27 มิถุนายน 2547 01:26 น.
suprapai
ไม่เคยรู้จักครูจริง..แท้ยิ่งใหญ่
มีหัวใจในกวีที่สืบสาน
ผ่านร้อนหนาวกร้าวทุกข์สุขทบทาน
คงตำนานงานกลอนสุนทรไท
กี่แผ่นดินกินวิโยคสิ้นโศก..สุข
กี่ครั้งลุกแล้วล้มข่มหมองไหม้
กี่ความหลังฝังจำย้ำรักใคร
กี่สมัยในกลกลอนซ่อนรักงาม
ศึกษาคนค้นเรียนแสงเทียนแท้
กวีแลยุคสมัยไกลเกินข้าม
ไม่เสียเปล่าเจ้าคารมซ่อนคมความ
ไม่เคยผิดหวังคิดตามกวีพินิจ
งามวิธีกวีครูเขียนรู้สึก
สะเทือนลึกนึกกรรมย้ำถูกผิด
สูงแล้วต่ำค้ำแล้วคลาดอนาถชีวิต
รำพันพิลาปคิด..อนิจจัง
คือกวีพิลาสสวาทหวาม
คือนิยามงามประเทืองสะพรั่ง
คือสุนทรภู่ร้อนรุ่มภูมิประดัง
คือมนต์ขลังยังมิลืมปลื้ม...กวี
คารวะถ้าผิดพลั้ง....ศิษย์ด้อย
คารวะประดอยถ้อยศักดิ์ศรี
คารวะประสาจนล้นพอดี
คารวะครูกวีศรีสุนทร
18 มิถุนายน 2547 01:53 น.
suprapai
หนึ่งบทบาทไม่อาจสอย..ฝันลอยสูง
งามยิ่งยูงรำแพนแม้นทรงศักดิ์
นิ่งแล้วในฤดีพลีภักดิ์
มิจมปลักคิดหักลาญทะยานตน
ความรู้สึกลึกซมซ่อนขมไฉน
ยากเห็นทางเป็นไป..ใคร่ฝ่าด้น
ความแตกต่างช่างตำตามิกล้าทน
ตราทิพย์ดนตรีไหวแม้นไกลลับ
ใจหนึ่งเกี่ยวเรียวจันทร์นวลพันผูก
ใจหนึ่งปลูกรักไกลไหวสดับ
หนึ่งบทบาทวาดสองใจใครประทับ
ตนเจ็บยับเยินซับน้ำตา..ทำตน
ดึกลมหนาวคิดสาวสิ่งใดยิ่งล้า
สิ้นเล่ห์เสน่หา..สะอื้นหม่น
เคยงามฝันคืนวันชื่นรื่นกมล
คืนนี้ใครไกลจนเปลี่ยวล้นฤดี
ลาแล้วหนอลออเดือนดาวเพื่อนยาก
มาไกลจากฝากรักให้ศักดิ์ศรี
ไม่เคยหวงห่วงนวลใยให้ฤดี
ป่านฉะนี้มีใครให้คำนึง
หนึ่งบทบาทไม่อาจสอยใครพลอยหมอง
ผิดครรลองต้องการใครพาลขึ้ง
ดวงใจนี้วิสุทธิ์มิฉุดดึง
ทุกข์ครั้งหนึ่งอย่าถึงช้ำชอกซ้ำเลย
..............
15 มิถุนายน 2547 16:45 น.
suprapai
ไม่ประสาว่ารักใครหนักแน่น
อารมณ์กดดันทดแทนใคร่แหนหวง
เพียงเห็นเธอเป็นดาวสกาวดวง
แอบรินร่วงน้ำตา....ไม่กล้ารัก
เพียงฝนพร่างน้ำค้างเพชรเล็ดใบหญ้า
ปรารถนาหัวใจอย่าไสผลัก
พรมละอองกระเซ็นฉ่ำเย็นพักตร์
สายเล่ห์เสน่ห์กวัก..ยากหักใจ
กี่คืนฝันกี่วันชื่นแล้วขื่นขม
รักลม ๆ ..ข่มหม่นทุกข์ท้นไหว
เก็บวันชื่นคืนฝันกรายลึกภายใน
ให้ความหมายคลายหม่น..ถึงคนดี
รักเจ้าเอ๋ยไม่เคยร่วงดวงใจหอม
แม้นพยอมเด็ดดอมยากอย่าจากหนี
เกียรติยศปรากฏค่ามิราคี
ด้วยฤดีนี้เอื้อมสอยประดอยงาม
ภาพฝันดลฝนพรมห่มใบหญ้า
ชื่นลีลาน้ำค้างหยดสะกดหวาม
ทิพย์ดนตรีรี่ไหวตรึงใจตาม
เสนาะงามลามลนทุรนทุราย
ไม่ประสาว่ารักประจักษ์ไฉน
ฝากหัวใจให้งามสุดความหมาย
คนมีหวังกี่ครั้งรักหักมลาย
จำบั้นปลายได้ซึ้งรัก....รู้จักเธอ
10 มิถุนายน 2547 23:35 น.
suprapai
น้ำป่าหลากฝากหมอง..คนร้องไห้
ภาพอุทกภัยใครกำหนด
กรากท่อนซุงพุ่งจากฟ้ามิละลด
ดินโคลนหดกดล่มถล่มทลาย
พูดกันว่าป่าไม้ไม่มีป่า
ใครตัดมาทำอะไรไยเวียนว่าย
คำถามนี้กี่ครั้งซังกะตาย
ไม่เสียดายเวลาน้ำตาราย..?
ตราบจิตคนวนว่า..อยาก..บ้าคลั่ง
อะไรบังเกิดง่ายดาย..สูญหาย
ตราบคนคิดผิดถูกได้มั่นใจกาย
กรรมดีร้ายกลายเป็นเกณฑ์ชีวิต
สติมั่น..ปัญญา..สมาธิ
ศีลธรรม..ดำริกรรมลิขิต
พลิกฟ้าผ่าแผ่นดินนฤมิต
พิสุทธิจิตปลิดโลกธรรมสะเทือน
ไม่บังอาจฉลาดพร่ำคำสั่งสอน
ไม่วิงวอนอ้อนใครเห็นใจเพื่อน
ไม่มีสิทธิ์ชี้ผิดถูก..บิดเบือน
เป็นคำเตือนตนสำนึก..กรรมดี
ความซ้ำซากยากหมอง..อยาก..ร้องไห้
เกิดจากใจ..มิใช่ธรรมชาติวิถี
ชีวิตเห็น..เป็นไป..ให้..พอดี
จำแนกกรรมฉะนี้...ไร้นิวรณ์
............
7 มิถุนายน 2547 02:18 น.
suprapai
โพยมเห็นเพ็ญลออเผลอ....พ้อหา
ไกลสุดคว้ายากฝ่าฝันผูกพันใฝ่
น้ำตาคลอทรมานสักปานใด
ตอบหัวใจตนเองเร่งวันคืน
ขอแนบแอบขวัญวันนี้
ฤดีมีกันวันชื่น
กอดรับนับหวังยั่งยืน
ลืมขื่นกลืนขมชมจันทร์
วันวิสาข์..บุญมาวน..คนเวียนไหน
คืนละไมใครละมุนแอบอุ่นขวัญ
รักแล้วร้างช่างกระไรร้ายให้กัน
อยากค้นฝัน....หาขวัญอ่อน..ซ่อนหนใด
อาจจะผิดคิดเองเพลงรักหวาน
อาจผิดนานรานรุกทุกอย่างใกล้
อาจเชื่อมั่นพันผูกทุกเยื่อใย
อาจกวนใจ..ขอโทษ..อย่าโกรธกัน
หาโหยแล้วโรยร้างไกลห่างหาย
บอกความหมายคล้ายคลื่นครวญครืนฝัน
ให้รักหวานหว่านปลูกว่าผูกพัน
ทุกคืนฝัน...วันเหงา..ไร้เงาใคร
เดือนแรมงามยามร้างใจค้างหมอง
คิดถึงนวลละอองอยากร้องไห้
เดือนเต็มลับกับตาเพียงอาลัย
รักร้างไกลสุดคว้า..เลือน..อาดูร
........
หน้าส่วนตัว
1237
