23 เมษายน 2547 18:15 น.
The sun
เพื่อนกัน ...
เพื่อนกัน...
เสียงนี้ก้องหู ตลอดเวลา
มันเป็นเสียงที่ส่งสัญญาณ
บอกถึงเวลาที่เหมาะสมที่สุด
คุณคิดอย่างไรกับคำนี้...........
ฉันร้องเพลง ฮำในลำคอ
ไม่ได้น้ำตาตกใน หรือ ลิงโลด
อาจยังคิดไม่ออกว่า
เมื่อชีวิตนิยามให้คำนี้เป็นเหมือน
หัวใจ สายเลือดจะสูบฉีดอย่างไร
20 เมษายน 2547 18:47 น.
The sun
บนโต๊ะวางเปล่า
ฉันวางไดอารี่ปกหนา พร้อมปากาสีสวย
บรรจงเขียนเล่าความในใจถึงคนไกล
หลายปีผ่านมา ที่ฉันปิดสมุดนี้ลง พร้อมรอยน้ำตา
หยดน้ำที่ทำให้กระดาษหลายเปียกปอน
ทำให้ฉันหยุดตัวเองลง
เพียงเพื่อทบทวนความคิดใหม่
ฉันก้าวมาถึงครึ่งชีวิตแล้ว
ความสุขที่ฉันเลือก มันอาจเพียงรอยยิ้มเพียงมุมปาก
ที่ได้รับรู้ว่า คนที่ฉันเขียนถึงเขาในไดเล่มนี้
ตอนนี้สบายดี
ฉันส่งความปรารถนาดี ผ่านไปเพียงสายลม
ความคิดถึงที่ฉันมี เป็นเพียงกำลังใจแผ่ว ๆ
ที่รอวันลมหวนคืนมาบ้าง...แต่ก็ไม่มี
ค่ำคืนนี้ ฉันหยุดร้องไห้ไปนานแล้ว
มือที่ค่อย ๆเปิดอ่านทีละหน้าของไดอารี่เล่มนี้
วันนี้เป็นเพียงอดีต ที่ไม่คิดจะย้อนรอย
ถามหาความรู้สึกตรงนั้นอีกต่อไป
รูปฉันและเขา ลงท้ายไว้แล้วว่า
มีเพียงมิตรภาพระหว่างเรา
ที่ไม่ต้องการการสานต่อ
ก่อนปิด ฉันหยุดยิ้มนิดหนึ่ง
เพราะข้อความสุดท้ายก่อนปิดไอดารี่
บอกว่า แม้ฉันจะตายไปในเวลานี้
ฉันก็ไม่เสียใจที่ได้รู้จักกับคุณ
19 เมษายน 2547 17:55 น.
The sun
ความอ่อนไหวของชีวิต
อาจเป็นเหตุผลหนึ่งของแรงผลักดัน
ที่ทำให้เราไม่กล้าก้าวออกไปยืนบนโลกของความเป็นจริง
บางเวลาที่ฉันเองมองหาจุดยืนในชีวิต
แล้วกลับพบมันว่า มันไม่นิ่งและอ่อนไหว
ไปตามสถานการณ์ที่เปลี่ยนไป
ฉันดูคล้ายเหมือนคนกำลังสับสน
วุ่นวายกับการค้นหาอะไรสักอย่างกับชีวิต
มันมีอิทธิพลของความรู้สึกเข้ามาเป็นตัวกำหนด
ฉันลากเส้นโค้งขึ้น เพราะไม่กล้าขีดเส้นตรง
กลัวต้องเจออะไรที่ชีวิตรับไม่ได้
และต้องลงเอยด้วยการเจอกับจุดเริ่มต้น
ฉันยอมรับที่จะปฏิเสธ เสียงที่หัวใจกำลังร้องเรียก
และบอกเสมอว่า อดีตมีไว้สอนอะไรเราหลายอย่าง
แม้ทุก ๆ วันฉันจะไม่รู้สึกทุกข์ร้อน
กับการที่จะทำให้หัวใจก้าวเดินไป
ปล่อยมันหยุดนิ่ง และไม่เต้นระรัว
เมื่อต้องเผชิญกับสิ่งที่ขัดแย้งกับความคิด
แต่มันก็ไม่อาจปฏิเสธความเป็นจริง
ไม่มีหนังสือแม้แต่เล่มเดียว
ที่จะสอนให้ฉันต่อสู้กับหัวใจ
แม้สมองเจ้าเล่ห์ของฉัน มันจะหาวิธีการใด ๆ ก็ตาม
มันก็ต้องยอมแพ้เพราะว่า
ฉันไม่อาจปฏิเสธความเป็นจริง
มาวันนี้แล้ว อะไรหลายอย่างเปลี่ยนไป
ความคิดเปลี่ยนไป การแสดงออกเปลี่ยนไป
สิ่งที่ยืดหยัดและยังอยู่ นั่นคือ หัวใจที่หวั่นไหว
ไม่เปลี่ยนไปจากฉันเลย
นั่นเป็นเหตุผลสำคัญ
ที่ฉันเอง ไม่อาจปฏิเสธความเป็นจริง
ที่หัวใจเรียกหาอยู่นั่นเอง
2 เมษายน 2547 18:38 น.
The sun
เราคงหลบหลีกความคิด ที่ผิดเดิมไปจากความจริงไปไม่ได้
ความรู้สึกว่าอยากมีใคร กับการอยากใช้ชีวิตอิสระ
มันเป็นความขัดแย้ง ที่เห็นทางชัดเจน
บอกตัวเองได้ว่า หากขาดศรัทธาในตัวเอง
คงลำบากใจเป็นที่สุด
ฉันเองสะดุดความรู้สึกหลายครั้ง
เหตุผลเพราะหากอ้างหัวใจเป็นใหญ่
ก็ทำอะไรได้ โดยไม่คิดใหม่
แต่หากใช้เหตุผลอ้าง
ฉันก็แพ้กับมันทุกทีไป
ฉันเลยยอมแพ้ตัวเองสักพัก
ค้นหา หัวใจตัวเองให้ชัดเจน
ฉันอ่านหนังสือหลายเล่มจากคนอื่น
และคำตอบของฉันก็บอกว่า
สิ่งที่ฉันอ่าน กับสิ่งที่ต้องการ
มันมีความเป็นไปไม่ได้เลย
ฉันกำลังเริ่มศึกษาหนังสือเล่มใหม่ ๆ
เผื่อให้ข้อคิดอะไรกับตัวเอง
แล้วชีวิตก็พอจะหาความลงตัวได้บ้าง
หากชีวิตไม่จบลงที่เธอ
ก็ไม่แปลกใจ หากหัวใจฉันคง
ขึ้นลงตามจังหวะของเวลา
หน้าส่วนตัว
1194
