6 ธันวาคม 2548 15:45 น.
TANOI_ZA
พลัดพราก... ห่างไกล...
แม้เราจะได้คุยกันทุกวันเหมือนเดิม
ประโยคเหล่านี้ฉันก็ยังคงถาม ยังคงเตือนเธอทุกวันด้วยความห่วงใยเสมอ
เรื่องราวระหว่างเราก็ยังคงถึงหูกันและกันเหมือนเคย
มีเพียงอย่างเดียวที่ไม่เหมือนเดิมคือ ...ระยะทางระหว่างเรา...
ฉันหวังว่าอย่างนั้น...
ฉันหวังว่า ระหว่างเราจะมีเพียง อย่างเดียว ที่เปลี่ยนไป
*คนดี... ฝากดูแลตัวเองเผื่อคนทางนี้ด้วยนะ*
การพลัดพราก
อาจเป็น ความห่างไกล ที่สร้าง ความเหินห่าง ได้ไม่ยาก
แต่จะเกินความสามารถของเราไหม
ถ้าฉันจะหวังให้ การพลัดพราก ระหว่างเรา
เป็น ความห่างไกล ที่จะเพิ่มเพียง ความคิดถึงระหว่างกัน
การพลัดพราก
อาจเป็น ความห่างไกล ที่สร้าง ความผิดใจ ได้ไม่ยาก
แต่จะเกินความสามารถของเราไหม
ถ้าฉันจะหวังให้ การพลัดพราก ระหว่างเรา
เป็น ความห่างไกล ที่จะเพิ่มเพียง ความเข้าใจ ระหว่างกัน
การพลัดพราก
อาจเป็น ความห่างไกล ที่สร้าง ความหวาดระแวง ได้ไม่ยาก
แต่จะเกินความสามารถของเราไหม
ถ้าฉันจะหวังให้ การพลัดพราก ระหว่างเรา
เป็น ความห่างไกล ที่จะเพิ่มเพียงความไว้ใจ ระหว่างกัน
การพลัดพราก
อาจเป็น ความห่างไกล ที่สร้าง ความรำคาญ ได้ไม่ยาก
แต่จะเกินความสามารถของเราไหม
ถ้าฉันจะหวังให้ การพลัดพราก ระหว่างเรา
เป็น ความห่างไกล ที่จะเพิ่มเพียง ความห่วงใย ระหว่างกัน
การพลัดพราก
อาจเป็น ความห่างไกล ที่สร้าง ความท้อแท้ ได้ไม่ยาก
แต่จะเกินความสามารถของเราไหม
ถ้าฉันจะหวังให้ การพลัดพราก ระหว่างเรา
เป็น ความห่างไกล ที่จะเพิ่มเพียง ความมุ่งมั่น ระหว่างกัน
การพลัดพราก
อาจเป็น ความห่างไกล ที่สร้าง ความเปลี่ยนแปลง ได้ไม่ยาก
แต่จะเกินความสามารถของเราไหม
ถ้าฉันจะหวังให้ การพลัดพราก ระหว่างเรา
เป็น ความห่างไกล ที่จะเพิ่มเพียง ความหนักแน่นมั่นคง ระหว่างกัน
จะยากไปไหม
จะพยายามได้ไหม
จะเกินความสามารถ เรา ไหม
ถ้า การพลัดพราก จะเพิ่มเพียงระยะทางระหว่างเรา
แต่
การพลัดพราก จะไม่อาจเพิ่มระยะห่างระหว่างเราได้อย่างง่ายดาย
พลัดพราก... ห่างไกล...
ภาพเมื่อวานยังคงติดตา คำพูดล่ำลายังคงติดหู ความรู้สึกอาทรยังติดใจ แต่สุดท้ายเราก็หยุดเวลาไม่ได้ บัดนี้ระยะทางระหว่างเราได้เพิ่มขึ้นมากมายจนเกินสบตากันได้อย่างทุกวัน
ใจหนึ่งก็หวาดกลัวว่าความห่างไกลจะเปลี่ยนแปลงอะไรไปมากกว่าระยะทางหรือเปล่า
กลัวว่าเราจะเหินห่างกัน ถ้านานวันไปเรายิ่งพบหน้ากันน้อยลง
กลัวว่าเราจะผิดใจกัน ถ้าจุดยืนระหว่างเรามันต่างกันมากขึ้นทุกที
กลัวว่าเราจะหวาดระแวงกัน ถ้าระยะห่างจะทำให้เรามองไม่เห็นความเป็นไป ณ อีกฟากของขอบฟ้า
กลัวว่าเราจะรำคาญกัน ถ้าสักใครสักคนจะติดต่อหากันถี่จนไร้เหตุผล
กลัวว่าเราจะท้อแท้กัน ถ้าระยะทางระหว่างเราไม่เคยแคบลง
กลัวว่าเราจะเปลี่ยนแปลงกัน ถ้าทั้งหมดนี้เกิดขึ้นในที่สุด
หากใจหนึ่งก็วาดฝันเสียสวยหรูไว้ว่า...
บางทีเราอาจจะคิดถึงกันมากกว่าเดิมก็ได้ เพราะเรามักจะคิดถึงกันทุกครั้งที่ไม่ได้สบตา
บางทีเราอาจจะเข้าใจกันมากกว่าเดิมก็ได้ เพราะเราต่างก็รู้สึกเหมือนกัน
บางทีเราอาจจะไว้ใจกันมากกว่าเดิมก็ได้ เพราะเราไม่ต้องเห็นพฤติกรรมของกันและกันตลอดเวลา
บางทีเราอาจจะเป็นห่วงกันมากกว่าเดิมก็ได้ เพราะว่าเราจะไม่ได้อยู่ดูแลกันและกันเช่นเคย
บางทีเราอาจจะมุ่งมั่นกันมากกว่าเดิมก็ได้ เพราะเราต่างก็ลุ้นวันเวลาที่จะกลับมาเคียงข้างกันอีกครั้งให้เร็วขึ้นอีกนาที... อีกนาที...
บางทีเราอาจจะหนักแน่นมั่นคงมากกว่าเดิมก็ได้ เพราะว่าเราต่างก็รักกันและกัน
ฉันไม่รู้ว่านี่คือการปลอบใจตัวเองให้หายใจต่อได้อีกวันหรือเปล่า แต่ฉันก็หวังว่า
เราจะพยายามให้เป็นอย่างหลังมากกว่า
6 ธันวาคม 2548 15:43 น.
TANOI_ZA
ฉันไม่ขอให้ทุกคนบนโลกนี้ยอมรับพฤติกรรมเพี้ยนพิลึกที่ฉันแสดงออกไป...
แต่ฉันขอเพียงใครสักคนเข้าใจในสิ่งที่ฉันทำบ้างก็พอ
ฉันไม่ขอให้ทุกคนบนโลกนี้เปลี่ยนทัศนะส่วนตัวจนเหมือนกับที่ฉันคิด...
แต่ฉันขอเพียงใครสักคนเข้าใจความต่างระหว่างมนุษย์บ้างก็พอ
ฉันไม่ขอให้ทุกคนบนโลกนี้จดจำฉันไว้ตราบนานเท่านาน...
แต่ฉันขอเพียงเนื้อที่ส่วนหนึ่งในความทรงจำของใครสักคนก็พอ
ฉันไม่ขอเป็นคนสำคัญสำหรับทุกคนบนโลกนี้...
แต่ฉันขอเพียงใครสักคนที่ใส่ใจความรู้สึกกันบ้างก็พอ
ฉันไม่ขอเป็นคนที่ดีเลิศเลอค่าในฐานะมนุษย์คนหนึ่ง...
แต่ฉันขอเพียงได้ทำประโยชน์เล็กๆ น้อยๆ อย่างสม่ำเสมอก็พอ
ฉันไม่ขอเป็นอันดับหนึ่งของจุดนัดฝัน...
แต่ฉันขอเพียงกำลังใจจากใครสักคนเวลาที่ฉันล้มบ้างก็พอ
*
*
*
*
จนกระทั่งวันนี้... ชั่วชีวิตของฉันก็ยังไม่เคยดีพร้อม...
แต่แค่นี้ก็พอแล้ว... สำหรับคนอย่างฉัน
6 ธันวาคม 2548 15:42 น.
TANOI_ZA
อย่างน้อย...
รักของฉันอาจไม่มากเท่ารักจากเธอ
แต่
อย่างน้อยที่สุด... ฉันก็รักเธอเหมือนกัน
*
*
รักของฉันอาจไม่มากเท่ารักจากเธอ
แต่
อย่างน้อยที่สุด... รักของฉันก็มีแต่จะเท่าเดิมจากเมื่อครู่หรือเพิ่มขึ้นพร้อมวันเวลา
*
*
รักของฉันอาจไม่มากเท่ารักจากเธอ
แต่
อย่างน้อยที่สุด... ฉันก็มอบตำแหน่งนี้ให้เธอคนเดียว
*
*
รักของฉันอาจไม่มากเท่ารักจากเธอ
แต่
อย่างน้อยที่สุด... พรุ่งนี้ของฉันก็ยังอยากให้เป็นเธอคนเดียวเท่านั้นที่จูงมือไปด้วยกัน
*
*
*
*
แม้ว่าเธอจะวัดความรักของฉันจากอะไรก็ตาม
แม้ว่ารักของใครจะมากกว่ากัน
หรือแม้สุดท้ายฉันจะไม่ใช่รักของเธอ
แต่
อย่างน้อยที่สุด... ฉันก็ไม่อาจรักใครได้เท่าเธออีก
อย่างน้อย...
ตรงไหนถึงจะเรียกได้ว่ารักเราเท่ากัน... แม้ในวันนี้ฉันจะรักเธอได้แค่... แค่ฉันรักเธอเหมือนกัน แค่ฉันรักเธอคนเดียว แค่ฉันห่วงเธอมากกว่าคนอื่น แค่ฉันดูแลที่ตรงนี้สำหรับเธอเสมอ แค่ฉันอยากจูงมือเธอคนเดียวในวันพรุ่งนี้ แค่เพียงเธอคนเดียวที่ฉันอยากมองพระอาทิตย์ลับขอบฟ้าไปด้วยกันจนชรา แค่น้อยที่สุดของความรักจากฉันก็คือเท่าเดิมหรือมากขึ้นตามวันเวลา
ฉันรักเธอได้แค่นี้...
ฉันตอบแทนรักจากเธอได้แค่นี้...
แค่ชีวิตนี้ที่เหลืออยู่ เธอจะเอาไหมที่รัก?!...
คิดดูให้ดีที่รัก
แค่นี้แน่หรือที่แปลว่ารักของฉันไม่มากพอสำหรับเธอ
มีอะไรอีกไหมในใจเธอ
ช่วยบอกทีเถิด บอกให้รู้เสียที
เธอวัดความรักของฉันด้วยอะไร สิ่งที่เธอต้องการถึงได้เกินกำลังฉันคนนี้เสมอ
6 ธันวาคม 2548 15:38 น.
TANOI_ZA
แผนที่หัวใจ
ในบางครั้ง... คนเราก็ดิ้นรนค้นหาสิ่งที่คิดว่า ใช่
ทั้งที่ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าลึกลงไปในจิตใจ... อะไร กันแน่ คือ หัวใจ ของชีวิตตัวเอง
และบางครั้ง... คนเราก็หลงระเริงกับการวิ่งไปตาม แผนที่หัวใจ ที่คนส่วนใหญ่วาดไว้
จนบางครั้ง... คนเราก็ลืมที่จะค้นหาปลายทางเดินของ แผนที่หัวใจ ตัวเอง
แต่บางครั้ง... คนเราก็อาจมีหลงทางกันบ้าง แม้ในมือของเราจะมี แผนที่หัวใจ อยู่แล้วก็ตาม
หรือบางครั้งคนเราก็อาจเจอ หัวใจ ของตัวเองแล้ว แต่กลับไม่เคยเห็นค่าของ สิ่ง ที่ตัวเองมี
สุดท้าย... ชีวิตที่ผ่านมาจึงไร้ซึ่ง หัวใจ
เหนื่อยเจียนขาดใจ แต่ท้ายที่สุดก็ได้แค่รู้ว่า ณ ตรงนี้ยังไม่ใช่ หัวใจ ของเรา
*
*
*
ในบางครั้งถ้าเราแค่ลองหยุดถามตัวเองสักนิดว่า เราทำมาขนาดนี้เพื่อความสุขหรือเพื่ออะไร
บางทีเราอาจจะได้ แผนที่หัวใจของตัวเอง มาแทน แผนที่หัวใจของคนอื่น ก็เป็นได้
6 ธันวาคม 2548 15:34 น.
TANOI_ZA
บางครั้ง... สิ่งที่เกิดมาคู่กัน ก็ทำได้แค่เกิดมาเคียงข้างกันเท่านั้น
ดั่งน่านน้ำและน่านฟ้าที่ไม่ว่าจะมองจากฝั่งไปเมื่อใดก็ตาม
ทั้งสอง ก็ยังถูกวางไว้คู่กันเสมอ
ความเหมาะสม ช่างเป็นสิ่งที่เชื่อมความสัมพันธ์ให้ทั้งคู่... งามอย่างน่าหลงใหลและจับใจใครต่อใครอย่างไม่รู้ลืม
แต่ถ้าเมื่อใดที่เธอพยายามเข้าใกล้ ทั้งคู่ เพื่อสัมผัสกับความสวยงามอย่างใจเธอนึกคิด...
เธอจะไม่เคยได้สัมผัสกับความสวยงามเหล่านั้น หรือแค่เข้าใกล้ให้มากขึ้นเพียงปลายนิ้วยังยากเกินความสามารถเลย
มากที่สุดของความสามารถคือ เธอได้แค่วาดมโนภาพตรงจุดนั้นให้เป็นความงามที่เกินงามไว้ในใจเท่านั้น
น่าแปลก... ที่ ทั้งคู่ ยังถูกวางไว้ ณ จุดที่เธอจะสามารถมองเห็นได้ไม่เคยเปลี่ยน แต่ไยเธอกลับไม่เคยเข้าใกล้เลยแม้ปลายนิ้ว
นั่นเป็นเพราะเธอกำลังยืนอยู่ตรงจุดนั้นต่างหาก สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า
เธอถึงไม่รู้สึกตัวว่า... กำลังสัมผัสกับ ความจริง ซึ่งไม่ได้สวยงามอย่างที่เธอคิด
*
**
***
****
*****
บางครั้ง... ความจริงที่ถูกเธอมองข้ามเสมอมา ก็ควรจะปล่อยให้มันอยู่เบื้องหลังเธอไปตลอดชีวิต
ดั่งวินาทีที่เธอยืนมองไปยัง สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า
แล้วพานจะคิดว่า ความเหมาะสม ช่างเป็นความงามที่น่าหลงใหลและจับใจ
โดยไม่รู้ตัวสักนิดว่าเธอกำลังเห็น ความจริง ของ สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า
ดีแล้ว... ที่เธอคิดว่าสุดความสามารถของตัวเองคงทำได้แค่วาดมโนภาพตรงจุดนั้นให้เป็นความงามที่เกินงามไว้ในใจ
ทั้งที่ความจริง... เพียงแค่เธอยืนหายใจอยู่ที่ฝั่งดังเดิม
สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า ก็แนบเนื้อฝ่าเท้าและอยู่เหนือศีรษะเธอแล้ว...
ถ้าจากอีกฟากหนึ่งของ สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า มีใครสักคนมองมาทางเธอบ้าง
เพราะความจริงของ สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า เป็นได้เพียง... สิ่งที่เกิดมาคู่กัน แต่กลับทำได้แค่เกิดมาเคียงข้างกัน และไม่สามารถเป็นเนื้อเดียวกันได้
สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า
บางครั้ง... สิ่งที่เกิดมาคู่กัน ก็ทำได้แค่เกิดมาเคียงข้างกันเท่านั้น
ดุจเส้นขอบทะเลและเส้นขอบฟ้าที่คู่กันเสมอเมื่อมองจากแผ่นดิน ทั้งที่ความจริงแล้วมันไม่เคยบรรจบกัน ณ ที่แห่งใดก็ตาม ไม่เคยบรรจบกันแม้ว่าเราจะพยายามสัมผัสความสวยงามขนาดไหนก็ตาม
ซึ่งไม่ต่างจากคนเราที่อาจจะ เหมาะสม แต่ ไม่คู่ควร แม้ว่าเราจะพยายามสัมผัสความฝันขนาดไหนก็ตาม เพราะความจริงแล้ว ฟ้าก็อยู่ส่วนฟ้า น้ำก็อยู่ส่วนน้ำ
บางครั้ง... ความจริงที่ถูกเธอมองข้ามเสมอมา ก็ควรจะปล่อยให้มันอยู่เบื้องหลังเธอไปตลอดชีวิต
ดุจเส้นขอบทะเลและเส้นขอบฟ้าที่ไม่เคยบรรจบกัน ณ ที่แห่งใดเสมอมา และเราก็มองข้ามความจริงข้อนี้เสมอไป เพียงเพราะหลงระเริงกับความสวยงามของ สุดขอบทะเล ณ เส้นขอบฟ้า ทั้งที่เราเองก็หนีไม่พ้นที่จะยืนตรงจุดซึ่งเส้นขอบทะเลและเส้นขอบฟ้าไม่เคยบรรจบกัน
ซึ่งไม่ต่างจากคนเราที่อาจจะ เหมาะสม แต่ ไม่คู่ควร และก็มองข้ามความจริงข้อนี้ไปเสมอ เพียงเพราะหลงระเริงกับความสุขของ ความเหมาะสม ทั้งที่เราเองก็หนีความจริงที่ว่า เราไม่คู่ควร ไม่พ้น
ในโลกแห่งความความเป็นจริง สุดขอบทะเล ณ เส้นสุดขอบฟ้า ที่แท้นั้นเป็นได้เพียง... ความห่างไกล ระหว่างพื้นพิภพหรือพื้นน้ำกับพื้นฟ้าที่สวยงามขึ้นมาได้เพราะอยู่ ห่างไกล จากสายตาเธอเท่านั้นเอง
หน้าส่วนตัว
1609
