นตะวัน..
20 พฤศจิกายน 2549 20:55 น.
White roses
มีหญิงหนี่ง..ดั่งผู้ดี..มีศรีศักดิ์
ผู้คนทัก..เป็นกุลสตรี..มีการศึกษา
เรียนเกษตร..มหาลัย..ขั้นปริญญา
กล่าวกันว่า..ต่อไป..จะได้ดี
อายุไม่..เท่าไร..ใจเริ่มแตก
เอาความสาว..เข้าแลก..สิ้นศักดิ์ศรี
มั่วกามา..สำส่อน..ร้อนโลกีย์
จนถึงขั้น..แย่งสามี..ของใครใคร
ทั้งที่รู้..จิตใจ..ยังใฝ่ต่ำ
ซ้ำก่อกรรม..หิวตัณหา..บ้ากระหาย
สามีเขา..คิดอยากได้..ไร้ยางอาย
สะดีดสะดิ้ง..ทิ้งกาย..ให้ชายชม
สักวันหนึ่ง..เวรกรรม..ตามมาถึง
คงรู้ซึ้ง..สิ่งทำไป..ไม่เหมาะสม
ความเจ็บปวด..เคยทำใคร..ให้ระทม
กลับสนอง..อย่างสาสม..ไม่รู้ตัว
ความผิดถูก..เป็นอย่างไร..ใจเธอรู้
ยังทนสู้..ฝักใฝ่..ในความชั่ว
กิเลสตัณหา..บังตา..ใจพร่ามัว
หลงทำชั่ว..อยู่เป็นนิจ..จิตต่ำทราม
ไม่เคยคิด..กลับตัว..เลยเชียวหรือ
ยิ่งเรียนสูง..ยิ่งซื่อบื้อ..เป็นมือที่สาม
มีความสุข..หรืออย่างไร..คอยคุกคาม
แสงแห่งธรรม..ส่องไม่ถึง..ซึ่งจิตใจ
ขายสังฆทาน..ขายพระ..มาบังหน้า
ใจนั่นหนา..บาประยำ..ก่อกรรมได้
พระไม่เคย..สิงห์สถิต..ในจิตใจ
แม้ทำบุญ..จนตัวตาย..ไม่หมดกรรม
18 พฤศจิกายน 2549 16:24 น.
White roses
พิศหน้าซอง..จดหมาย..หัวใจสั่น
ลายมือนั้น..ชี้ชัด..จัดให้เห็น
เป็นลายมือ..ของเธอ..ร้อยเปอร์เซ็นต์
ถึง.เนื้อเย็น..กุหลาบขาว..สกาวใจ
หยิบจดหมาย..แนบอกซ้าย..ด้วยใจรัก
ซองน่ารัก..สีชมพู..ดูสดใส
มีวงเล็บ..ว่ารักมาก..เกินกว่าใคร
เผลอยิ้มให้..กับจดหมาย..ใจเปรมปรีดิ์
ค่อยค่อยคลี่..บรรจงอ่าน..เธอจารจด
ถึง.น้องมด..สุดที่รัก..จากใจพี่
พี่รักน้อง..มากกว่าใคร..ในธานี
ในโลกนี้..น้องคนเดียว..พี่เกี่ยวดอง
คิดถึงมาก..นะแก้วตา..มาหาหน่อย
พี่รอคอย..แทบไม่ไหว..ใจหม่นหมอง
ยังลึกซึ้ง..คราสองเรา..เคล้าเคียงครอง
เสียงของน้อง..ยังเจื้อยแจ้ว..แว่วมิวาย
สองมือสั่น..หยาดน้ำตา..พร่ารินหยด
แสนรันทด..ดวงกมล..สุดทนไหว
ดั่งมัจจุราช..พรากวิญญาณ..ไปจากกาย
ใจสลาย..จดหมายพลิ้ว..ปลิวตามลม
ใจเอ๋ยใจ..ทำไม..ใยเจ็บนัก
หลงจมปลัก..เพราะโง่เง่า..โดนเขาข่ม
รักเธอมาก..หลงเชื่อใจ..จนงายงม
คงสาสม..สะใจ..ชายอย่างเธอ
ต่อจากนี้..เก็บหัวใจ..ซึ่งไร้รัก
ไม่ขอทัก..รักใคร..ให้ใจเก้อ
เจ็บแล้วจำ..ฝังใจ..ไม่ขอเจอ
ไม่พร่ำเพ้อ..รักใครซ้ำ..ให้ช้ำใจ...
17 พฤศจิกายน 2549 13:44 น.
White roses
ฉันเคยเห็น..ประกายดาว..อันวาวผ่อง
ในแววตา..คราจ้องมอง..ต้องตรึงติด
ประกายตา..แผ่รังสี..ทีละนิด
จนสว่าง..จับจิต..ประจักษ์ใจ
ทุกวันนี้..ประกายดาว..อันวาวผ่อง
ยังคงส่อง..แสงเพริศ..บรรเจิดใส
เป็นดาวฤกษ์..มองเห็น..เด่นแต่ไกล
จึงทำให้..ใจฉัน..นั้นเบิกบาน
ในวันนี้..ประกายดาว..อันวาวผ่อง
แม้บางคราว..ดาวจะหมอง..ยามเมฆผ่าน
แต่ใช่หมอง..อับใส..ไปเนิ่นนาน
ไร้เมฆผ่าน..ก็จะพบ..สพแสงดาว
แม้จะสพ..แววตาใส..หลายหมื่นครั้ง
แววตายัง..สุกสกาว..ในห้วงหาว
ประกายวับ..ยังผ่องใส..ในทุกคราว
ที่เคยวาว..ยังวาววับ..จับดวงใจ
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟWhite roses
หน้าส่วนตัว
1408
