6 มิถุนายน 2547 11:12 น.

สมุดบันทึกของความเหงา ..1

คืนฝนโปรย ..

ในค่ำคืนที่ สายฝนโปรยปราย
เป็นเวลาที่ใครหลายๆ คนกำลังนอนหลับสบาย
สายฝนมาพร้อมกับอากาศที่เย็นเล็กน้อย
หลายคนอาจจะทำแค่เพียงขยับผ้าห่มให้กระชับ
แล้วหลับต่ออย่างมีความสุข

แต่ในอีกมุมหนึ่งของโลกใบนี้
มีใครคนหนึ่งไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายกับสายฝน
ความรู้สึกของเธอที่มีต่อสิ่งรายล้อมรอบตัวดูจะไม่สำคัญ
สิ่งที่เธอทำ สิ่งที่เธอรู้สึก
คงได้แค่แต่ขยับผ้าเช็ดหน้า แล้วคอยซับน้ำตาที่ไหลริน
หยาดฝนใกล้จะหยุดตก แต่หยาดน้ำตากำลังเอ่อนอง

คืนแล้วคืนเล่า เธอยังคงมองเห็นสายฝนบนฟากฟ้า
คืนแล้วคืนเล่า เธอยังคงปล่อยให้หยาดน้ำตารินไหล
คืนแล้วคืนเล่า เธอยังคงเฝ้าโทษตัวเองเรื่อยไป
คืนแล้วคืนเล่า เธอยังคงนอนกอดผ้าเช็ดน้ำตา
คืนแล้วคืนเล่า ...

ไม่ว่าคืนนี้หรือคืนไหน
ไม่ว่าสายฝนจะรุนแรงเท่าใด
ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ตรงไหน
ค่ำคืนแห่งสายฝน .. ก็ยังคงอยู่ในหัวใจของเธอ

ไม่ใช่เธอไม่พยายามหยุดสายฝนในใจ
ไม่ใช่เธอไม่พยายามหยุดร้องไห้
ไม่ใช่เธอไม่พยายามข่มตานอน
ไม่ใช่เธอ ไม่พยายาม
... แต่เธอ ทำไม่ได้

เธอยังร้องไห้ .. เรื่อยไปทุกค่ำคืน