30 พฤษภาคม 2547 21:38 น.
waynar
.........แพศยา........
เพียงห่างกันไกลตา
..........ก็ร่านหาคนใหม่
ทรมาณนักหรือ........
.....แค่ห่างผู้ชาย
ฉันจะได้ยอมตัดใจ
.....ปล่อยเธอไปตามใจเธอ
27 พฤษภาคม 2547 11:59 น.
waynar
ฅ. คน เดินฝ่าฝนฉ่ำเย็น
... กลับมาบ้านเก่า
....... ....... ....... .......
หยดน้ำที่จากไป
กลายเป็นไอลอยสูงขึ้น -สูงขึ้น
หมอกขาวสะอาดสะสมมากขึ้น -มากขึ้น
กลายเป็นเมฆดำก้อนใหญ่
....... ....... ....... .......
คนที่จากไป
เรียนรู้ ... ประสบการณ์สั่งสม
ทรัพย์สินเพิ่มพูน
เด็กน้อยบริสุทธิ์ใส
กลับคล้ายชั่วร้าย
จิตใจมืดมนลงทุกที
....... ....... ....... .......
สุดท้าย เม็ดฝนตกลงสู่ดิน
คนแก่ชรา ล้มตายสู่ความว่างเปล่า
ทำไมเร่งร้อน -สะสม
สิ่งใดควรแสวงหา
สิ่งของมีค่า ...
... หรือว่า ...
ความสงบเย็น
19 พฤษภาคม 2547 03:28 น.
waynar
ลมแรง....
น้ำฝนไหลริน....
......................
......................
.....ฉันร้องไห้.....
แหม-แหม ถ้าไปเข้ากลอนของใครอีกก็ขอโทษด้วยนา
18 พฤษภาคม 2547 01:37 น.
waynar
ฝนเอย......ฝนหลงฤดู
พร่างพรู......ลงมา......เปียกหัว
ลูกแกะน้อย......เหน็บหนาว......หวาดกลัว
ระริก......ระรัว......ในใจ
ฟ้าครึ้ม......ด้วยก้อน......เมฆดำ
โครมคราม......ฟ้าร้อง......เสียงใหญ่
โยกเยก......ลมแรง......พัดไกว
วอนใคร......ปลอบโยน......ข้าที
18 พฤษภาคม 2547 01:36 น.
waynar
ห้องกว้าง......ในบ้าน......หลังใหญ่
ของใคร......บอกให้......ของฉัน
เฝ้ารอ......ห้องกว้าง......นานวัน
สุดท้าย......ฉันนั้น......ได้มา
ฉันมี......ความสุข......หรือไม่
ตอบว่า......ไม่เลย......เธอจ๋า
ความสมหวัง......ที่ฉัน......ได้มา
ไร้ค่า......เพราะไร้เขา......อยู่เคียง
หน้าส่วนตัว
996
