10 สิงหาคม 2552 10:59 น.
victoriasecret
จอดแพน้อย...คอยหา...สาวตาโศก
สายลมโบก...โชกฝน...ทนเหน็บหนาว
รอความหวัง...ริมฝั่งยม...ร่มทองกวาว
หลงเชื่อสาว...พิษณุโลก...ต้องโศกทรวง
พี่แรมรอน...จรพราก...จากบ้านมา
หมายพักพา...กายิน...ณ ถิ่นสรวง
เพียงพบพักตร์...ลักขณา...สุดาดวง
ก็ปักใจ...ในพุ่มพวง...เกินหน่วงรั้ง
เฝ้าหมายปอง...น้องหญิง...มิ่งสมร
รักงามงอน...มากล้น...จนเกินหยั่ง
สองตาแล...แต่นุช...ประดุจดัง
ต้องมนต์ขลัง...คลั่งไคล้...ไม่วายวาง
เจ้าก็เอื้อ...เยื่อใย...มอบไมตรี
จนเรานี้...มีใจ...ไม่เมินหมาง
รักของเรา...เช้า-ค่ำ...มิอำพราง
ไม่จืดจาง...ร้างลา...ตราบฟ้าดิน
แต่วันนี้...ที่ข้างกาย...กลับไร้เจ้า
ไม่เหลือแม้...แต่เงา...เฝ้าถวิล
ทิ้งพี่ไว้...ให้เศร้า...เหงาชีวิน
น้ำตาริน...สิ้นลาย...แทบวายปราณ
พี่จาบัลย์...รันทด...จนหมดค่า
ประหนึ่งว่า...ดวงใจ...ถูกไฟผลาญ
ให้สลด...ทดท้อ...ทรมาน
ใจถูกแยก...แหลกลาญ...จนด้านชา
เพียงพบชาย...ในฝัน...ก็ปันใจ
ทิ้งพี่ไว้...ให้หวน...คร่ำครวญหา
"อยากกู่ร้อง...ให้ก้องไป...ในโลกา
ให้เขารู้...ว่าแก้วตา...นั้นหลอกลวง"
8 สิงหาคม 2552 01:48 น.
victoriasecret
ในวันแม่ได้แต่คิด...น้อมจิตถึง
ลูกคำนึง...ถึงแม่...ชะแง้หา
แม้หลายปี...ที่แม่ร้าง...ห่างกายา
ยังตั้งตา...คอยแม่กลับ...นับคืนวัน
ตั้งแต่น้อย....คอยฟูมฟัก...ด้วยรักแม่
คงความรัก...แน่แท้...มิแปรผัน
พระคุณแม่...แต่ครั้ง...แม่ตั้งครรภ์
ช่างมากล้น...พ้นรำพัน...เกินบรรยาย
ครบกำหนด...ทศมาศ...ปราศฯจิตหวั่น
น้ำนมกลั่น...จนสายเลือด...แทบเหือดหาย
แม่กับลูก...ผูกพัน...ตราบวันตาย
ก่อเป็นสาย...สัมพันธ์...อันตราตรึง
แม่จ๋าแม่...แม่อยู่ไหน...ในวันนี้
แม่ยังมี...ลูกน้อย...คอยฝันถึง
ยังคอยรัก...คอยหวง...ห่วงคำนึง
รักแม่ซึ้ง...ตรึงตรา...ตราบฟ้าดิน....
3 สิงหาคม 2552 13:38 น.
victoriasecret
ก่อนเดือนดับ...ลับล่วง...จากห้วงฟ้า
ก่อนทิวา...เฉิดฉันท์...สู่วันใหม่
ก่อนเราสอง...ต้องพราก...จากกันไป
จง หลับไหล...ในอ้อมกอด...นะยอดรัก
จงดื่มด่ำ...ความฉ่ำชื่น...ของคืนนี้
ห้วงราตรี...ที่จะตรึง...ซึ้งสลัก
ทิ้งความเศร้า...เหงาใจ...ไว้สักพัก
เจ้าจงหัก...ใจห้าม...ความช้ำตรม
อ้อมแขนพี่...มีไว้...ให้ไออุ่น
จงนอนหนุน...อุ่นไอ...ใต้แสงโสม-
-สีนวลงาม...น้ำค้าง...พราวพร่างพรม
เหมือนประโลม...ความขมขื่น...คืนก่อนลา
หยุดสะอื้น...กลืนกล้ำ...ความช้ำหมอง
เมื่อรักของ...สองใจ...ที่ใฝ่หา
เฝ้าผูกพัน...มั่นซึ้ง...ตรึงอุรา
กลับต้องมา...ลาร้าง...ถึงทางตัน
เพราะกำแพง...ประเพณี...ที่คลุมคลอบ
มาขึงขอบ...กรอบจารีต...ขึ้นขีดคั่น
แม้ตระหนัก...รักแท้...แน่นิรันดร์
ก็มีอัน...ฝันร้าว...เศร้าตรอมตรม
นิทราเถิด...เปิดใจ...ให้กับช้ำ
แล้วดื่มด่ำ...กับค่ำคืน...แม้ขื่นขม
นอนหลับไป...ในอ้อมรัก...จักประโลม
จวบแสงโสม...โลมหล้า...จักล้าแรง
เสียงขลุ่ยผิว...พลิ้วพราย...จากท้ายทุ่ง
ดังผ่านคุ้ง...โค้งน้ำ..ข้ามโขดแก่ง
เหมือนสัญญาณ...ขานว่า...เมื่อฟ้าแดง
เวลาแห่ง...เราสอง...ต้องจากกัน
ก่อนเดือนดับ...ลับล่วง...จากห้วงฟ้า
จงหลับตา...แล้วล่วง...สู่ห้วงฝัน
จวบ.นภางค์...สว่างใส...ไร้แสงจันทร์
เราต้องพราก...จากกัน...นิรันดร
จงรู้ไว้...ฤทัยพี่...นี้คงมั่น
จะผูกพัน...มั่นอยู่...มิรู้ถอน
จวบสิ้นภพ...จบกัลป์...พุทธันดร
ไม่คลายคลอน...รอนรา...มั่นตราตรึง
จำให้มั่น...วันนี้...นะที่รัก
จงประจักษ์...รักพี่...มีเพียงหนึ่ง
ตราบฟ้าดิน...ไม่สิ้นรัก...สลักตรึง
จะคำนึง...ถึงเพียงเธอ...เสมอกาลฯ...