กว่าจะถึงวันที่เธอบอกรัก.......1 (เรื่องสั้นเลสฯ)

wanmangrux

เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจ ท้ายชั่วโมง หลักจากเลิกเรียนวิชาสุดท้ายของวันนี้ ไปรยา สาวน้อยหน้าตางดงาม ท่าทาง เชื่อมั่นในตัวเองสูง รีบกวาดสายตามองดู ร่างสูงๆ ที่ก้าวออกไปจากห้องโดยไม่สนใจใคร เธอจึงรีบตามร่างนั้นออกไปทันที 

ไปรยา เป็นนักศึกษาปีสอง เธอเป็นดาวของคณะ ขณะที่หนุ่มๆ ตามจีบเธอ เธอกลับไม่ได้สนใจพวกเขาเลย หากเธอสนใจ ปาล์ม ..พี่ปาล์ม รุ่นพี่ผู้หญิงปีสาม ที่ดูจะไม่สนใจเธอ หรือ แม้จะอยากจะคุยด้วย ทั้งๆที่เธอมั่นใจในความสวย ของเธอมาตลอด 

เธอมีอะไรที่สู้อาจารย์เรือนแก้ว ไม่ได้ ทั้งวัย ทั้งรูปร่างหน้าตา แต่ทำไมพี่ปาล์ม ที่เธอสนใจ กลับเป็นคนรักของอาจารย์เรือนแก้ว ที่มีอายุมากกว่าพี่ปาล์มเกือบรอบอายุ 

สิ่งเหล่านี้เหมือนเป็นแรงบันดาลที่ ทำให้ ไปรยา ต้องการเอาชนะพี่ปาล์ม และ แย่งพี่ปาล์มของเธอมาจาก อาจารย์เรือนแก้วให้ได้ สิ่งหนึ่งที่เธอปฏิเสธไม่ได้คือ ปาล์ม เป็น ผู้หญิงที่น่าสนใจ ท่าทางที่ไม่แคร์ต่อความสวยของเธอ ท่าทางที่ไม่อยากจะพูดเวลาเธอพูดหวานๆด้วย ท่าทางเฉยเมย ราวกับเธอเป็นสิ่งของนั้น ทำให้เธอรู้สึกตื่นเต้น อยากจะค้นหา เธอเบื่อคำป้อยอจากบรรดาหนุ่มๆ หรือ สาวหล่อที่พูดจีบเธอ อย่างคนเจ้าชู้ เบื่ออาการเอาอกเอาใจที่เธอเอง บางครั้ง รู้สึก มากจนเลี่ยน เธอจึงหมายมั่นปั้นมือที่จะทำทุกวิธีทาง ให้พี่ปาล์มรักเธอให้ได้

พี่ปาล์มรักอาจารย์เรือนแก้วมาก เขาลือกันว่า ทั้งสองรู้จักกันมานานแล้ว ตั้งแต่พี่ปาล์มอายุสิบกว่าขวบแล้วล่ะ ที่พี่ปาล์มเข้าเรียนมหาวิทยาลัยที่นี่ ก็เพราะ อยากจะอยู่ใกล้ อาจารย์เรือนแก้ว และดูแลเธออย่างใกล้ชิด ฉันว่าเธอล้มเลิกความคิดเถอะยา ไม่มีหวังหรอก เธอก็พยายามมาหนึ่งปีแล้วไม่ใช่เหรอ ไม่เห็นมีอะไรคืบหน้า ยังเห็นพี่เขาเฉยกับเธอแบบเดิม พิมพินันท์ เพื่อนสนิทของเธอเคยพูดเตือน 

หากไปรยาไม่เคยเชื่อ เธอไม่เชื่อว่า พี่ปาล์มจะไม่รู้สึกหวั่นไหว เพราะ พี่ปาล์มก็เป็นคนๆหนึ่ง นิสัยพื้นฐานของคนมักจะรู้สึกดีเสมอเมื่อรู้ว่าใครมาชอบ 

พี่ปาล์มจ๋า พี่ปาล์ม คุยกับยาสักแป๊บได้มั้ยคะ เสียงหวานๆ แว่วตามหลัง ทำให้ปาล์มชะงักเท้า ด้วยมารยาท 

ไปรยาไม่รู้ว่า ปาล์มรู้สึกเบื่อหน่ายแค่ไหนกับอาการตื้อของเธอ หากเธอก็มีมารยาทพอ ที่จะไม่พูดจารุนแรงให้ รุ่นน้องคนนี้รู้สึกแย่หรือเสียใจ ปาล์มถูกสอนมาให้รู้จัก อ่อนโยน และไม่พูดจาทำร้ายจิตใจใคร แต่บ่อยครั้งกับรุ่นน้องคนนี้ ปาล์มมักจะทำตัวตรงข้ามกับสิ่งที่ คุณแม่เคยสอน เพราะ ปาล์มไม่อยากให้ความยุ่งยากตามมา แม้จะรู้ดีว่า เรือนแก้ว หรือ คุณแก้วในหัวใจของปาล์มนั้น เชื่อใจและมั่นใจในความรักของปาล์มเพียงใด  หากเธอเองไม่ปรารถนาแม้แต่น้อย ที่จะให้คุณแก้วของเธอ กระทบกระเทือนใจใดๆ ทั้งสิ้น 

ถ้าวันไหนปาล์มทำให้คุณเสียใจ ทำให้คุณร้องไห้ คุณแก้วจ๊ะ วันนั้นจะเป็นวันที่ปาล์มเสียใจกว่าคุณแก้วหลายเท่า ปาล์มเคยพูดไว้ เมื่อนานมาแล้ว หากคำพูดเหล่านั้น คล้ายดั่งพึ่งเกิดเมื่อวาน ความทรงจำที่มีคุณเรือนแก้ว 
นั้นเหมือนเป็นสิ่งที่อยู่ติดตรึงใจ ติตตรึงวิญญาณของเธอไปเสียแล้ว 

มีอะไรหรือเปล่าจ๊ะ น้องยา พี่คงคุยได้สัก ห้านาที แล้วขอตัวนะคะ  

โถ พี่ปาล์มคะ ยาน่ารังเกียจมากจนพี่ปาล์มไม่อยากพูดด้วยหรือคะ เจอกันทีไร มีแต่บอกว่า พี่ขอ ตัวพี่มีธุระ อาการกระเง้ากระงอด บนใบหน้าดูน่ารัก และมันคงจะน่ารักมากในความรู้สึกของปาล์ม ถ้าปาล์มรักเธอ หากนี่ไม่ใช่! 

ปาล์มได้แต่เงียบ ไปรยามองดูดวงหน้าขรึม คิ้วเรียวหนา รับกับดวงตาสีดำเข้ม สวยแบบนัยน์ตาของคนมีเชื้อแขกขณะที่สีผิวของปาล์มเนียนละเอียด เป็นสีขาวอมชมพู เวลาที่ปาล์มเผลอยิ้ม ลักยิ้มบนแก้มจะมีเสน่ห์ แลดูน่ารักไปเสียหมด 

อาการเงียบของปาล์มคือ อาการที่ไปรยาพอรู้ว่า ตัวเองได้สร้างความอึดอัดให้กับอีกฝ่าย เธอเค้นรอยยิ้ม และรู้สึกน้อยใจขึ้นมา 

"ขอโทษค่ะ พี่ปาล์ม ยา เพียงอยากชวนพี่ปาล์มไปงานวันเกิดค่ะ วันนี้เป็นวันเกิดของยา เพื่อนๆ ก็ไปกัน เราไปสนุกด้วยกันนะคะ 

พี่ขอโทษนะจ๊ะ น้องยา พี่มีธุระจริงๆ พี่อวยพรให้น้องมีความสุขมากๆนะจ๊ะ พี่ขอตัวก่อนจ้ะ ปาล์มตัดบท เธอมองไปรยาด้วยแววตาขอโทษ ก่อนเดินออกไป 

ไปรยามองดูร่างสูงด้วยสายตาพร่ามัว กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ รู้สึกเจ็บลึก เจ็บร้าวในหัวใจ เธอสูดลมหายใจลึกๆ เพื่อเรียก กำลังใจคืนมา เธอยังไม่ตัดใจง่ายๆหรอก ไม่มีทาง 

ไปรยาอาจดูเป็นผู้หญิงที่ดูสดใส ร่างเริง สวย น่ารัก แต่ยามใดที่เธอต้องการเอาชนะ หรือ ต้องการอะไร เธอต้องเอามาให้ได้ ไม่มีคำว่าไม่ได้ นี่เป็นความน่ากลัวของไปรยา 

......................................................................................................................

เรือนแก้ว เป็นสตรีวัยทำงานที่อายุ เกือบสี่สิบแล้ว เธอไม่ใช่เป็นผู้หญิงสวย หากมีบุคลิกดูดี อ่อนโยน เรียบร้อย ปาล์มมองดู ดวงหน้าที่แดงระเรื่อด้วยพิษไข้ ดวงตาที่พริ้มหลับสนิทด้วยฤทธิ์ยา.. คุณแก้วของปาล์มเป็นผู้หญิงที่ปาล์มมองไม่เบื่อ มองมาสิบกว่าปีแล้ว ยังไม่เคยรู้สึกเบื่อ ยิ่งมองยิ่งรัก ยิ่งมองยิ่งน่าทะนุถนอม 

ความสัมพันธ์ของสอง เป็นสิ่งที่ อาจารย์เพื่อนๆของเรือนแก้ว รู้ เพื่อนๆ และรุ่นน้องของเธอรู้ แต่ไม่มีใครเข้ามาวุ่นวาย ในเมื่อ ทั้งสองคนไม่ได้สร้างความเดือดร้อนให้ใคร และไม่ได้ ทำกิริยาประเจิดประเจอเวลาพบกันในมหาวิทยาลัย นอกจาก คุยกัน ทานข้าวด้วยกัน ฉันท์ อาจารย์กับศิษย์คนหนึ่ง 

อีกทั้งเรือนแก้ว มีอัธยาศัยอ่อนโยนนัก เธอยิ้มได้ทั้งวัน ช่วยเหลือเพื่อนๆของเธออย่างอารี เวลาใครเดือดร้อนมาหาเธอจะได้รับการช่วยเหลือเสมอ นี่เป็นสิ่งหนึ่ง ที่ทำให้ ใครๆ ก็ รักเรือนแก้ว เป็นมิตรต่อเธอมากกว่าเป็นศัตรู 

ปาล์มยื่นมือเตะหน้าผากของเรือนแก้วอย่างเบามือ เธอยังมีไข้ ปาล์มจึงหยิบผ้าขนหนูสีขาวที่แช่อยู่ในชามอ่างข้างๆเตียง เธอบิดผ้าขนหนูพอหมาด ก่อนวางลงบนหน้าฝากกลมมนนั้น  ยามใดที่เรือนแก้วป่วย ปาล์มจะต้องอยู่ใกล้ๆ เสมอ หากไม่ติดธุระจริงๆ หล่อนสามารถนั่งอยู่นิ่งๆ นานๆ มองดูเรือนแก้ว จนกระทั่งอีกฝ่ายลืมตา แล้วคำถามที่อ่อนโยน คำถามที่ทำให้หัวใจเรือนแก้วชุ่มฉ่ำได้รับเสมอ 

เป็นยังบ้างคะ รู้สึกดีขึ้นมั้ยจ๊ะ อยากทานอะไรคะ ปาล์มจะทำให้ให้คุณทาน 

ปาล์มรักคุณนะจ๊ะ ปาล์มพูดขึ้นเบาๆ คล้ายรำพึงกับตัวเอง ขณะที่เรือนแก้วยังคงหลับสนิท 

ถ้าดวงตาของปาล์มคือ ความรัก เรือนแก้วคงถูกความรู้สึกนั้น โอบล้อมไว้ตลอดชีวิต