21 มีนาคม 2547 04:23 น.
suprapai
มองตะวันพันแสงสิ้นแรง..ค่ำ
เก็บกลืนคำอำลาปลายฟ้าหมอง
สัจจะ..ธรรมชาติ...ไม่อาจเรียกร้อง
เหมือนรักของคนหมองจากจำพรากลา
ความรู้สึกลึกผูกพันคืนวันไหว
บอกหัวใจ...ให้ความรัก..หนักแน่นว่า
อ่อนหรือแข็ง..ร้อนแรงเร้นเยือกเย็นอุรา
ให้รู้ท่าทีคนนี้.....มีหัวใจ
จิตผูกพันคนฝันใฝ่ไม่เคยหาย
ตราตรึงภายในเร้น...สุขเห็นได้
ยังถวิลกลิ่นรักหอมย้อมวันวัย
มั่นคงในความคิด..สนิทนาน
เสียดายแสงแรงราโรยฆ่าคิด
เสียดายจิตเสน่ห์หาเวลาผ่าน
เสียดายซ่อนความรักจมดักดาน
เสียดายความต้องการ..เร้นนานเกิน
กาลเวลาว่าย้อน..หลอนให้คิด
ก็มีสิทธิ์ฝันได้ไม่ขัดเขิน
กาลเวลาว่าจาก..ฝากยับเยิน
ต้องก้าวเดินต่อไป...เจ็บ..ไว้จำ
กาลเวลามาถึงทางพึงจาก
กาลเวลามาพรากรักจาก..พร่ำ
กาลเวลามาว่าวอนกลอนประจำ
กาลเวลามาย้ำคำ.....อำลาเลย
๑๑๑๑๑๑๑
20 มีนาคม 2547 02:37 น.
suprapai
....บุหรงเอ๋ย.....
บุหรงเอ๋ยเคยแต่คำพร่ำลวงหลง
พอแดดอ่อนร่อนลงดงเสน่ห์
ร่อนถลาร่าถลำคำหวานจำเจ
วันนี้เหว่ว้ารำแพน..ลำพัง
ชื่นบุหรงกลางดงรัก....ใช่รักเล่น
คลอเคลียเช่นว่าเจนเล่ห์เสน่ห์หวัง
ไกลจากคอนนอนจากไหนไร้รวงรัง
รัก..จีรัง หวังให้งามยามรำแพน
มาห่างเหห่างหวน..นวลบุหรง
ใจเจ้าคงจงรักตระหนักแน่น
ยามใดหวานบ้านใครขมข่มทดแทน
มิได้แค้นแค่นว่า..หวาด...เคยคาดไว้.
จากหัวใจ...ไกลแล้วหนอ ขอลาก่อน
ฝากห่วงหาอาทรคนอ่อนไหว
คิดถึงมาก..จากนี้.ไม่มีใคร
กล้ำกลืนไห้หวนใคร่ครวญ...รักรวนเร.
ห่ ว ง ยังอ่อนร่อนรำแพนไม่แน่นหนัก
ห ว า ด ดงรักเป็นภักษาปักษาเล่ห์
ดึ ก เดือนคล้อยดาวพลอยลาอย่าลังเล
เ พ ลิ น หลงเห่เสน่ห์มาร..ร้าวรานลึก
บุหรงเอ๋ยเคยสง่าอย่าเลยหลง
ปีกยังอ่อนร่อนตกลงคงรู้สึก
ห่างหรือหายกลายหรือเร้น...เห็นสำนึก
ผ่าวลมดึกนึกถึงใครยังไม่มา
19 มีนาคม 2547 01:47 น.
suprapai
...ความนัย........๑๑๑
บอกความนัยหัวใจคน..เพียงคนหนึ่ง
เคยรัดรึงซึ้งแน่นยิ่งแผ่นผา
ฝากทะเลเห่ภู..สู่เจ้าพระยา
คิดถึงทุกเวลา..มิกล้าเลือน
ลืมหัวใจให้คนดีอยู่ที่ไหน
ลืมอาลัยให้อารมณ์ห่มเป็นเพื่อน
ลืมถ้อยคำซ้ำฝากย้ำอยากเตือน
ลืมคนเถื่อนเบือนคนดอยน้อยใจจริง
ทะเลไกลเคยไหวคลื่นครืนไกวคลื่น
ภูผาดื่นผืนชัฏสงัดนิ่ง
เจ้าพระยาล้าเรื่อยเอื่อยฝั่งอิง
อยากพักพิงทิ้งโศกทิ้งโลกย์ไกล
แนบหัวใจให้หลับพับทุกสิ่ง
อยากหยุดนิ่งหยุดตามความเคลื่อนไหว
คนลาไกลยังใจดำ..นิ่ง ย้ำใจ
คิดทำไม..ไห้หวนทวนสัญญา
จะหวานขม...ขอห่มธรรมชาติชื่น
ถอนสะอื้นไม่ฝืนคิด..ไม่อิจฉา
จิตประภัสสร์คัดวาง...ไม่ค้างคา
เพียงใจกล้าจะคว้ารับหรือพับทิ้ง
บอกความนัยหัวใจเจ็บใช่เก็บกด
ทรยศประชดใคร...ใจนิ่งนิ่ง
รักหรือโรยโหยหรือหาย...เสียดายจริง
ให้ทุกสิ่งยังทิ้ง..เมิน...ยับเยินนัก
@@@@@
17 มีนาคม 2547 04:49 น.
suprapai
บุหลันเอย...........๑๑๑
บุหลันเลื่อนเลือนฟ้าน่าใจหาย
ทิ้งความหมายท้าทายคนรอ...หม่นไหม้
นานกี่วันฝันกี่คืนฝืนร่ำไร
บอกไม่ได้..ใจหนอ ทรมาน
ลับจากฟ้าลาจากใครไฉนเงียบ
ช่างเย็นเยียบยากเปรียบคำ..ซ้ำ เมินผ่าน
ผิดกี่ครั้งยังกี่คนจะทนทาน
ความต้องการ..หรืออะไร ไม่เคยรู้
หากหัวใจอ่อนแอ..อย่าแย่หนัก
คนไม่รัก..ตระหนักดี.คนนี้สู้
เจ็บอีกได้ไม่เป็นไร..เป็นครู
ชีวิตอยู่เพื่อผู้ใด..ไม่สำคัญ
บุหลันคล้อย..อาจคอยหา..ล้า.ลอยห่าง
รักจากจางหมางกระไรไฉนหวั่น
ล ม ร้อนแล้ง ไ ผ่ แห้งผิว หลิว ผูกพัน
ธรรมชาติยังวาดฝัน..ทุกวันงาม
ลาแล้วลาปลายฟ้ามืดหม่นชืดนัก
รักเอยรักเมินหักจิตไม่คิดห้าม
ตอบคำถามความจริงที่วิ่งตาม
อยากฝ่าข้ามความอาลัยไม่ได้เลย
บุหลัยเอยหากเลยลาอย่าลับลิบ
ฝากกระซิบหยิบถวิลใคร่ยินเอ่ย
สุข..แม้นฝันพลันจางจากอย่างเคย
ไม่ลืมเลยเคยสัญญา..ฟ้ารุ่งราง
๑๑๑๑๑๑๑๑
15 มีนาคม 2547 08:34 น.
suprapai
.....
ข่ ม หัวใจไกลรักนานนักแล้ว
อ า ลั ย แก้วแววฝันไม่ทันเห็น
พลันราโรยโชยหายสายกระเด็น
ไม่ทันเป็นความจริง...นิ่ง เสียดาย
พ บ กันผ่านหวานชื่นค่ำคืนฝัน
ด้ ว ย ผูกพันทุกวันหวามวาบความหมาย
ค ว า ม สงบจบฟ้าทะเลราย
ฝั น สุดท้าย..ยิ่งใจหาย..ไฉนเมิน ?
ผู ก ใจให้จิตสนิทแนบ
พั น แอบแปลบบ้างห่างเหิน
ค ว า ม จริงใจให้เหลือเกิน
ชื่ น เพลินเลินเล่อ..เผลอ รั ก
ก ล้ำ กรายลึกรู้สึกได้เยื่อใยนี้
ก ลื น วิถีดำเนินเกินหาญหัก
ฝื น ยอมบ้างช่างกระไรหัวใจภักดิ์
ท น เบาหนักรักก็รู้...ใช่ดูแคลน
ฉั น อาจเป็นเช่นกระต่ายใช่หมายแข
ค น ผ่านแพ้ชนะก้าวยาวหนักแน่น
ธ ร ร ม ชาติสะอาด..ใจได้ทดแทน
ด า ราลับลาแสนแค้นอะไร ?
ข่ ม รู้สึกผิดถูกความผูกพัน
ล า จากกันหวั่นสะอื้นกลืนหวนไห้
ไ ก ล ความรักหนักแน่นย้ำจำหัวใจ
แ ล้ ว ทำไมนัยน์ตาซ้ำด้วยน้ำตา...
หน้าส่วนตัว
806
