4 พฤษภาคม 2553 15:58 น.

* ~"ฝากสไบ?"~ * ~"สไบนาง"~ *

* บรรจงพับสไบใส่ย่ามพี่
แนบไปทัพคราวนี้ฤดีป่วน
ยามใดคิดถึงพักตร์และรักนวล
สไบชวนระลึกท่ามศึกไกล

* ให้หลงตรึงถึงน้องคลายหมองหมาง
ดั่งอยู่ข้างกายพี่มิไปไหน
ฝากแป้งร่ำเจิมฝังหลังสไบ
ชอนฤทัยหลงกลิ่นถวิลชม

* โอ้ยามดึกเดือนเร่หวังเห่กล่อม
ส่งรัญจวนกลิ่นหอมห้อมผสม
ให้พี่หลับนิทราสุขารมณ์
จนดาวล่มซ่อนฟ้าราตรีกาล

* ให้ห้วงฝันของพี่มีแต่โฉม
กล่อมเล้าโลมอย่างสวรรค์ท่องฝันหวาน
ดื่มกับทิพย์น้องป้อนกลอนสราญ
อิ่มด้วยธารแห่งรักคนภักดี

* ฝากสไบไปทัพกับขวัญแล้ว
หันหลังแคล้วจากกันวันรุ่งนี่
อย่าลืมนวลหัวใจใครเรือนนี้-
ร่ำคร่ำครวญรอพี่นี้กลับเรือน.

.................................ปัฐเรขา....................................

๐ ไปรบทัพ..จับศึก..ใจฮึกเหิม
สไบเติม..เสริมใจ..หาใดเหมือน
จะเฝ้าชู..ดูแล..มิแชเชือน
เป็นดั่งเพื่อน..เตือนจิต..นิจนิรันดร์

๐ สไบชื่น..ผืนนี้..ที่มอบให้
พี่เก็บไว้..เรียงก่อ..เป็นช่อฝัน
เสมือนดั่ง..พลังใจ..คราไกลกัน
ในคืนวัน..ว้าวุ่น..ให้อุ่นใจ

๐ ในยามเศร้า..เหงาจิต..เพียงคิดถึง
สไบซึ่ง..แนบผิว..ยังพริ้วไหว
ยังห่อหุ้ม..ชุ่มอยู่..คู่ฤทัย
สานสายใย..สัมพันธ์..อันมั่นคง

๐ สไบชื่น..ผืนนี้..พี่เก็บไว้
แนบดวงใจ...ให้ปลื้ม..มิลืมหลง
จะเก็บแอบ..แนบกมล..จนล้มลง
จนปลิดปลง..มิพราก..จากกมล

๐ ในสงคราม..ยามเหงา...เศร้าฤทัย
ผืนสไบ...น้องนี้...ช่างมีผล
เพียงลูบไล้...ไล่หมอง...ราวต้องมนตร์
ไล่ความหม่น...จนหาย...มลายเลือน.

1598

love

comment

2 พฤษภาคม 2553 17:40 น.

งามคำ.{บทกลอน..(บังอาจ)..สอนหญิง}

victoriasecret

๐ อันน้ำคำ..บุรุษ..แสนสุดหวาน
ใช้คำกานท์..หว่านล้อม..หมายกล่อมสาว
ประดิษฐ์ถ้อย..ร้อยแนว..จนแพรวพราว
เป็นเพลงยาว..กล่าวย้ำ..ขอสัมพันธ์

๐ เอ่ยคารม..ชมชื่น..ระรื่นนัก
ว่าใจภักดิ์..รักแน่..มิแปรผัน
กลอนทุกบท..หยดย้อย..คอยกำนัล
ถ้อยที่สรร..งามคำ..ล้วนอำไพ

๐ ทั้งงดงาม..ความนัย..ช่างไพเราะ
ฟังเสนาะ..เพราะล้วน..ชวนหลงใหล
ยิ่งท่อนจบ..อบอุ่น..ละมุนละไม
อยากนั่งใน..ใจเธอ..เสมอมา

๐ ทุกทุกวัน..กลั่นพจน์..มิหมดสิ้น
ร่ายลมลิ้น..ร้อยเล่ห์..สิเนหา
มธุรส..ชดช้อย..ถ้อยวาจา
พรรณนา..มาหว่าน..ให้ซ่านทรวง

๐ ชายเจ้าชู้..รู้ทาง..เข้าวางถ้อย
รู้รุก.ถอย..คอยหา..เหมือนว่าห่วง
เฝ้าประโลม..โหมถ้อย..มาร้อยรวง
หมายพุ่มพวง..ดวงพยอม..หลอมละลาย

๐ คือถ้อยบท..พจน์เคลื่อน..อันเลื่อนลอย
เพียงปลดปล่อย..แรงขับ..แล้วลับหาย
หากหลงปลื้ม..ดื่มด่ำ..น้ำคำชาย
อาจจะสาย..เกินการ..ร้าวรานรัว

๐ วาจาชาย..หลายหลาก..อาจยากหยั่ง
ควรยับยั้ง..ชั่งใจ..ให้ถ้วนทั่ว
หากถลำ..คำเขา..ด้วยเมามัว
จะเปลืองตัว..เปลืองใจ..ไม่เว้นวาย...
................................................................

๐ ใช่แต่งมา..ว่าใคร..อย่าใจน้อย
นำภาษา..มาร้อย..เป็นสร้อยสาย
เขียนไปตาม..ความจริง..มอบหญิงชาย
ใช่ท้าทาย..หมายลาก..ให้มากความ

๐ ฝากความรัก..ทักทาย..ด้วยลายกลอน
เป็นคําอ้อน..ย้อนไป..เพื่อไถ่ถาม
จงอยู่ดี..มีสุข..ในทุกยาม
บ้านกลอนไทย..ไหวหวาม..ด้วยงามคำ.....