4 กุมภาพันธ์ 2547 21:55 น.
toneliu
เพียงได้จินตนาการผสานสื่อ
รู้สึกคือลึกซึ้งถึงจุดหมาย
มิใช่จริง...อิงใจว่าใครร้าย
ไม่มีรักหักหายสายสัมพันธ์
ขอบคุณเพื่อนเยือนย้ำเอ่ยคำคิด
นฤมิตคิดเล่นเล่ห์เสน่ห์ฝัน
ความเป็นจริง....นิ่ง...ทม...กล้าประจัน
ไม่มีวันฝันเพ้อเผลอรักใคร
ความรู้สึกลึกเร้น...ที่เป็นห่วง
ขอบคุณ.....ยังอุ่นทรวงคำห่วงไห้
รจนาภาษาซึ้งซาบถึงนัย
ชื่นหัวใจเขียนให้คนเชื่อจนคิด....
๑๑๑๑๑
4 กุมภาพันธ์ 2547 02:45 น.
toneliu
ตรงจุดนี้มีให้หัวใจรัก
มิใช่มาไสผลักไยรักหนี
ถามตัวเองเกรงไฉนลืมไมตรี
สิ้นไยดีที่ให้กันทุกวันคืน...
ไม่หอมหวานปานทิพยสถานเทพ
ระรื่นเสพเก็บฝันสวรรค์ชื่น
ด้วยดวงใจใสสัตย์มั่นหยัดยืน
มิเป็นอื่นคืนวันผูกพันใจ
มาไม่เห็นเช่นนี้กี่วันเวิ้ง
มิเคยเพริดเปิดเปิงระเริงไหน
ที่เคยสุขทุกข์แบ่ง..นี้..แล้งใคร
หลิวลู่ไหวไผ่วู่ลามร่วง.....ตามคน
ปลายลมร้อนก่อนฝนโปรยล้นฝาก
อย่ารีบจากพรากร้อน...วิงวอนฝน
อยากให้เห็นร้อนเร้นนานร้าวรานทน
มิใช่คนจำนนง่ายดาย.....ลวงรอ
นั่งเงียบๆมองเลียบขอบฟ้ารอบมืด
ใจชาชืดชินแห้งแล้งเหี่ยวห่อ
เพลงไผ่ผิวหวิวลาน้ำตาคลอ
หลิวร่วง...ล้อลมไม่ไหว....วังเวง
๑๑๑๑๑๑๑๑
3 กุมภาพันธ์ 2547 04:05 น.
toneliu
อะไรผิดติดในใจสักอย่าง
มันเลือนรางอ้างว้างช่างร้ายกาจ
ทำเยือกเย็นเร้นอยู่ดูท่าพลาด
ยิ้มขลาดขลาดประหลาดนักสิ้นรักกัน ?
เร่าร้อนตลอดที่มีเธออยู่
บอกให้รู้ไม่ถนัด...ประหวั่น
คนอ่อนแอแพ้รู้ใจทุกวัน
อาจเสียขวัญใครคั้นบีบ..รีบ..เวลา
เพียงผ่านวันหวานก่อนเคยร้อนเร่า
ไม่เห็นเงางุ่นง่านพล่านไปหา
วันนี้ผิด..คิดถึงคำบอกอำลา
ซ่อนน้ำตาซึมช้าช้า..ไม่กล้าคิด
คนคนหนึ่งถึงคราวจากไยยากเข็ญ
อยากให้เห็นสิ่งเร้นในไม่เคยปิด
ขอได้รู้เป็นผู้แพ้แม้ชีวิต
มีหัวใจ..ไม่มีสิทธิ์คิดอะไร
ฝากคำซ่อนอ่อนแอได้แค่นี้
เพื่อคนดีที่รักตระหนักใหม่
มากภาระผูกพันบีบคั้นใจ
น้ำตาไม่มีซ้ำรอยย้ำเดิม
๑๑๑๑๑
3 กุมภาพันธ์ 2547 02:34 น.
toneliu
คนหนึ่ง...
คนหนึ่งเดินผ่านเข้ามา
พารักมาให้ใสสว่าง
โลกเคยเปลี่ยวมืดชืดคว้าง
งามทางกระจ่างพร่างพราย
คนหนึ่งเดินจากพรากไกล
หัวใจไม่รู้หล่นหาย
เดือนดาวพราวฟ้ามลาย
ทางสุดท้ายกลายมืดมน
ยังมีอะไรคงอยู่
คนรู้ใจไม่เห็นหน
เยือกเย็นเร้นในไฟลน
ร้อนรนจนยากฝาก...ลา
เป็นอย่างที่เป็นเช่นนี้
วิถีมิให้ใครว่า
ใครเห็นเป็นอยู่ธรรมดา
น้ำตาตก..ช่าง...พร่างใน
คนหนึ่งเคยเอ่ยคำย้ำจริงรัก
ตราบดินฟ้าประจักษ์หนักแน่นไฉน
หวานรู้สึกดึกดื่นชื่นหัวใจ
ไม่ทันพ้นวันใหม่ใครลืมคำ ?
เห็นอยู่เป็นผู้แพ้แต่หนแรก
ไม่เคยแปลกใจถ้าจะเจ็บกระหน่ำ
ลูกผู้ชายได้เสมอให้เธอกระทำ
ยอมรับช้ำคำยอกไม่หลอกตน
ยังยิ้มนะ....ถ้าจะอ่อนแอก่อนนี้
ลาด้วยดีที่ใจไม่สับสน
ฉันคนจรหมอนหมิ่นต้องดิ้นรน
ขาดอีกคนไม่จนยาก...ไม่อยากรัก.
อาจดูหยิ่งแต่จริงใจ..ไม่ทะเลาะ
ใจบางเปราะคำเยาะหยันบีบคั้นหนัก
เป็นคนดีที่ไม่มีใครรัก
ไม่รู้จักกันเลย.....ไม่เคยรู้
๑๑๑๑๑๑๑๑๑
30 มกราคม 2547 05:34 น.
toneliu
.......คำลา
.....ลาเจ้าแม่ไทรทองของถิ่นที่
ลาคนดี...พี่น้องผองสหาย
หมดเวลามาเยือนเพื่อนหญิงชาย
แอบมาขายขี้เท่อ....เจ๊ง...เจอตอ
.....กลับไปบ้านทำงานเก่านั่งเจ่าจุก
หน้าอมทุกข์สุขนั่งระวังต่อ
หนี้เก่านิ่งยิ่งทับใหม่หนี้ใครรอ
ไม่อยากง้อก็ต้องง้อขอยืมคน
.....มองไม่เห็นใครเป็นทุนเจือจุนให้
รัฐบอกได้เลยทุเรศไร้เหตุผล
หลักประกันไม่มีค้ำ...ที่...คน
ให้กันปล้นตนเอง...วังเวงนะ
.....ต้องเอ่ยลาวาทีกวีวากย์
จำไกลจากฝากใจร้อยด้อยทักษะ
สุขคืนวันพันธนาคมวาทะ
มีภารกิจใหญ่....จำใจยุติ
.......คงนาน...ผ่านมาเล่นเร้นรู้สึก
ตกผลึกดึกคิดจิตพิสุทธิ์
ตามประสาอารมณ์ไหวอ่อนไกลพุทธิ
ถึงที่สุดเพียงจุดไฟไร้นิวรณ์
.....ดึกสุดท้ายเสียดายที่ยังมีห่วง
จำใจล่วงลาที...มิลาก่อน
หัวใจคนชื่อต้นหลิวพลิ้วรอนๆ
ฝากคำอ่อนแอให้...ไม่เคยลืม
...........
หน้าส่วนตัว
802
