16 มีนาคม 2547 06:16 น.
waynar
สุรินทร์ ร้างช้างแล้ว หรือไร
จึงเหลือเพียงน้ำใส ให้เห็น
ทรายขาว ต้นไม้ใหญ่ ไหวเอน
สุรินทร์ที่ฉันเห็น เป็นเกาะ กลางทะเล
อยากหลีกอยากลืมความ ว้าเหว่
จึงหลบงานมาทะเล ซะบ้าง
หอบกระเป๋าออกร่อนเร่ มาสู่ โลกกว้าง
หวังเพียงได้ลืมร้าง เรื่องรัก ในทรวง
ฟังทะเลเล่าเรื่องราว ทั้งปวง
เหลี่ยมเล่ห์เธอหลอกลวง เราช้ำ
เรารัก เธอเปลี่ยนควง คนใหม่ ให้เห็น
ใยเล่าใยหลอกเล่น ใยให้ เรารอ
สี่ปีล่วงผ่านพ้น เร็วหนอ
นานวันที่เคยรอ ด้วยหวัง
นานคืนที่เคยท้อ ด้วยรัก จึงยัง
เธอกลับใจกลับหลัง กลับ..ไม่กลับมา
สุรินทร์ ร้างช้างแล้ว ดังว่า
เหลือแต่เพียง เวนา ใจสลาย
มองทะเลเงยมองฟ้า ก้มหน้า มองทราย
แล้วน้ำตาก็หลั่งสาย รินไหล สู่ทะเล....
7 มีนาคม 2547 06:52 น.
waynar
วันหยุด...คนไม่ได้หยุด
ยังคงก้มหน้างุดงุดทำงาน
คนอื่นนอนตีพุงอยู่บ้าน
เราการงานจะท่วมตาย
หงุดหงิด...หงุดหงิด
เจ้านายนะเจ้านาย
ใช้งานอะไรมากมาย
เลยไม่ได้ไปเที่ยวกัน
โธ่เว้ย...เวนา
อุตส่าห์มีนัดกับ...(แฟนฉัน)
เจ้านายประสาอะไรกัน
จู่จู่เอางานมาโยนโครม
เอาล่ะทำงานต่อนะ
จะเร่งมือไม่ให้หมักหมม
ขืนปล่อยไว้นานนม
เวนาคงจะตรมกว่านี้เอย.....
อารมณ์เบื่อหัวหน้า จึงแว่บมาเปิดเน็ต
5 มีนาคม 2547 00:16 น.
waynar
ลั่นทม กลีบเหลืองริ้ว บานสวย
กลีบเรียวรวมรูปถ้วย ก้านหนา
ชั้นช่อชูดุจอวย -พรให้ สมประสงค์
ใยคนคิดครหา ว่ามัน ไม่ดี
ลั่นทม ระทมจริง หรือไฉน
โศก เล่าโศกเสียใจ ใครเห็น
ระกำ ช้ำอกไหม้ อย่างนั้น หรือจ๊ะ
หยุดเลย หยุดด่าว่า ฉันจะปลูกเอย
ไม่ค่อยตามฉันทลักษณ์เท่าไรครับ สองอันนี่หล่นออกมาตอนปลูกต้นไม้
4 มีนาคม 2547 04:19 น.
waynar
ถ้าฉันเป็นท้องฟ้า
คงไม่ต้องเสียเวลามองหาเธอ
เพราะมองลงมากี่ครั้งก็ได้เจอ
ไม่ต้องคอยชะเง้อรอเธอมา
แต่ฉันไม่ได้อยู่บนนั้น
จึงได้แต่นับวันรอเธอมาหา
เมื่อไหร่หนอ......เธอจะมา
ฉันน่ะ...ไม่อยากต้องรออยู่เรื่อยไป
ถ้าฉันเป็นอากาศ
เธอคงขาดฉันไม่ได้
เพราะขาดฉันเธอก็ขาดใจ
ต้องอยู่ด้วยกันตลอดไป....ซึ่งคงจะดี
แต่ฉันไม่ใช่อากาศ
แม้ขาดฉัน..เธอก็ยังอ้วนพี
แต่สำหรับฉันสิ......
........แทบขาดใจ........
มามะ... มาหาฉัน
มามองตากันใกล้ๆ
หรือจะปล่อยให้คนที่รักเธอมากมาย
ขาดใจตาย...เพราะคิดถึงเธอ.
2 มีนาคม 2547 02:50 น.
waynar
เขียนกลอนใต้ฟ้ากว้าง
พราวพร่างด้วยแสงดาว
ใจอุ่นในคืนหนาว
คราวเราใกล้ชิดกัน
เธอเอ่ยถามความนัย
ฉันส่งสายตามั่น
แล้วจึงเอ่ยคำนั้น
คำว่าฉันรักเธอ
เธอไม่เอ่ยคำใด
ฉันจับปลายนิ้วเธอ
พูดพร่ำเป็นคำเพ้อ
ขอเธอให้ปรานี
เธอเอียงอายแก้มแดง
แกล้งผลักไสลุกหนี
อย่า...อย่าทำแบบนี้
เดี๋ยวมีใครมองเห็น
รักจริงหรือแกล้งว่า
มาลวงหลอกลวงเล่น
คำชายหรือจริงเป็น
พบเห็นแต่คำลวง
ฉันยืนยันแน่นหนัก
ถึงความรักล้นทรวง
มอบใจหมดทั้งดวง
แด่น้อง..นางเดียว
เธอชายตามองค้อน
เขียนกลอนยังลดเลี้ยว
เอ่ยคำแน่แท้เชียว
ฉันกลัวเสียน้ำตา
....... ....... ......
....... ....... ......
....... ....... ......
....... ....... .......
เขียนกลอนใต้ฟ้ากว้าง
คืนนี้ที่พร่างพราวฟ้า
กลับกลายเป็นน้ำบนใบหน้า
ที่รินไหลจากสองตา...เราเอง
หน้าส่วนตัว
933
