28 มีนาคม 2551 14:14 น.
vanda_blue
ญ: จันทร์เจ้าเอ๋ย....ใยเจ้าละเลยคำข้า
จ: มนุษย์จ๋า.... ช้าก่อนจะได้ไหม
จ: มีธุระแห่งกิจลิขิตใด
ญ: ข้าเพียรขอรักจากใจ ...มิใช่คำลวง
จ: เคยขอข้าวขอแกงแล้วมิใช่หรือ
จ: ทั้งวงแหวนสวมมือที่ยังห่วง
ญ: แต่ตอนนี้ข้าอยากได้ใจทั้งดวง
ญ: ขอดาราทั้งปวงเป็นพยาน
จ: อนิจาความอยากของมนุษย์
จ: มากที่สุดยิ่งกว่าฟ้ามหาศาล
ญ: ใจมนุษย์เช่นข้าที่ซมซาน
ญ: น้ำตาโศกเนินนาน...โปรดข้าที
จ: ว่าดวงใจในข้านี้มีเพียงหนึ่ง
จ: จะมอบเจ้าเข้าถึงก็เกินที่
ญ: โอ้จันทร์เอ๋ยข้านี้เศร้าเท่าทวี
ญ: ใจของข้านั้นหลบลี้จากที่ไป
จ: พอจะจำดวงใจได้ไหมเล่า
เผื่อว่าเราจันทร์เจ้าจะช่วยได้
แสงของเราเฝ้าส่องท้องดินไกล
หากหล่นหายคงเจอได้ในไม่นาน
ญ: ดวงใจข้านี้เบาเท่ากับลม
จะเอื้อมจับให้สมข้ามิหาญ
แสงของเจ้าเฝ้าส่องได้มินาน
เพลาผ่านรัตติกาลมิอาจครวญ
จ: จริงอยู่ว่าเรานั้นคือจันทร์ส่อง
ทองแสงทองฟ้าเวหาหวน
ถึงผืนดินถิ่นมนุษย์สุดกระบวน
ที่ยังยวนขอคำอยู่ร่ำไป
ญ: คืนนี้จันทร์เป็นใจโปรดตอบข้า
ใยความรักที่ใฝ่หา เริ่มห่างหาย
จันทร์เจ้าเด่นมีดาราเฝ้าเรียงราย
มิเหมือนข้าที่เดียวดายไร้คู่เคียง
ท้องฟ้าช่างแสนใหญ่กว้าง
แต่กลับอ้างว้างสงัดเสียง
มีเดือนจันทร์กับข้าลำพังเพียง
ร่ำกลอนร่าย ในรัตติกาล.....
22 มีนาคม 2551 14:12 น.
vanda_blue
โอ้เอ๋ย...เจ้าความรู้สึก
ใยเล่า เฝ้าแต่นึก ถึงนวลฝัน
ยามลูบไล้ โอบอุ่น หนุนตักกัน
พรอดคำรัก สัญญามั่น นิรันกาล
คำถามแห่งใจ...โปรดไขข้า
เฉลยตอบ คำฟ้า ที่ขับขาน
ประกาศรัก ทั่วถิ่น มาเนินนาน
จันทร์เจ้าลืม วันวาน ที่ผ่านมา
โอ้ใจรักของข้า....ใยห่างเหิน
ไม่เหลียวมอง หมางเมิน มิโหยหา
เจ้าวจี ที่ไหลดั่ง สายธารา
ไม่เคยหวนกลับมา ให้ชื่นใจ
จันทร์เจ้าสวย...งามเด่น เห็นประจักษ์
มีดารา ระยิบยับ แต่งแต้มใส
ข้าเป็นเพียง กระต่ายดิน อยู่กลางไพร
ชะเง้อมอง เจ้านวลใย ไกลลิบตา
จะเอื้อมมือ...ไขว้คว้า คงไกลฝัน
หากปล่อยมือ จากเจ้านั้น ข้าโหยหา
ไม่อาจให้ จันทร์สวยใส อยู่ไกลตา
จงงามเด่น กลางฟ้า รัตติกาล
เมื่อกระต่าย...เช่นข้า หวังหมายจันทร์
จึงไม่หวัง ผูกพัน ให้ใจสาน
เพียงหยิบดาว ยกฟ้า เป็นพยาน
ข้าจะขอ ติดตาม ทุกแห่งไป
ยามเจ้าหลับ ข้าจะขอ เป็นหมอนหนุน
ยามเจ้าตื่น กลิ่นกลุ่ม ประกายใส
ยามเจ้านั้น มีคู่ครอง ที่สมกาย
จะสลาย จากเจ้าไป เช่นสายลม
จันทราเด่น...ช่างงามล้ำ
กระต่ายถิ่น เช่นข้า ไม่คู่สม
ปล่อยให้เจ้า สูงสง่า อย่างเกลี้ยงกลม
จะขอเฝ้า ชื่นชม ตลอดไป.....
2 มีนาคม 2551 14:06 น.
vanda_blue
โอ้เอย...ความรัก
ใยประจักษ์ แก่ข้า เมื่อสาย
เพียงได้พบ สบตา ข้าอาลัย
ยามที่เจ้า จากไป ข้าอาวรณ์
โอ้เอย...ความรัก
พลันได้มา รู้จัก ยากไถ่ถอน
เพียรเฝ้าถาม ผ่านไป กับบทกลอน
รำพึงร้อง โหยหา ผ่านกวี
โอ้เอย...ความรัก
โปรดให้ข้า พิงพัก ณ จุดนี้
อย่าหลบลี้ หนีหาย ใจที่มี
วอนสายลม ที่หวังดี โอบล้อมกาย
โอ้เอย...ความรัก
เพียงเจ้าอย่า หาญหัก รักข้าหมาย
หากเมื่อเจ้า หมดรัก แสนเนืองหน่าย
ลมช่วยพัด -เจ้าเอย-ไป ไกลข้าที
หน้าส่วนตัว
1410
