26 พฤษภาคม 2547 19:26 น.
The life of Radiance.
กาลเวลา ทำให้สอง เราห่างเหิน
ไกลกันเกิน ใจเรา จะคว้าไขว่
ยิ่งเนิ่นนาน ยิ่งห่าง ร้างแรมไกล
ใจหนอใจ จะทนได้ อย่างไรกัน
ระยะทาง คืออุป (ปะ)สรรครัก
บั่นทอนให้ คนรู้จัก ต้องแปรผัน
คอยทำลาย สัมพันธ์รัก ความผูกพัน
ทำให้ฉัน และเธอนั้น ต้องจากไกล
ไหนใครบอก กาลเวลา จะช่วยเหลือ
ระยะทาง กูลเกิ้อรัก ให้ยิ่งใหญ่
สิ่งเลวร้าย ต่างต่าง จักคลายไป
รักสดใส กว่าที่เคย ได้มีมา
สิ่งเหล่านี้ ล้วนเป็น เรื่องโกหก
คงตลก หากเชื่อ ตามคำว่า
เพราะจริงแล้ว ระยะทาง กาลเวลา
คือผู้พา เราสอง เลิกรากัน
12 พฤษภาคม 2547 02:28 น.
The life of Radiance.
(โคลง ๔ สุภาพ)
เพราะ ถึงคราร่ำร้อง ลาไกล
รัก ที่มีหมดไป แน่แท้
เพียง หากว่าในใจ ยังซึ่ง
เธอ หนึ่งเดียวคนนั้น มั่นไว้ตลอดไป
(กาพย์ยานี ๑๑)
เพราะรักเพียงเธอมั่น เธอเท่านั้นในดวงใจ
แม้เธอต้องห่างไกล ก็หวังไว้ใจใกล้กัน
แม้เนิ่นนานเพียงไหน ร่วมฝ่าไปเหมือนก่อนนั้น
ใกล้ไกลไม่สำคัญ ถ้ารักกันก็ยั่งยืน
แม้รู้ได้เพียงฝัน ฝันเท่านั้นมิอาจฝืน
ความรักที่ขมกลืน ขืนใจทนเกินทัดทาน
เพราะเธอมิได้รัก มิร่วมทางสมัครสมาน
รักเธอนั้นมิยาวนาน แค่วันวารที่ผ่านไป
หน้าส่วนตัว
1212
