12 กุมภาพันธ์ 2552 06:05 น.
victoriasecret
***ฝากอุมาสมรแม่แจ้ ลักษมี เล่านา
ทราบสวยมภูวจักรี เกลือกใกล้
เรียมคิดจบจนตรี- โลกล่วง แล้วแม่
โฉมฝากใจแม่ได้ ยิ่งด้วยใครครอง
Turned I to Indr's lof- ty kind.
Indr might have designs thee against.
Thrice turned, none I find as safe.
I'll entrust thee hence in thy own loving heart.
โฉมควรจักฝากฟ้า ฤาดิน ดีฤา
เกรงเทพไท้ธรณินทร์ ลอบกล้ำ
ฝากลมเลื่อนโฉมบิน บนเล่า นะแม่
ลมจะชายชักช้ำ ชอกเนื้อเรียมสงวน
Turned I to nether world's custody,
Can I secured be in trust?
Turned I to zephyr instead,
Its caress would crush thy chastity.
โอ้ศรีเสาวลักษณ์ล้ำ แลโลม โลกเอย
แม้ว่ามีกิ่งพโยม ยื่นหล้า
แขวนขวัญนุชชูโฉม แมกเมฆ ไว้แม่
กีดบ่มีกิ่งฟ้า ฝากน้องนางเดียว
My love, my beauty divine,
Were a tree t' be high above clouds
Parting, I'd consign thee t it.
No such arbour's about, where shall I turn?
ชมแขคิดใช่หน้า นวลนาง
เดือนตำหนิวงกลาง ต่ายแต้ม
พิมพ์พักตร์แม่เพ็ญปราง จักเปรียบ ใดเลย
ขำกว่าแขไขแย้ม ยิ่งยิ้มอัปษร
Looking at the moon on high.
Moon's shadows defile moons face.
My own heart desire's purity
Outshines fair moon's face, past angelic in s,ile.
ขอสยามเทวราชคุ้ม ครองไทย
ชื่นประชาธิปไตย แต่งหล้า
ราษฎร์รอดชีพปลอดภัย พาลสยบ สิ้นเทอญ
วโรกาสศกใหม่อ้า โอษฐ์เอื้ออวยเกษม
Pray, Siam guardian angle protect all Thais.
May the law rule their lives in democracy.
May their hearths and homes survive vicititudes.
May new year bring prosperity to this land of smiles.
ปีใหม่ศุภฤกษ์พ้อง พรรษกาล
ผงมสุขทุกวันวาร ห่อนเว้น
สรรพสวัสดิ์ขจัดพาล ภัยสยบ สิ้นแฮ
ทุกข์โศกสร่างโรคเร้น เรื่องร้ายมลายสูญ โสตดิ์เทอญ
New year dawns not only in the sky.
But let new light shine in your heart.
Every joy you may find, let it prosper.
Every sorrow let it depart, like darkness before dawn
ชีพเรายืนอยู่ร้อยเรียงฉนำ ไฉนนอ
ทุกข์สุขสืบบุญกรรม ก่อไว้
ศกหนึ่งขวบหนึ่งนำ ทุกข์เนื่อง กันนา
แบบฉบับปุถุชนไร้ เรื่องร้อน ฤามี
Hundred years though our days may saan,
Sorrow follows joy in man's life course.
Though the old year ran in bitterness,
Why yield to remorse? Such is life law
คัดจากหนังสือ Interpretative Translations of Thai Poets โดย มรว. เสนีย์ ปราโมช พ.ศ.๒๕๐๘
10 กุมภาพันธ์ 2552 16:43 น.
victoriasecret
***นาคีมีพิษเพี้ยง สุริโย
เลื้อยบ่ทำเดโช แช่มช้า
พิษน้อยหยิ่งโยโส แมลงป่อง
ชูแต่หางเองอ้า อวดอ้างฤทธี
Naga surpasses in venom
Passing, he seldom ever strikes.
Scuttling much in pomp, scorpion
Tail higher in his pride than poison has he.
อยุธยานี่นี้ มีหวัง
ตราบเท่าที่คนยัง เทิดไว้
คำกวีเก่าแก่ฟัง กำหนด
เพราะนั่นแลจิตไซร้ แห่งเชื้อเนื้อสยาม
There 's hope for beloved Ayuthya
So long as men are in respect
Of old precepts, far reaching
Into the soul, in effect, of immortal siam.
หมาใดตัวร้ายขบ บาทา
อย่าขบตอบต่อหมา อย่าขึ้ง
ทรชนชาติทา- รุณโทษ
อย่าโกรธอย่าหน้าบึ้ง ตอบถ้อยถือความ
Wise men bite not back a dog
Nor swear even pox on it
Fools' blames do but fog judgment
Keep faith with thy wit, and let fools be.
ถึงจนทนสู้กัด กินเกลือ
อย่าเที่ยวแล่เนื้อเถือ พวกพ้อง
อดอยากเยี่ยงอย่างเสือ สงวนศักดิ์
โซก็เสาะใส่ท้อง จับเนื้อกินเอง
Penniless live on salt preferably
Than to seek charity from friends
A tiger, though hungry, will starve
Rather than take offence of being fed by man.
เสียสินสงวนศักดิ์ไว้ วงศ์หงส์
เสียศักดิ์สู้ประสงค์ สิ่งรู้
เสียรู้เร่งดำรง ความสัตย์ ไว้นา
เสียสัตย์อย่าเสียสู้ ชีพม้วยมรณา
Robbed of wealth, your pride maintain
Robbed of pride, do gain things wise
Robbed of wisdom, a gain, to faith
Robbed even of life, in faith ye be
ข้าท้าวเอาจิตท้าว แม่นหมาย
บ่าวท่านเอาใจนาย แม่นหมั้น
ศิษย์ท่านผ่อนผันผาย โดยจิต ครูนา
อยู่ที่เรือนตัวนั้น แต่น้ำใจเอง
In a neighbour's house to dine.
Let his wishes be thine foremost.
Pupils must apply orders.
Back home, your own host, do as you will.
คัดจากหนังสือ Interpretative Translations of Thai Poets โดย มรว. เสนีย์ ปราโมช พ.ศ.๒๕๐๘
6 กุมภาพันธ์ 2552 02:48 น.
victoriasecret
พระนั่งเกล้าเจ้าจังหวัดชัชวาลย์
ทรงโปรดปรานเป็นพระแสงตำแหน่งใน
ก็ล่วงละพระชนม์กมลหมาย
ช่างไม่ตายตามเขตพระเดชได้
ยังเหลืออยู่คู่คี่ไม่มีใคร
ท่านผู้ใหญ่ต่างกรมก็ล้มตาย
ล่วงแผ่นดินปิ่นเกษจอมมงกุฎ
กลับจนสุดเกินริบที่ฉิบหาย
เหลือกลอนกับชีวิตอยู่ติดกาย
จึงพากเพียรเขียนขายถวายปัญญา
Rama Third, my beloved lord of life.
Had me knighted high sword lone bearer.
With his passing, here I am no longer
Officer of the sword, naught to do.
Even so, when reigned King Mongkut.
I was direly put to insolvency.
Luckily, muses remain with poor me.
I earn fees, emoluments spent in fun.
จะว่าโศกโศกอะไรที่ในโลก
ไม่เท่าโศกใจหนักเหมือนรักสมร
จะว่าหนักหนักอะไรในดินดอน
ถึงสิงขรก็ไม่หนักเหมือนรักกัน
จะว่าเจ็บเจ็บแผลพอแก้หาย
ถ้าเจ็บกายวายชีวาจะอาสัญ
แต่เจ็บแค้นนี่แลแสนจะเจ็บครัน
สุดจะกลั้นสุดจะกลืนขืนอารมณ์
จะว่าขมขมอะไรในพิภพ
ไม่อาจลบบอระเพ็ดที่เข็ดขม
ถึงดาบคมก็ไม่สู้คารมคม
จะว่าลมลมปากนี้มากแรง
จะว่าเมาเมาอะไรก็ไม่หนัก
อันเมารักเช่นนี้มีทุกแห่ง
เกิดยุ่งยิ่งชิงกันถึงฟันแทง
ใครพลาดแพลงล้มตายวายชีวา
Of all sorrows suffered by humnity,
Nothing can be as soul searing;
Of all burdens onerous and crushing,
Nothing to compare with care borne.
Of all wounds daily healed by doctors,
Nothing can administer to lovelorn;
Of all sleeplessness lasting untill dawn,
There's no dawn for the love-sick swain.
Of all bitter sweets so replete in excess,
No bitterness can exceed lovers' pain.
Of all drunkenness comdemned as profane,
Nothing gains on love-drunk sunk in mire.
Of all pledges sacred broken in spite,
Of love's plight pledged in troth of desire.
Nothing can redeem such but to die
In the fire of love lost most severe.
ชายข้าวเปลือกหญิงข้าวสารโบราณว่า
น้ำพึ่งเรือเสือพึ่งป่าอัชฌาศัย
เราก็จิตคิดดูเล่าเขาก็ใจ
คิดปลูกไมตรีถูกกว่าปลูกพาล
ผู้ใดดีดีต่ออย่าก่อก้าว
เป็นข้าเจ้าเขาไม่เรียกแล้วอย่าขาน
วิสัยศึกตรึกตราช้าเป็นการ
เป็นชายชาญอย่าเพ่อคาดประมาทชาย
รักสั้นนี้ดีอยู่แต่รู้สั้น
รักยาวนั้นอย่ายาวเยิ่นเกินกฎหมาย
มิใช่ตายแต่เขาเราก็ตาย
แหงนดูฟ้าอย่าให้วายแก่เทวา
อย่าดูถูกบุญกรรมว่าทำน้อย
น้ำตาลย้อยมากเมื่อไรได้หนักหนา
เมื่อจะนอนเอากระจกยกออกมา
ส่องดูหน้าเสียครั้งหนึ่งแล้วจึงนอน
เห็นตอหลักปักขวางหนทางอยู่
พิเคราะห์ดูควรทึ้งแล้วพึงถอน
เห็นเต็มตาแล้วอย่าอยากทำปากบอน
ตรองเสียก่อนจึงค่อยทำกรรมทั้งมวล
Man makes paddy, woman makes rice, wise men said.
Without aid of jungle cover, tigers're destroyed.
With our hearts beating their sorrow and joy,
Enemies are deployed into friends.
Return goodness not by taking liberties.
Give mastery to masters, least wise, deference.
Also in wars move fast with circumspection.
Men depend on men for courage.
To know little, little's known, not so bad.
More knowledge's to be had, sadly too much.
It's of us as of them born to die,
Don't defy your sin at the sun.
Only do have faith in yourself.
You can't count up to twelves without ones.
Look yourself in the mirror at day's done,
Whether you've won your day's keep to sleep on.
Should you meet with a stump in your path,
Do not pass without considering the sinking pond.
Haveing given thoughts further and beyond,
Then you may call upon for action.
คัดจากหนังสือ Interpretative Translations of Thai Poets โดย มรว. เสนีย์ ปราโมช พ.ศ.๒๕๐๘
5 กุมภาพันธ์ 2552 04:54 น.
victoriasecret
พระสมุทรสุดลึกล้น คณนา
สายดิ่งทิ้งทอดมา หยั่งได้
เขาสูงอาจวัดวา กำหนด
จิตมนุษย์นี้ไซร้ ยากแท้หยั่งถึง
Fathoms deep though the seas may be,
Measurable are the seas in depth.
Scaled can mountains be in height.
Immeasurable is the depth, this heart of man.
ฝูงชนกำเนิดคล้าย คลึงกัน
ใหญ่ย่อมเพศผิวพรรณ แผกบ้าง
ความรู้อาจเรียนทัน กันหมด
เว้นแต่ชั่วดีกระด้าง ห่อนแก้ฤๅไหว
Born men are we all and one,
Brown, black by the sun cultured.
Knowledge can be won alike.
Only the heart differs from man to man.
รู้น้อยว่ามากรู้ เริงใจ
กลกบเกิดอยู่ใน สระจ้อย
ไป่เห็นชเลไกล กลางสมุทร
ชมว่าน้ำบ่อน้อย มากล้ำลึกเหลือ
So little yet so much one knows,
Like a frog which grows in a puddle,
knowing not oceans so ever vast,
becomes befuddled by its small world.
ภูเขาเอนกล้ำ มากมี
บ่มิหนักแผ่นธรณี หน่อยไซร้
หนักนักแต่กระลี ลวงโลก
อันจักทรงทานได้ แต่พื้นนรกานต์
Mountains bear on earth and seas.
Even so, they're free of weight.
Heavy Evil, be earth's load.
Hell alone rebates the load of sins.
ใด ใด ในโลกล้วน อนิจจัง
คงแต่บาปบุญยัง เที่ยงแท้
คือเงาติดตัวตรัง ตรึงแน่น อยู่นา
ตามแต่บาปบุญแล้ ก่อเกื้อรักษา
All sentient beings pass away.
What they've done do stay hereafter.
Like shadows, so do they follow
Good, Evil deeds forever till time does end.
ดารามีมากน้อย ถึงพัน
บ่เปรียบกับดวงจันทร์ หนึ่งได้
คนพาลมากอนันต์ ในโลก
จะเทียบเท่าปราชญ์ไซร้ ยากแท้ฤๅถึง
Millions though the stars combine,
Never can they outshine the moon.
Millions can one find small men on earth.
Can one just so soon discover a sage?
ภูเขาเหลือแหล่ล้วน ศิลา
หามณีจินดา ยากได้
ฝูงชนเกิดนานา ในโลก
หานักปราชญ์นั้นไซร้ เลือกแล้วฤๅมี
Mountains give only bare stones.
Rarely one finds diamonds of worth.
Midst millions scarcely none is sage.
truly, there's a dearth of the wise among men.
พริกเผ็ดใครให้เผ็ด ฉันใด
หนามย่อมแหลมเองใคร เซี่ยมให้
จันทน์กฤษณาไฉน ใครอบ หอมฤๅ
วงศ์แห่งนักปราชญ์ได้ เพราะด้วยฉลาดเอง
Hot chilies generate heat and health.
Thorns sharpen themselves, indeed.
Flowers do flowers help in fragrance.
wise men do not need wisdom from fools.
คัดจากหนังสือ Interpretative Translations of Thai Poets โดย มรว. เสนีย์ ปราโมช พ.ศ.๒๕๐๘
หน้าส่วนตัว
3549
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟvictoriasecret
