26 เมษายน 2551 13:29 น.
vanda_blue
นิ่งและลุ่ม ลุ่มแล้วลึก นะพายเจ้า
กอดความเหงาไว้ใยไม่ปล่อยเหงา
เรื่องใดใดพอจะบอกก็ตอบเรา
เพื่อว่าเจ้าจะทุเลาความเศร้าตรม
เหมือนกับล่นอยู่กลางบ่อ น่ะฟื้นฟ้า
ไร้หนทาง น้ำตาก็หดหาย
ยิ่งมากเรื่อง มากความคิดมืดรอบกาย
วอนพระพายพัดใจให้คลายที
ข้าแต่ท่านผู้มาใหม่ที่ได้ร้อง
ขอลมล่องลอยพัดระบัดบี้
เราพระพายจะรู้ได้ไฉนมี
ว่าอกตรมป่นปี้แต่เรื่องใด
เสมือนหมอรักษาไม่รู้โรค
คนป่วยไข้ได้โศกหรือจะหาย
ผู้มาขอขอให้พัดกำจัดใด
บอกได้ไหมแก่เราเจ้าสายลม
เรานั้นทุกข์ โศกตรมมานานนัก
เพราะความรักที่มีไม่สุขสม
โอ้ลมเอ่ยช่วยพัดความระทม
โปรดเจ้าลมหอบทิ้งไปให้หายคราว
ครั้งหนึ่งก่อนเจ้าลมเคยพัดรัก
มาให้ข้าได้พิงพักจนหายหนาว
แต่เหมือนลมเจ้าเอยได้เพียงคราว
พอตื่นเช้าเจ้าก็ผ่านจากข้าไป
ว่าเมืองโน้นมีรักที่เหือดแห้ง
เมืองนี้แล้งรักร้างอ้างว้างไหม
เมืองนั้นเปลี่ยวเสี้ยวเหงาเล้าหัวใจ
เมืองนี้หายจากรักมาแสนนาน
เราจะลองเสี่ยงลมให้พัดเป่า
หอบรักเอาจากโน้นลองมาผ่าน
แล้วเอารักจากนี้ไปเขียนจาร
เผื่อจะหวานทั้งสองเมือง..ท่านว่าไง
เมืองแห่งข้าไร้รักมานานเนิ่น
ท่านเข้ามาอาจห่างเหิน ไม่เกิดใส
หรือบางทีเมืองท่านอาจไม่จริงใจ
หรือบางทีข้านี้ไม่คู่สมพอ
เพราะข้าเคยถูกรักหักหาญจิต
จึงไม่เคยนึกคิดจะสร้างก่อ
ความจริงใจที่เคยมีไม่เพียงพอ
หรือเมืองเจ้าจะต่อใจสัญญา
หากไม่รับคำรักจากเมืองนี้
ลมที่มีรักเจ้าที่เฝ้าหา
ผู้ใดเล่าจะเอารักที่พัดมา
มีแต่ข้าเมืองนี้ที่หมายปอง
รัก จะรับ รับแล้วรัก ไม่อักอ่วน
ช้าหรือด่วน ข้าก็หวังเป็นเจ้าของ
เมื่อก่อนข้าเคยพัดไปให้หมายปอง
เจ้าก็ครองอยู่พักหนึ่งจึงจากไป
ข้าหรือเจ้าที่เฝ้าเปลี่ยนพลัดเวียนรัก
อยากรู้นักใจชักเริ่มหวั่นไหว
พอมีเจ้าเข้ามารักข้าปักใจ
แต่ข้ารู้ลมไม่เคยหยุดไหวดั่งใจคน
อยากจะเก็บลมเช่นเจ้าให้เฝ้าข้า
อยู่ให้ใกล้กายาทุกแห่งหน
ลมเจ้าเอยเจ้านั้นช่างแสนซุกซน
พอหยุดนิ่งก็ร้อนรน จนต้องไป
แต่ครานี้ลมรักจะพักแล้ว
อยู่กับแก้วดวงมณีที่สดใส
แม้จะหม่นอยู่บ้างช่างประไร
ลมจะพัดขัดใจให้รักนาน
พักแล้วพักจะหยุดแล้วในหน้าที่
ต่อแต่นี้จะร่วมเจ้าผู้แสนหวาน
จะไม่จากไม่ทิ้งไปให้รำคาญ
สุดแต่ท่านผู้ร้องขอ พินิจฯครวญ
พอแล้วพอสมแล้วที่ใจหวัง
จะลองรับซักครั้งไม่เหหวน
คำเอื้อนเอ่ยของเจ้าช่างเย้ายวน
จนใจข้าปั่นป่วนไม่เหลือดี
ขอให้คำสัญญาแด่ข้ารัก
ให้เจ้านั้นพิงพักใจข้านี้
ให้ข้าอยู่กับเจ้าเท่าทวี
จะรักเจ้าเท่าฟ้ารักปฐพี.....ตลอดกาล