16 กันยายน 2546 05:48 น.
Sydney
เคยสักครั้งใหม ที่เธออาจยิ้มทั้งน้ำตา
ในวันที่รู้สึกว่า..ทำไมโลกเหงาอย่างนี้
แม้รอบกายจะมีใครก็ตามที
ไม่เคยช่วยให้ความรู้สึกนี้ดีขึ้นเลย
เธอรู้ใหม...คนบางคนแทนด้วยใครไม่ได้
เพราะความรู้สึกตอบรับในใจคงนิ่งเฉย
นับจากวันที่ฉันอยู่กับโลกที่ไม่คุ้นเคย
หัวใจไม่เคยมีวินาทีไหนเลยที่ขาดเธอ
คิดถึง...โหยหา...เวลาเหล่านั้น
ฉันแอบคิดถึงคืนวันที่มีเธอเสมอ
ในความเงียบงัน...ที่สุดของความต้องการคือเธอ
อยากพบ อยากเจอ...อยากบอกคำว่ารักให้เธอได้รับฟัง
เคยมีสักครั้งใหมในยามที่มองฟ้า
เธอจะจำได้ว่า...เคยมีวันคืนดีดีในความหลัง
เคยมีสักครั้งใหม ในวันที่อยู่กับตัวเองเพียงลำพัง
จะคิดถึงใครคนหนึ่งทางนี้บ้าง...คนที่เป็นได้แค่ความหลังสำหรับเธอ
16 กันยายน 2546 01:38 น.
Sydney
เมื่อเสียงดนตรีเริ่มบรรเลง
บทเพลงแห่งรักกังวานหวาน
เจ้าหญิงองค์น้อยในชุดสีดอกไม้บาน
เต้นรำอยู่บนลานฝันสะอาดตา
เบื้องบนคือแผ่นฟ้าประดับดาว
รอบกายคือเมฆขาวโรยเกลี่ยฟ้า
เบื้องหน้าคือไออุ่นจากสองตา
ของเจ้าชายผู้เดินทางมาจากแสนไกล
ฉันคือเจ้าหญิง...ฉันคือเจ้าหญิง
ผู้ครอบครองทุกสิ่งดั่งใจหมาย
แม้แต่ความรักจากคนไกล
ก็เอื้อมคว้าเธอมาไว้ให้ใกล้กัน
และแล้วเสียงเพลงจบลงไป
ทุกสิ่งเลือนหายเหลือแค่ฝัน
เป็นเพียงตุ๊กตาไร้วิญญาณ
ยืนนิ่งอยู่บนลานฝันอันเดียวดาย
12 กันยายน 2546 01:47 น.
Sydney
นับจากวันที่เราห่างไกล
สมุดบันทึกเล่มใหญ่...ถูกปล่อยว่าง
นิยายรักถูกเขียนทิ้งไว้ ครึ่งครึ่ง กลางกลาง
ไม่มีบทจบของทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านมา
เหมือนต้นไม้...ที่ไม่มีดอกไม้
เหมือนโลกกว้างใหญ่ปราศจากท้องฟ้า
เหมือนค่ำคืน ไม่มีแสงดาวกระจ่างตา
เหมือนกับโลกที่ไร้เวลาให้เดินไป
เหมือนจดหมาย...ที่ไม่มีคำลงท้าย...ว่า..รัก
แม้ไม่มีคำลาจาก...หัวใจก็รับรู้ถึงความหวั่นไหว
จบลงเงียบงัน...และขอเอ่ยคำนั้นแค่ในใจ
ฉันไม่อาจเอ่ยคำลาได้...ด้วยหัวใจที่เปื้อนน้ำตา
11 กันยายน 2546 02:20 น.
Sydney
บางครั้งหัวใจฉันก็ดูกว้างไกลเกินไป
คงจะกว้างไกล...ประมาณขอบฟ้า...
ขอบเขตเกินวัดได้จากสายตา
แต่เป็นความกว้างที่เหว่ว้า...เดียวดาย
หัวใจดวงนี้...เคยมีความอบอุ่น
จากคนเคยคุ้น ที่ไม่รู้ว่ายามนี้อยู่ที่ไหน
มีแต่ภาพเก่าเก่า ให้มองเห็นไกลไกล
มีแต่ความทรงจำใดใด...ที่ไม่อาจกลับมา
หัวใจยามนี้...ยังมีคนดูแล
ในคืนที่ท้อแท้...ยังมีคนห่วงหา
ฉันเห็นเขาใกล้ใกล้ จากสายตา
แต่ฉันเห็นเพียงภาพคนที่จากลา..อยู่ในใจ
ความรัก...เป็นสิ่งที่ไร้คำตอบ
ถึงแม้จะพยายามตีกรอบหัวใจไว้
ความรักอาจหลบเร้น...ออกไป
แต่เจ้าของหัวใจ...ยังหาทางออกที่หวังไว้...ไม่เจอ
หน้าส่วนตัว
859
