หน้าส่วนตัว
๑ ทำไมต้องเจ็บลึกถึงปานนั้น
ใจมิสร้างอย่างวันต่อวันได้
เธอเหงาฉันเหงาสักเท่าไร
หัวใจมิใช่สร้างพียงวันเดียว
๑ เจ็บลึกให้ใครหัวเราะเยาะง่าย
สุดท้ายก็ไม่แม้แลเหลียว
เธอคงร่ำน้ำตาอาดูรดายเดียว
โปรดเคี่ยวกรำหัวใจให้ดี
๑ โลกสวยด้วยฉันเธอพันผูก
ใครผิดถูกปลูกฝังไว้ไยหลีกหนี
หัวใจใครมักง่ายร้ายสิ้นดี
คุยกันให้มีหวังที่เพริศพราย........
๑ รู้มานานว่าผ่านเจ็บแผลเย็บลึก
ไห้..รู้สึก..ผลึกตำ..จำ...ใจหาย
ต้องยอมรับความจริงยิ่งนิยาย
สิ่งสุดท้ายกลายกลับซับน้ำตา
๑ เราคือเรา..อาจเขลาคิดพิศวาส
หัวใจพลาดวาดเหเสน่หา
หัวใจนี้ยังมีมนต์ดลรักมา
ซึ้งวิญญารู้ค่ารักรู้จักวาง
๑ หลับให้สุขทุกข์ให้พอ..ขอคิดใหม่
เติมหัวใจให้เกินอย่าเมินหมาง
เดือนยังพราวดาวยังพุ่งฟ้า...รุ่งราง
เย็นน้ำค้างวางอารมณ์..อาลัย
๑ จากหัวใจใครคนเก่าเศร้ามาก่อน
เคยเร่าร้อนตอนดึกลึก..ร่ำไห้
ไม่มีแล้วแก้วมณีเร้นหนีไกล
มิร่ำไรใจซม..ละ...ร่มเย็น
๑ แสนคิดถึงตรึงไว้ในดวงจิต
แสนเจ็บพิษรักปิดไว้มิให้เห็น
แสนรำพึงซึ้งน่าน้ำตากระเด็น
แสนที่เป็นเช่นนี้....คืนหนี้กรรม
๑๑๑๑๑
1800
ดาวเดือนยังเตือนตาฟ้าพรายพร่าง
มืด-สว่างหลุมพรางล่อ..ท้อ หวั่นไหว
ก้าวย่างงามสง่า..อย่าพรั่นใด
คล้องหัวใจให้ชีวิตมีทิศทาง
หาคนรักจริงสักทีจะมีไหม
คนมั่นใจใคร่ผูกพันทุกอย่าง
คนรู้ค่ากล้ารักรู้จักวาง
ใจคนคว้าง..ว่างเปล่า...ใช่เว้าวอน
เหนื่อยล้านักรักเร้นซ่อนเล่นไฉน
ทุกบทตอนอ่อนไหวมิใจอ่อน
เจ็บเหลือเกินเมินจาก..ฝากตัดรอน
คำลาซ่อนนัยหลอนคิด..ผิดซ้ำซาก
ความพอดี..อยู่ที่ใครจะให้จิต
ภาพนิมิต..คิดเล่นให้เห็น.. อยาก
ความจริงใด..ใครรู้แน่ตีแผ่มาก
เพียงลมปาก..ฝากอ่อนหวาน..ซ่อนจริง
เปิดหัวใจให้เห็นว่าเป็นฉัน
ยากเกินใครผูกพันใจ...มันหยิ่ง
รู้รสโศกโยกทุกข์สุข..ทอดทิ้ง
หวานเพ้อสิ่งไม่นิ่งไหว..ไม่ใช่เลย
ต้องไม่มีตอนที่สองแอบร้องไห้
ต้องมิใช่ให้คนว่าไม่กล้าเผย
ต้องกำหนดบทบาทวาดหวังเคย
ต้องการเอ่ยความรักนี้..ใช่ลีลา.
๑๑๑๑
โลกยังงามตามกาลที่ผ่านผัน
คน..ผูกพันฝันใฝ่ได้เสมอ
หวังอะไรเยื่อใยดีที่ใคร่เจอ
สิ่งสุดท้ายคือเธอ.......เพียงเผลอคิด ?
ขอใครหวนทวนเล่ห์เสน่ห์โหย
ชื่นระโรยลมโบยโบกอย่าโยกบิด
นานเหลือเกินเมินห่าง..คว้าง..ครุ่นคิด
คนไร้สิทธิ...ยังคิดถึง..ซึ้งมิคลาย
ดึกฉะนี้มีไหมใครแอบอุ่น
แนบละมุนเคยกรุ่นอ้อมอกมิหาย
หวานคำอ้อนอ่อนไหว..ให้..เสียดาย
ฝากความหมายมิวายถนอม...คะนึง
ชมชื่น..พิศ...สนิทงาม.ยามอิดเอื้อน
ไม่ลืมเลือน... ไม่เหมือนวาทสวาทขึ้ง
ยั่วให้แย้มแต้มความตามรัดรึง
รู้..สิ่งหนึ่งซึ่งไหวเกิดในใจ
นิ่งฝังลึกผนึกหวามความรู้สึก
โหยหวนนึกผลึกหาช้ามิได้
สายสวาทพาดระรัวบาดหัวใจ
ไร้ขอบเขต..เลศนัย..ใคร่บอกฉะนี้
วันสุดท้ายแม้นดายดียวยังเหลียวหา
ทางไขว่คว้า..ว้าเหว่..ห่างเหหนี
ความงดงามยามก่อนทุกตอน..มี
ในฤดี..คนดี..เธอ.. เสมอจำ
๑๑๑๑
คน(กระเชอก้นรั่ว)กลัวกรำหน้า (กระดังงาลนไฟ)ใช่รักโร่ ดัง(กระดี่ได้น้ำ)ทำตาโต (กระดูกแข็ง)...แรงโมโหยังตาย ทำผิดถูก(กระดูกร้องได้)...ตรองชั่ง ยิ่ง(กระดูกสันหลังของชาติ)สลาย (กระดูกอ่อน)ตอนตกเขียวเศร้าเดียวดาย เจ้าหนี้ยืน(กระต่ายขาเดียว)ทวง ใช่(กระต่ายตื่นตูม)....ถูกอุ้มออก รัฐบอก(กระต่ายสามขา.)....ให้ลาล่วง เศร้า(กระต่ายหมายจันทร์)สวรรค์ลวง ถูกว่าถ่วงงาน..ล้วง..แนะ(กระแตวับ)** ผู้น้อยน่ะ(กระโถนท้องพระโรง) ไม่มีโมงยาม(กระหม่อมบาง)จับ ต้องรู้(กลมเป็นลูกมะนาว)ครับ ยากขยับกลับ(กล้วย ๆ.)...ช่วยสบาย. ๑๑๑๑๑ ** (ก)หน้าเป็น ..
๑ ลองเล่น(ก ข ไม่กระดิกหู) อยากรู้(กงเกวียนกำเกวียน)ไฉน (กบในกะลาครอบ) ชอบว่าไทย ไม่ต่าง(กบเลือกนาย)ขายวิญญา ๑ คนจมทุกข์(ก้มหน้า)น้ำตาตื้น (ก้มหน้าก้มตา)กลืนสะอื้นผวา ขอสาปสวด(กรวดน้ำคว่ำกะลา) มิใช่(กระชังหน้าใหญ่)ท่าโต ๑ คน(กระเชอก้นรั่ว)กลัวกรำหน้า (กระดังงาลนไฟ)ใช่รักโร่ ดัง(กระดี่ได้น้ำ)ทำตาโต (กระดูกแข็ง)..แรงโมโหยังตาย ๑ ทำผิดถูก(กระดูกร้องได้).ตรองชั่ง ทิ้ง(กระดูกสันหลังของชาติ)สลาย (กระดูกอ่อน)ตอนตกเขียวเศร้าเดียวดาย เจ้าหนี้ยืน(กระต่ายขาเดียว)ทวง ๑ ใช่(กระต่ายตื่นตูม)ถูกอุ้มออก รัฐบอก(กระต่ายสามขา.)ให้ลาล่วง เศร้า(กระต่ายหมายจันทร์)สวรรค์กลวง
นายด่าห่วงงานล่วง(เวลา).แค่(กระแตวับ)** ๑ ผู้น้อยคอยเป็น(กระโถนท้องพระโรง) ไม่มีโมงยาม(กระหม่อมบาง)จับ ต้องรู้(กลมเป็นลูกมะนาว)รับ ยากขยับกลับ(กล้วยกล้วย)ช่วยสบาย ** (ก)หน้าเป็น
