2 ตุลาคม 2547 22:01 น.
wanjai
ยังไม่เคยลืมใบหน้าตอนเธอยิ้ม
ที่เธอให้ฉันมันช่างดูสดใส
ยังไม่เคยลืมเสียงของเธอ
ที่เธอคอยถามกันด้วยความห่วงใย
ยังไม่ลืมแววตาที่เธอส่งมาให้ฉัน
ในตาคู่มันช่างจริงใจ
ยังไม่ลืมคืนวันที่เธอคอยโทรถาม
ถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
ยังไม่ลืมคืนวันดีๆ
ที่ฉันเคยมีเธออยู่ตรงนี้
แม้ตอนนี้เวลานี้
เธอจะไม่อยู่ตรงนี้แล้วก็ตาม
อยากบอกเธอว่าความอบอุ่นในครั้งที่มีเธอ
มันไม่เคยจางหายไป
2 ตุลาคม 2547 01:06 น.
wanjai
ในตอนนี้นะ
อย่าเพิ่งหวังอะไรไว้มาก
เพราะเราต่างก็ไม่แน่ใจ
ในความเป็นกันและกัน
อย่าเพิ่งบอกเลยคำว่ารักฉัน
เพราะถ้าเผลอบอกไปแล้วสักวัน
เธอไม่ได้รู้สึกว่ามันใช่
คนฟังเขาจะต้องเสียใจ
อย่าเพิ่งพูดอะไรออกไป
ถ้าเธอยังไม่พร้อมไม่แน่ใจ
พร้อมจริงแน่ใจมั่นใจเมื่อไหร่
ค่อยๆมาพูดมาบอกกันก็ยังไม่สาย
เพราะฉันก็ยังอยู่ที่เดิมตรงนี้
ไม่จากไม่ได้หนีไปไหน
ยังรออยู่ที่เดิม
เหมือนๆเคยๆอยู่มา
แน่ใจเมื่อไหร่ว่าฉันนั้นใช่คนในฝัน
วันนั้นค่อยมาบอกกันได้ไหม
ตอนนี้ฉันเปิดโอกาศให้
ลองคบลองเลือกใครดู
เขาอาจะจะดีกว่าถูกใจตรงใจกว่า
หรืออาจจะใช่คนในฝันมากกว่าฉัน
ถ้าหากเป็นเช่นนั้นจริงดั่งที่ฉันคิด
ก็จะไม่ยืดติดกับเธอไว้
จะปล่อยให้เธอเลือกเดินจากไป
อย่างเต็มใจด้วยความยินดี
เพราะฉันเคยเรียนรู้มามาก
กันที่เรารั้งใครสักคน
ให้อยู่กับเราทั้งที่เขาไม่เต็มใจ
หรือยังสบสันกับตัวเอง
มันเป็นการเห็นแก่ตัวเอามากๆ
เพราะเหตุนี้ฉันถึงได้ถามเธอให้แน่ใจ
ว่าเธอแน่ใจแค่ไหนว่ารักฉัน
มั่นใจมากน้อยแค่ไหน
ที่จะอยู่ตรงนี้กับฉัน
คิดดีแล้วหรือที่จะมาคบกัน
************แต่งไว้นานแระคะ*************
1 ตุลาคม 2547 18:53 น.
wanjai
ฉันรู้สึกพอใจแล้ว
ที่วันนี้มีเธออยู่
แม้มันไม่ใช่กันอยู่ใกล้
หรือเป็นคนเคยคุ้ยอย่างวันนั้น
แค่นี้ก็พอใจแล้วนะ
ที่ได้รับรู้และเห็นว่า
เธอสบายดีและยังอยู่ตรงนี้
ไม่ได้ไปไหนไกลเลย
พอใจแล้วที่อย่างน้อย
ยังรู้ว่าเธอยังอยู่ที่เดิม
และบางครั้งก็ได้เจอเธอ
แม้ไม่ทักทายกันแค่ได้แอบมองเธอ..ฉันก็สุขใจ
เนี่ยแหละที่เขาเรียกว่ารัก
ไม่ต้องการเธอเอามาครอบครอง
ไม่ต้องการเอาเธอมาเป็นเจ้าของ
แค่ของรักเธอไปแบบนี้ก็ดีเกินพอ
1 ตุลาคม 2547 18:47 น.
wanjai
รู้เธอคงไม่มีวันได้อ่าน
และรู้เธอคงไม่มีวันเข้าใจความรู้สึกฉัน
ที่มันมีให้กับเธอในวันนั้น
วันนี้ความรู้สึกมันไม่ได้ต่าง
เคยมีความรู้ยังไงกับเธอตอนนั้น
ตอนนี้ความรู้สึกฉัน
ก็ยังคงเหมือนเดิมๆทุกๆวัน
ไม่ได้เปลี่ยนไปเลยแม้แต่น้อย
แต่เธอคงไม่เข้าใจและไม่มีวันเข้าใจหรอก
ว่าเธอมันคนลืมอะไรง่ายๆ
คงไม่ไปจดและจำอะไร
ที่เกี่ยวกับฉันคนนี้
ก็ไม่ได้ต่อว่าหรือมาต่อขาน
เพราะฉันรู้ตัวเองดีว่า
ฉันมีเป็นได้แค่ไหน มีสิทธิ์ แค่ห่วงใย
คงเป็นได้แค่คนที่รักเธอ
เธอคงไม่เข้าใจอะไรเลย
ว่ากันที่เรารักใครสักคน
มันมีความสุขมากแค่ไหน
ถึงจะเป็นการรักข้างเดียว..ก็สุขใจได้
นะจากวันนั้นถึงวันนี้
ฉันก็ยังรักเธออยู่เสมอ
ไม่มีอะไรเลยเธอ
ที่จะทำให้ฉันรักเธอน้อยลง
เธอรู้ไหมกันที่ในแต่ละวัน
หรือวันไหนฉันโชคดีได้เจอเธอ
วันนั้นฉันจะรู้สึกมีความสุขมากๆ
หัวใจมันก็เต้นแรงไม่เป็นจังหวะ
เหมือนมันรับรู้ว่า
ได้เจอคนที่รักแล้ว
เหมือนมันอยากเข้าไปทัก
แต่ก็ยังไม่กล้าเพียวงพอ
วันนี้ฉันจึงได้แต่เก็บความรู้สึกต่างๆ
ที่ฉันมีให้เธอคนนี้
เก็บซ่อนเอาไว้ให้ลึก ลึกสุดใจ
ไม่ให้มันออกมาเสดงอาการให้เธอเห็น
เพราะอย่างๆน้อยๆที่สุด
ถ้าฉันไม่พูดหรือแสดงอะไรออกไป
เธอก็จะได้อยู่ตรงนี้
ไม่ต้องทำตัวห่างหายไปเหมือนวันก่อน
1 ตุลาคม 2547 18:41 น.
wanjai
คิดถึงมาก
อยากไปหา
แต่ติดตรงที่ว่า
ฟ้ามันกว้างเกินจะไปถึง
คิดถึงมาก
อยากบอกให้รู้ให้ฟัง
แต่ติดตรงที่ว่า
เธอมีภูเขาคั่นตรงกลาง
คิดถึงเธอมากมาย
แต่จะบอกได้ยังไงเล่า
ถึงดูใกล้กันแค่นี้
แต่ความจริงมันเหมือนว่าแสนไกล
คิดถึงเธอมาก
อยากจะบอกเธอ
อย่างนี้สักร้อยพันคำ
แต่จะบอกได้ยังไงถ้าเธอไม่ได้ยิน
คิดถึงเธอมากๆ
อยากจะบอกแล้วหลายๆครั้ง
แต่ก็กลัวคำคิดถึงของฉัน
มันจะถูกทิ้งให้รอเก้อ
เพราะรู้ฉันรู้ว่า
คนอย่างเธอนั้น
มีใครอีกหลายๆคน
ที่คอยบอกว่าคิดถึงเธอ
แล้วความคิดถึงของฉัน
มันจะถึงใจเธอหรือเปล่า
เธอจะซึ้งในสิ่งที่ฉันบอกไหม
คิดไปคิดมาตั้งหลายที
เลยตัดสินใจเก็บไว้ไม่บอกเธอ
ทั้งที่ใจจริงๆก็อยากบอก
เพราะมันรู้สึกอืดอัดใจอยู่เหมือนกัน
ที่ต้องทนกอดเก็บความคิดถึงที่ให้เธอไว้
คิดถึงเธอมากมากจริงๆ
แต่จะบอกยังไงดีน๊า
ถ้าบอกแล้วเธอไม่ได้ยิน
เพราะปานนี้แล้วเธอคงหลับสบาย
จะให้ฉันปลุกเธอบอกว่าคิดถึง
มันคงจะไม่ไหวเพราะฉันมีความเกรงใจ
เลยต้องกอดเก็บความคิดถึงคืนมา
เก็บไว้กับตัวฉันตามเดิม
มันทรมานเหมือนกันนะ
กับความคิดถึงใครสักคนเนี่ย
ทั้งๆที่คิดถึงเขามากๆ
แต่ก็ไม่สามารถไปบอกเขาได้
จะตะโกนข้ามฟ้าข้ามโลกไป
ก็ทำไม่ได้ดังใจหวัง
เพราะเราคนธรรมดา
ไม่มีอำนาจ เหนื่อยโลกใดๆ
จึงต้องมานั่งทนเก็บความรู้สึก
ที่คิดถึงเขานั้นเอาไว้
พร้อมกับมาระบาย
ความอัดอั่นตันใจ ผ่านบทกลอน
หน้าส่วนตัว
734
