ล้วนลวงหลอก ละเลย และลืมเลือน

tir

ความสัมพันธ์ระหว่างเรากระชับแน่นขึ้น  มิตรภาพจากโลกเสมือนผ่านสื่ออิเล็กทรอนิกส์ต่างๆกลายมาเป็นมิตรภาพที่งอกงามผ่านจิตใจ  บทสนทนาระหว่างเราเปลี่ยนแปลงจากเรื่องดินฟ้าอากาศ  มาเป็นเรื่องของความรู้สึกนึกคิดข้อมูลส่วนตัวที่เราเคยพิมพ์ถามกันบ่อยครั้งผ่านตัวหนังสือในระบบ  แชท  ก็จางหายไปจากหัวข้อสนทนา  เราเริ่มจดจำรายละเอียดในชีวิตระหว่างกันเราค่อยๆ เรียนรู้มันจากคำบอกเล่า  และความไว้ใจ  มิตรภาพระหว่างเราค่อยๆ  หยั่งรากลงทีละน้อย  และคำพูดหนึ่งของเธอที่เราจำได้แม่นยำก็ก้องดังอีกครั้งว่า  คนเราเมื่อมีครั้งแรกแล้วครั้งต่อไปก็จะตามมาเสมอ  เมื่อเราต่างแนะนำตัวได้รู้จักและคุ้นเคยรากของมิตรภาพเริ่มแผ่ยิ่งขึ่นยิ่งเราใกล้ชิดกัน  ต่างก็ซึมซับความรู้สึกนึกคิดและรับรู้เรื่องราวจากกันมากขึ้นจากความรู้สึกนึกคิดเรื่อยมาจนถึงความคิดฝันในอนาคต  และย้อนกลับสู่ห้วงอดีตอันฝังแน่นในความทรงจำยิ่งเปิดเผยต่อกันก็ยิ่งเห็นตัวตนที่แท้จริงมากขึ้น  เรามองเห็นบางอย่างในตัวเธอผ่านดวงตาของเธอ  ดวงตาที่หม่นเศร้า  และฉาบความเหงาไว้มันเหมือนกับดวงตาของเราหากแต่เธอไม่เคยแม้จะสังเกตเราจึงรู้ได้ว่าเธอไม่รู้สึกหรือรับรู้เช่นเราเป็นแน่ว่าเรามีชีวิตที่เปลี่ยวเหงาเหมือนกัน  และดำเนินชีวิตบนความเจ็บปวดที่คล้ายคลึงกัน
	
เวลาผันผ่านไปพร้อมกับความจริงข้อหนึ่งที่ว่า  ทั้งสุขและทุกข์มักอยู่กับเราไม่นานช่วงแห่งความสุขของเราก้าวสวนกับความทุกข์ที่กรายกล้ำเข้ามาความสุขพัดพารอยยิ้มและเสียงหัวเราะจากใบหน้าของเราไปพร้อมกับหยาดน้ำตาแห่งความทุกข์รินไหลลงมาดังสายธาร

เราเริ่มเรียนรู้ความสัมพันธ์ระหว่างเราว่าแท้จริงแล้วในความเหมือนของเรามันเป็นความเหมือนที่แตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง  เราเกิดความสงสัยในความสัมพันธ์และมิตรภาพระหว่างเราจึงเริ่มศึกษามันสียใหม่
ในขณะเดียวกันเธอเริ่มปล่อยตัวและจิตใจให้จมดิ่งไปกับอดีตขื่นขมอีกครั้งทั้งที่เธอเองก็รู้ว่ามันเจ็บปวดแต่เธอก็ไม่ฝืนมันคงปล่อยให้มันกัดกิน  ด้วยความเต็มใจที่ตกลงไปเป็นทาสของอดีตที่ขื่นขม

เราเต็มใจที่จะเจ็บปวดกับอดีตและการรอคอยอย่างสิ้นหวัง  และมีความสุขกับความเจ็บปวดนั้นเธอพูดกับเรา  และยิ่งสั่นคลอนความรู้สึกของเรามากขึ้นเมื่อครั้งที่เราเล่าเรื่องต่างให้เธอฟัง
ต้นไม้ที่ยืนตระหง่าอย่างเข้มแข็งและแพร่กิ่งก้านสาขาร่มครึ้มอยู่ชั่วนาตาปี  เพราะรากที่หยั่งลึกลงเกาะเกี่ยวดินอย่างเหนียวแน่น  มั่นคง  แต่ถึงจะอยู่ที่เดิมอย่างมั่นคง  ก็ย่อมมีซักวันที่ต้นไม้อาจล้มลงด้วยพายุที่พัดกระหน่ำหรือสายน้ำที่บ่าไหลอย่างรุนแรง
เธอรับฟังแต่กลับไม่เข้าใจในสิ่งที่เราบอกเล่าแก่เธอ  เธอโต้ตอบเรากลับว่า
ฉันไม่ใช่ดอกกุหลาบที่เฝ้าคอยเจ้าชายน้อยคนนั้นแต่ตัวของฉันค่อนๆคลายเป็นต้นไม้มีหนามแหลมที่งอกเงยออกมาเพื่อกางกั่นร่างกายในที่กำลังเหี่ยวเฉาลงทุกวันนับวันต้นหนามก็ยิ่งงอกโตขึ้นใหญ่ขึ้นจนบดบังความอ่อนไหวของตัวฉัน  แต่มันก็ส่งผลให้คนภายนอก  เสียงเธอเริ่มขาดหายเป็นห้วงๆ
คนภายนอกทำไมเหรอ  ว่าแต่เป็นอะไรหรือเปล่าเปลี่ยนเรื่องคุยดีมัย  เราซักถามด้วยความอยากรู้และคนห่วงใย  แต่เธอก็ปฎิเสธว่าไม่เป็นอะไร  แล้วพูดต่อว่า
แต่มันก็ส่งผลให้คนภายนอกไม่สามารถเข้ามาใกล้  พบเห็น  และสัมผัสได้  จนบางครั้งคนเหล่านั้นจะมองกอหนามเหล่านี้ว่าเป็นตัวอันตราย  บ้าบอ  ไร้สาระน่าเบื่อ  ไม่ควรเข้ามาสัมผัส  เพราะว่ามันอาจทำให้ขาเจ็บปวดได้แล้วใครล่ะจะกล้าเข้ามาสัมผัสด้วยใจ  เมื่อเขาก็เห็นอยู่ว่ากอหนามนี้มันอันตรายจะมีใครรักที่จะสัมผัสหนาม  สัมผัสฉัน  สัมผัสความเจ็บปวดเพื่อที่จะได้เห็นตัวตนที่แท้จริงของสิ่งที่อยู่ในความอันตรายนั้นและแล้วกอหนามเหล่านี้ก็จะยังคงเบ่งบานขึ้นเรื่อยๆ  ด้วยความระแวงความสิ้นหวังในโชคชะตาจวบจนจะมีใครซักคนเข้ามาสัมผัสความเจ็บปวดของฉันได้อย่างจริงใจและบริสุทธิ์ใจในความหมายของความรักและการช่วยเหลือ  จะมีซักคนไหม

เพราะไม่มีใครฉันจึงยังเป็นกอหนามยังเป็นตัวอันตราย  ยังเป็นท	จมกับความสิ้นหวังฉันจึงเป็นคนที่มีความหวังอยู่ที่  ชีวิตของฉันเองเพียงลำพังแต่ผู้เดียว

เธอพูดจบก็นิ่งเงียบ  ส่วนเราเริ่มสับสนในตัวเธอและเริ่มสับสนในตัวเอง
แล้วความเจ็บปวดก็เกิดกับเราเอง  เมื่อเราบังเอิญไปล่วงรู้คำพุดหนึ่งของเธอว่า  รู้มัยว่าฉันแชทเพื่ออะไร  เพื่ออยากค้นหาใครบางคนที่รู้จักหรือไม่รู้จักมาพูดคุยและห่วงใยกัน  เพราะในโลกความเป็นจริงมันหลอกลวง  และเป็นสีดำ  ฉันอยากพุดคุยกับใครบางคน  พื่อห่วงใยขา  และดุแลเราอย่างจริงใจ  แต่ก็ยังหาคนจริงใจไม่ได้แม้ซักคน

เรารับรู้มันแล้วรู้สึกชาไปทั้งตัว  ความเปลี่ยวเหงา  เกาะกินความรู้สึกจนเย็นยะเยือก  เจ็บร้าวและปวดปร่าในหัวใจ  เราปล่อยให้น้ำตาที่เอ่อกลบดวงตาไหลรินออกมาจนนองหน้าด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยายให้เข้าใจได้

เธอหายไปอย่างกระทันหันนานนับอาทิตย์  เรารู้ความเปลี่ยนแปลงนี้ด้วยความปวดร้าว  แต่ยังคงฝืนทนเก็บงำความรู้สึกไว้โดยไม่ปริปาก  บอกใครที่สุดแล้วเราก้เป็นฝ่ายติดต่อไปเพื่อไถ่ถามสารทุกข์สุขดิบ  คำตอบที่ได้รับเป็นคำยอกฮิตติดปากใครต่อใครว่า  งานยุ่ง  หากแต่ความหมายที่แฝงนั้น  อยากอยู่เงียบๆ  โดยปราศจากมึงน่ะแหละเลิกกวนใจกูซักที่ได้มัย  รำคาญวะ

เราเข้าใจความหมายแฝงนั้น  แต่คำพุดหนึ่งของเธอที่ฉันจำได้แม่นยำก็คือ  คนเราเมื่อมีครั้งแรก  แล้วครั้งต่อไปก็จะตามมาเสมอ  เราต้องการพิสูจน์คำพูดนี้อีกสักครั้งว่ามันล้วนลวงหลอกเราหรือไม่  แล้วเราก้ได้พิสูจน์มันอีกครั้งในอาทิตย์ถัดมา
เป็นไงบ้างล่ะ  ไม่ได้คุยกันนานเลยนะ  เราเปิดปรเด็นก่อน
อืม  งานยุ่งน่ะ  เธอตอบเรียบๆแต่น้ำเสียงแฝงความรู้สึกเย็นชา
เหรอเราโทรมากวนหรือเปล่า  เราถามด้วยเสียงสั่นเครือไม่หลอกกำลังจะกินข้าว  เช้านี้แปลกไม่รู้ทำไมหิวแต่เช้าว่าแต่เธอเถอะนึกยังไงโทรมาแต่เช้า  เธอตอบด้วยน้ำเสียงที่ดูสดชื่นนิดหน่อยฉันไม่รู้ว่าเธอรู้สึกได้หรือไม่ว่าน้ำเสียงของเราเริ่มสั่นและขาดหาย  ความเงียบเข้ามาครอบคลุมเราทั้งสอง  แล้วเธอก็เป็นผู้ทลายกำแพงแห่งความเงียบนั้นลงว่า
นี้ๆ  นี้ๆ  ดูนั้นสิ  เสียงร่าเริงของเธอยังไม่ทันขาดหายก็มีเสียงแหลมๆ  แทรกขึ้นมาทันทีว่าว้าย   น่ารักจังเลยนะ

มีอะไรกันเหรอ  เราถามด้วยความงุมงง  เพราะความร่าเริงของเขาบอกกับเสียงเล็กแหลมที่แทรกขึ้นมา  อ๋อ  อยู่กับเพื่อนน่ะ  ว่าแต่มีอะไรหรือเปล่าถ้าไม่มีฉันจะกินข้าวต่อเดี๋ยวต้องรีบไปทำงานแล้วช่วงนี้งานยุ่งมาก
เหรองั้นเราไม่กวนเธอดีกว่า  น้ำเสียงเราสั่นยิ่งกว่าเดิม  หลังจากวางโทรศัพท์เราครุ่มคิดถึงความหมายของคำว่า  งานยุ่ง  อีกครั้ง  แล้วนึกย้อนไปถึงคำพูดคำหนึ่งของเธอที่เราจำได้แม่นยำคือคนเราเมื่อมีครั้งแรกแล้วครั้งต่อไปก็จะตามมาเสมอนี่เป็นอีกครั้งที่เราได้พิสูจน์ความจริงจากคำพูดนี้

ถึงแม้เราพยายามที่จะถนอมดวงใจของคนทุกคนที่เรารักไว้อย่างดีที่สุดและให้อยู่กับเราเนิ่นนานที่สุด  แต่ก้น่าเศร้าใจเหลือเกินที่ความรักของคนรอบข้างที่มอบให้กับเรากลับน้อยกว่าความรักที่เรามอบให้กับทุกคนเมื่อเธอลวงหลอกละเลย  และลืมเลือนเรา  เราก็คงต้องเริ่มทำในสิ่งที่เอต้องการคือเลิกกวนใจเธอ  แต่  แต่ตราบใดที่เธอยังคงมองเห็นคุณค่าของความรักและมิตรภาพระหว่างเรามันก็ตราตรึงอยู่ในใจไม่จางหาย  แต่หากเธอมองข้ามและละเลยคุณค่ามันไป  ไม่ว่ามิตรภาพและความรู้สึกใดใดก้ไม่หลงเหลือไว้ในความทรงจำ