3 กุมภาพันธ์ 2547 02:34 น.
toneliu
คนหนึ่ง...
คนหนึ่งเดินผ่านเข้ามา
พารักมาให้ใสสว่าง
โลกเคยเปลี่ยวมืดชืดคว้าง
งามทางกระจ่างพร่างพราย
คนหนึ่งเดินจากพรากไกล
หัวใจไม่รู้หล่นหาย
เดือนดาวพราวฟ้ามลาย
ทางสุดท้ายกลายมืดมน
ยังมีอะไรคงอยู่
คนรู้ใจไม่เห็นหน
เยือกเย็นเร้นในไฟลน
ร้อนรนจนยากฝาก...ลา
เป็นอย่างที่เป็นเช่นนี้
วิถีมิให้ใครว่า
ใครเห็นเป็นอยู่ธรรมดา
น้ำตาตก..ช่าง...พร่างใน
คนหนึ่งเคยเอ่ยคำย้ำจริงรัก
ตราบดินฟ้าประจักษ์หนักแน่นไฉน
หวานรู้สึกดึกดื่นชื่นหัวใจ
ไม่ทันพ้นวันใหม่ใครลืมคำ ?
เห็นอยู่เป็นผู้แพ้แต่หนแรก
ไม่เคยแปลกใจถ้าจะเจ็บกระหน่ำ
ลูกผู้ชายได้เสมอให้เธอกระทำ
ยอมรับช้ำคำยอกไม่หลอกตน
ยังยิ้มนะ....ถ้าจะอ่อนแอก่อนนี้
ลาด้วยดีที่ใจไม่สับสน
ฉันคนจรหมอนหมิ่นต้องดิ้นรน
ขาดอีกคนไม่จนยาก...ไม่อยากรัก.
อาจดูหยิ่งแต่จริงใจ..ไม่ทะเลาะ
ใจบางเปราะคำเยาะหยันบีบคั้นหนัก
เป็นคนดีที่ไม่มีใครรัก
ไม่รู้จักกันเลย.....ไม่เคยรู้
๑๑๑๑๑๑๑๑๑
หน้าส่วนตัว
684
