5 กุมภาพันธ์ 2547 18:17 น.
The sun
เรามีความทรงจำกับเพื่อน
แรงกดดันกับคู่กัด
และพลังกับการต่อสู้กับจิตใจ
ใจแข็งกับเข้มแข็งมันมักจะต้องต่อสู้
กับความอ่อนระอาใจ
ดึกแล้วคืนนี้ฉันตั้งใจว่า
จะไม่มีความทรงจำกับใครบางคน
ที่ได้แต่เพียงเป็นแค่ภาพฝัน
แต่ยิ่งคิด ก็ยิ่งตอกย้ำ
จนต้องเลิกความสนใจ
ไปกับการร้องเพลงก่อนนอน
เพลงที่ฉันร้องฝากไป
บอกได้เพียงว่า
ทุกอย่างเป็นความฝันที่
คิดแล้ว ไม่มีเลยที่จะเป็นไปได้
เขามาและก็ไป
ฉันไปแล้วก็จากลามา
ทางวกสำหรับเรา
มันวนไม่มีทางออกได้
แต่ฉันกำลังจะออกจากทางไปแล้ว
ต้องปล่อยให้เขาหาทางออกเอง
ไม่ใช่เพราะฉันทิ้งเขา
แต่เราไม่มีทางเดินทางร่วมกันได้
ไม่สักวันก็ต้องมีวันนี้
วันที่ต้องลา
ฉันจึงตอบลาด้วย
การเป็นเพียงเพื่อนใจกันและกัน
และอยากฝันต่อไปอีกสักประเดี๊ยว
แล้วจะเดินต่อไปเอง
ตามลำพังอย่างเงียบ ๆ
4 กุมภาพันธ์ 2547 17:57 น.
The sun
ชีวิตก็มีเผลอเลอไปบ้าง
แต่อย่างน้อยกลับให้ถูกทาง
ก็ไม่แปลกใช่ไหมหล่ะ
เช้านี้ฉันซุกตัวกับผ้าห่ม
นาฬิกาปลุกแล้ว แต่หัวใจยังไม่ตื่น
ถึงเช้าของวันใหม่ จะส่งเสียงขับขาน
แต่อาการง่วงนอนยังคงไม่อยากดีดตัวเอง
จากที่นอนสักเท่าไหร่
จากวานที่ผ่านไป
ฉันเฝ้าสังเกตอาการ
ตอนที่ฉันได้พบกับเขาอีกครั้ง
มันแปลสิ่งที่เห็นเป็นหลายอย่าง
มีความไม่แน่ใจปนความระอาใจ
แต่ฉันรู้สึกว่า มันไม่ได้มีผลกระทบรุนแรงเท่าไหร่
เพียงแต่ว่า โทษตัวเองกับชีวิตที่เผอเลอไปบ้าง
เท่านั้นเอง
คนเราเมื่อถึงจุดหนึ่งที่ได้คิด
เราก็มักเห็นตัวเอง ในสิ่งที่ครั้งหนึ่งทำไมฉันจึงได้เลือกทำ
จะมารู้สึกว่า ทำไปทำไม
นั่นเป็นอาการตอนคิดได้ คิดเป็น
ก็แบบหัวใจมันมีบ้างที่หวั่นไหว
ก็อภัยให้บ้าง โกรธตัวเองจะเป็นไรไป
ระหว่างวัน ฉันพบความสุขได้ไม่ยาก
หากยิ้มได้ ก็สู้ได้ ..มีกำลังใจไม่ท้ออยู่แล้ว
2 กุมภาพันธ์ 2547 18:05 น.
The sun
เมื่อเราวางความคิดของการใช้ชีวิต
ลึก และ กว้าง สักหน่อย
มองสิ่งที่เกิดขึ้น
มองความเป็นไปได้ที่เราสร้างเอง
มองบุคลิกตัวเรา
มองสิ่งแวดล้อม
และมองที่หัวใจ เพราะเห็นจะเป็น
สิ่งที่สำคัญที่สุด
สำหรับเรา และไม่ลืมมอง
ไปที่สมองอันช่างคิดของเราด้วย
ที่ให้เราได้มอง ๆ มานี้
แง่คิดที่ได้กับตัวเองก็คือ
เรามอง เราเห็น
ตัวเรา ปัจจุบัน การดำเนินไป
และบางวันเราก็ร้องไห้
เพราะมีสิ่งใหม่มา มันจากไป
สิ่งเก่ามี มันไม่พัฒนา
แต่เอาแต่มองข้างหน้า
จนไม่รู้ว่า เดินมาได้ไกลแล้ว
คนเรามักกลัวใช่ไหม
กลัวสารพัด เราตั้งใจบอกเลิกรา
แต่พอนึกถึงความสัมพันธ์ของเรา
กลัวมิตรภาพ กลัวจะเหงา
กลัวสารพัด แต่ไม่กลัวที่หัวใจจะเจ็บต่อไป
แล้วเราก็ลองมานั่งนึก นั่งคิดอย่างที่บอก
คำตอบที่ฉันเองได้วันนี้
มันเป็นการใช้ขีวิตในแบบปกติ
ที่มีเรา ตัวเรา ชีวิตเรา
ดำเนินไป เมื่อวันหนึ่งมีอะไรแปลกใหม่มา
เราก็ยึดติดจนคิดว่า
มันต้องอยู่ และเมื่อเราคิดจะลา
ผลที่กลัวก็คือความเจ็บ นั่นเอง
สิ่งที่ทำให้ฉันเผยยิ้มได้ก็คือ
สิ่งนี้แหล่ะ
การใช้ชีวิตในแบบที่ฉันเป็นได้ทุกวัน
แบบปกติ ที่เข้มแข็งเองได้
ดูแลตัวเองได้
แล้วหัวใจก็จะลิ้มรสความแกร่งขึ้นอีกวัน
30 มกราคม 2547 17:35 น.
The sun
ด้วยทุกวันมีงานเรียงหน้ามาอย่างมากมาย
ฉันจึงไม่สู้มีเวลาที่จะได้เขียนบันทึก
แบบ หรือ อย่างที่ ใจฉันอยากให้มันเป็นได้
อักษรบางตัวที่ฉันพยายามสื่อออกมา
อาจเป็นตัวแทนวันแต่ละวัน
ความรู้สึกแต่ละช่วง
ที่บรรยายเรียงร้อยถ้อยคำ
เพื่อจะเก็บเป็นบันทึกความทรงจำ
อันมีกาลเวลาเป็นเครื่องยืนยัน
เมื่อวานฉันแลกเปลี่ยนความคิด
กับเพื่อนที่ไม่คุ้นหน้าสักเท่าไหร่
แต่เรามีเรื่องคุ้นใจมาคุยกันได้ไม่ขาดปาก
ทุกครั้งเมื่อเราเริ่มสนทนา
เรื่องราวในชีวิตของเราทั้งสองคน
ก็ดูจะเรียงแถวยาว
มาได้เล่าสู่กันฟัง
ชีวิตของเราทั้งสองคนไม่ต่างกันเท่าไหร่
เจอผู้ชายนิสัยคล้ายคลึงกัน
เพราะเหตุผลบางข้อที่พวกเราเจอ
มันอยู่ในเครือข่ายเดียวกัน
แบบว่าไม่รู้ว่าตนผิด กับพาลให้เรารู้สึกหนักใจไปด้วย
วงสนทนามีเพียงควันสุกี้
ที่ลอยคลุ้งให้เราได้ตักมาซด
และสืดสาดกับรสชาติความร้อน
ที่เหมาผักทั้ง เอ็มเคไว้ที่โต๊ะของเรา
ระหว่างนั้นเรารอคอยที่จะค่อย ๆเปิดใจ
บอกเล่าความเป็นไปของบุคคลรอบข้าง
ไม่แปลกหรอก ที่เราจะกล้าเล่าเรื่องราว
ให้กับคนที่เราคุ้นเคยน้อย
เพราะตัวตนความเป็นเรา คงไม่ได้สัมผัสกันจริง ๆ
เหมือนกับบุคคลที่เราได้เล่าสู่กันฟังอย่างเมามัน
ค่ำนี้เราจากลาด้วยมิตรภาพที่เรียกว่า
จากเพื่อเจอกันครั้งใหม่
เราลาลงบันไดก่อนจะขึ้นรถไปยังบ้านของแต่ละคน
เพื่อเราต่างต้องทำภาระหน้าที่ของตนต่อไป
รสชาติชีวิตแต่ละคนมีให้ได้ขำกันบ้าง
เราขอบคุณวันนี้ ที่อย่างน้อยมิตรภาพก็ได้สานต่อกัน
เป็นอีกวัน ที่เพื่อนเขยิบมาเป็น
เพื่อนรัก รักกันอีกนิดหนึ่งหน่ะ
28 มกราคม 2547 18:19 น.
The sun
ไม่อยากบอกว่าใครกันที่เปลี่ยนไป
เป็นเราหรือเขา
เราไม่ปฏิเสธว่าเมื่อหมดห่วงใย
อะไรก็คงไม่อาจรั้งไว้
เขาว่าทางของเรามาเร็ว
และคงต้องจากไปอย่างรวดเร็ว
แต่ฉันว่าแม้ทางมาไกล
ฉันก็ไม่เคยคิดว่ามันจะเร็วหรือว่า
เพราะว่าเรื่องของความผูกพัน
จะเร็วหรือช้า มันย่อมตราบนาน
และจะรั้งไว้ของเราไว้ได้
เขาว่ามันคงหมดลงไปแล้ว
แต่ฉันว่าเขาคงไม่เข้าใจ
แม้ฉันจะปฏิเสธมาหลายครั้งหลายครา
ว่าเราคงไปด้วยกันไม่ได้
แต่ฉันก็วางความไว้ใจไว้กับเวลา
ทุกครั้งที่ฉันทบทวน
เขาก็คือส่วนหนึ่งในชีวิตของฉัน
มาในวันนี้ เขาว่ามันเร็ว
แต่อะไรหล่ะที่ไม่มีคำว่าเริ่มต้นก่อน
ฉันว่าตอนนี้มันน่าจะสายไป
กับการจะมานั่งเริ่มต้นใหม่ซะอีก
มีคนบอกฉันว่า
ความรักเป็นสิ่งที่ดี
ไม่ว่าจะเกิดอะไร รักก็ยังคงเป็นสิ่งที่ดี
แต่เรามักเอาความรักไปทำให้มันไม่ดี
เราโทษว่าที่เราอกหักก็เพราะความรัก
เมื่อเขาเลิกรักเราก็โทษว่าความรักเป็นพิษ
แต่ไม่ว่าเหตุผลอะไรฉันเอง
ยังคงมองความรักเป็นสิ่งที่ดีเสมอ
แม้ว่าวันนี้เราจะไม่ได้สานสัมพันธ์ของเราต่อไป
แต่ฉันเองยังคงฝากวันเวลาไปบอกเขาว่า
ไม่ว่าจะตอนนี้ หรือตอนไหน
จะเริ่มรักวันนี้ หรือจะเลิกรักในวันนี้
ความรักของฉันก็ยังคงดี และงดงามเสมอ
หน้าส่วนตัว
738
