๏ เห็นเด็กอื่น..ชื่นใน..ในวันแม่ ฉันได้แต่..แค่ฝัน..กับวันเหงา แม่คนอื่น..ชื่นแท้..หากแม่เรา เพียงภาพเงา..เลือนลาง..อยู่กลางใจ ๏ เขียนเรียงความ..ตามเขา..เราขมขื่น ต้องสะอื้น..กลืนกล้ำ..น้ำตาไหล แม่ของฉัน..วันนี้..อยู่ที่ใด แม่รู้ไหม..ใครแล..คอยแม่มา ๏ ตั้งแต่น้อย..คอยกลับ..มารับขวัญ ทุกคืนวัน..ฝันถึง..คะนึงหา จะกี่ปี..ที่ผ่าน..กาลเวลา ยังตั้งตา..รอกลับ..นับคืนวัน ๏ แม่โอบอุ้ม..ฟูมฟัก..ด้วยรักแม่ คงความรัก..แน่แท้..มิแปรผัน พระคุณแม่..แต่ครั้ง..เริ่มตั้งครรภ์ ไร้ซึ่งคำ..รำพัน..มาบรรยาย ๏ ครบกำหนด..ทศมาศ..ปราศฯจิตหวั่น น้ำนมกลั่น..จนเลือด..แทบเหือดหาย แม่กับลูก..ผูกพัน..ตราบวันตาย ก่อเป็นสาย..สัมพันธ์..อันตราตรึง ๏ แม่ของหนู..อยู่ไหน..ในวันนี้ แม่ยังมี..ลูกน้อย..คอยฝันถึง ยังคอยรัก..คอยหวง..ห่วงคำนึง รักแม่ซึ้ง..ตรึงจิต..นิจนิรันดร์ ๏ มะลิร้อย..มาลัย..เตรียมให้แม่ คงได้แต่..มอบให้..เพียงในฝัน สองดวงแด..แม่-ลูก..ยังผูกพัน คงสักวัน..สมใจ..ที่ใฝ่รอ....ฯ
๐ เนินไพรกว้าง..พร่างพราย..สุดปลายฟ้า ดาริกา..มาเยือน..พร้อมเดือนฉาย เห็นหิ่งห้อย..ลอย-บิน..แถวดินทราย ส่องประกาย..ฉายแสง..หมายแข่งจันทร์ ๐ มองนภา..ฟ้างาม..ในยามนี้ ในราตรี..ที่เรา..ยังเศร้าศัลย์ งามเท่าใด..ไร้ค่า..เมื่อจาบัลย์ เพราะใจนั้น..มันเหี่ยว..เกินเหลียวมอง ๐ หัวใจเจ็บ..เหน็บหนาว..เมื่อคราวแพ้ ถึงไร้แผล..แต่คน..ก็หม่นหมอง ฟ้าเคยงาม..ยามหวัง..เคยรังรอง แต่ทั้งผอง..ต้องสลาย.กลายเป็นจุล ๐ มองม่านหมอก..หยอกเอิน..กับเนินผา สนธยา..ฟ้าไร้..ซึ่งไออุ่น รวยระริน..กลิ่นพยอม..หอมละมุน จันทร์ฉายแสง..แดงขุ่น..ที่คุ้นตา ๐ ยามสลัว..บัวตอง..ก็หมองหม่น เหมือนใจคน..หม่นเศร้า..ใต้เงาผา ไอน้ำค้าง..พร่างพรม..ที่ลมพา ราวกับว่า..มาซ้ำ..คนช้ำตรม..ฯ