19 มกราคม 2552 03:42 น.
wanderer
ชีวิตคือละครมีหลายบท
ทั้งสลดโศกเศร้าน้ำตาไหล
ทั้งตลกโปกฮาอย่าบอกใคร
ทั้งรักใคร่หอมหวานตามองตา
แต่ละคนมีบทที่สรรค์สร้าง
เปลี่ยนไปบ้างตามหนทางที่ตามหา
บ้างพอใจบ้างทุกข์ร้อนบ้างระอา
แสนเหนื่อยล้าจะเปลี่ยนบทให้ถูกใจ
แต่ก่อนนั้นได้แต่ขำติดตลก
"แ-ง! โกหกหลอกลวงน่าสังสัย
ใครกันหนอจะเปลี่ยนบทให้ทุกข์ใจ
เปลี่ยนทำไมพอแล้วคือตัวเรา"
แต่วันนี้ถึงคราวเราเปลี่ยนบท
ให้ปรากฎผันตามเหมือนอย่างเขา
กลับนิ่งอึ้งนึกได้ถึงคำเรา
ที่ว่าเขาไร้สาระครั้งแล้วมา
ยังจำได้พอใจในตัวแล้ว
ยังมิแคล้วขาดคำให้กังขา
ไงดีล่ะถึงคราวชี้ชะตา
ตามวาจาหรือว่าจะตามคุณ
ในที่สุดตัวฉันก็เลือกได้
บทของฉันสร้างไว้แม้สถุล
แต่ตัวฉันสร้างเองไม่มีทุน
ขอขอบคุณที่การุณย์และกรุณา
ทำไงได้ก็ฉันเป็นแบบนี้
เป็นแบบที่ตัวเธอไม่มองหา
เป็นแบบที่ตัวเธอทุกข์อุรา
เป็นแบบที่โศกาน่าไม่อาย
จึงแยกตัวก่อนทุกข์ไปกว่านี้
เพราะรู้ดีเข้าไม่ได้ไม่ขวนขวาย
ไปดีนะอย่าร้องไห้ฟูมฟาย
ฉันไม่ตายเธอไม่ตายแค่แยกกัน
18 มกราคม 2552 12:34 น.
wanderer
ถ้าจะเอาโลกล้ามหาสมุทร
มาเป็นหมึกปากกาเขียนสั่งสอน
คงจะจดจำได้ในครรลอง
เอาให้ตรองติดไว้ในดวงตา
ให้คำสัตย์ตัวเองอย่าเหลวไหล
ให้คำสัต์เอาไว้ตรึงชิวหา
กันคนอื่นชอกช้ำดวงอุรา
ให้คำมั่นสัญญาต่อตัวตน
อย่าไปทำให้ใครเขาช้ำชอก
อย่าไปลวงหลอกล่อให้สับสน
อย่าไปชักชวนให้ลืมทุกข์ทน
แล้วบัลดลให้เศร้าอยู่เดียวดาย
จงจดจำเอาไว้ในดวงจิต
ต้องคนึงคิดเก็บไม่ห่างหาย
จิตจำจดเอาไว้จนตัวตาย
ขอให้ตายไม่ดีลืมวาจา
17 มกราคม 2552 03:51 น.
wanderer
พอแล้วหนอตัวเรานั่งขำก๊าก
จะอดทนทำซากทำไหมหนอ
ทนเจ็บปวดตั้งนานน้ำตาคลอ
พอเถอะพอในที่สุดบอกเลิกกัน
เธอไม่พูดฉันจึงต้องพูดก่อน
แม่แสนงอนทนพอแล้วที่หุนหัน
ตามเช็ดล้างดูแลแทบไม่ทัน
ช่างหัวมันไม่แคร์เลิกสนใจ
จะร้องเรียกให้ฉันฟังซึ่งเหตุผล
ฉันไม่ทนอีกแล้วเข้าใจไหม?
ไปให้ห่างไปซะให้ไกลไกล
โธ่ไฉไลน้ำตาร่วงร้องตัวงอ
คิดว่าฉันจะสงสารเธองั้นมั้ง?
ไม่ลองนึกคราวฉันเลยบ้างหรอ
ที่ต้องเศร้าต้องร้องไห้นั่งตัดพ้อ
จึงไม่คิดจะต่อความสัมพันธ์
ใครจะว่าฉันเลวฉันไม่สน
คนโกหกพกลมลิ้นเปลี่ยนผลัน
คนชั่วช้าสิ้นชาติบรรลัยกัลป์
ก็ตัวฉันแบบนี้ใครทำไม?
เดินมาจากเธอแล้วแทบกระโดด
โอ้ความโสดมันเยี่ยมขนาดไหน
ทำไมหนอเพิ่งรู้มันดีใจ
แสนไฉไลโสดนี้รอมานาน
4 มกราคม 2552 04:30 น.
wanderer
หยดน้ำตาที่ไหลบนใบหน้า
หยดน้ำตาที่ไหลมาเรื่อยเรื่อย
หยดน้ำตาที่ไหลมาเอื่อยเอื่อย
หยดน้ำตาไหลเรื่อยหลั่งริน
ความช้ำใจที่เก็บไว้ในอก
ความช้ำใจน่าตลกให้แดดิ้น
ความช้ำใจช้ำซ้ำเป็นอาจิณ
ความช้ำใจไม่สิ้นจางหายไป
ความรักที่ไม่มีทางสมหวัง
ความรักพังไม่อาจเกิดขึ้นใหม่
ความรักซ้อนซ่อนเงื่อนน่าเข็นใจ
ความรักที่สร้างใหม่หาไม่เจอ
ความหวังที่น้อยนิดกระจิบแสง
ความหวังแรงล้มเหลวในทีเผลอ
ความหวังสิ้นสาบสูญหาไม่เจอ
ความหวังจะยื้อเธอไม่ให้ไป
3 มกราคม 2552 05:19 น.
wanderer
เดือนดวงเด่นดาวด้อยดาษดื่นฟ้า
โอ้จันทราจะรู้ไหมว่าข้าเหงา
ที่ตรงนี้ที่นี่ที่ตัวเรา
คุยกับเงาข้าเองไม่มีใคร
อยู่เคียงข้างเดือนเด่นลอยเคียงคู่
เห็นกันอยู่ข้างข้างไม่ห่างไซร้
คอยรักษาระยะห่างกลัวใกล้ไป
กลัวว่าใจของเดือนมีคนจอง
ดาวอย่างข้าก็คงระทมจิต
เก็บความคิดซ่อนไว้ในสมอง
ที่จะเอาเดือนมาไว้ครอบครอง
ไม่อยากลองไม่อยากคิดกลัวเสียใจ
หน้าส่วนตัว
1052
