29 กุมภาพันธ์ 2547 10:15 น.
suprapai
ดอกไม้ไฟ....ใครหนอเคยก่อมุ่ง
ไหม้ลามทุ่งพุ่งในใจคนหมอง
สู้...ทุกข์ลนท้นแผ่นดินทมิฬครอง
อกกลัดหนอง...สองมือจำขื่อใคร
หวาน...มิใช่ไหวอ่อน..ไว้ซ่อนแกร่ง
ร้อน...มิใช่ไฟแหยง...เร่าแรงใฝ่
เบ่งบานจิตมิตรผู้ยากฝากหัวใจ
อย่าร้องไห้...ปลูกใจกล้าสู้......ท้าทาย
เป็นดอกไม้ไร้นามในความมืด
อาจดูชืดชา...ช่าง ! ...ยังใจหมาย
งามในจิตมิตรไมตรีมิกลับกลาย
ไม่เคยหน่ายดอกไม้งามทุกยามยล
นานเกินไปหรือไม่...ดอกไม้เจ็บ
ซ่อนรอยเย็บเก็บใจไกลหมองหม่น
เศร้าคนเดียวเปลี่ยวดายสลายตน
จะหาค้น...อยู่หนใด...ดอกไม้ไฟ
นานเกินไปหรือไร......ไม่เคยถาม
ดอกไม้งามยามนี้...อยู่ดีไฉน
สนุกตัว...ชั่วชีวิต...คิดอะไร
อย่าหลงในดงมารยา...กร้านท้า !
ไม่คิดกร้าวร้าวใคร..เชื่อใจมั่น
ดอกไม้งามลามพันธุ์...ปรารถนา
สวยอ่อนหวานกร้านแกร่งแรงศรัทธา
เธอจะฝ่าพายุ...งามตามความจริง
๑๑๑๑๑
แด่.....ดอกไม้งามยามนี้ วันสตรีสากล
.............เพื่อผู้หญิงของทุกคน
28 กุมภาพันธ์ 2547 13:45 น.
suprapai
แค่ไหน...ไม่มีความหมาย
หัวใจตายตามความหลัง
ผูกติดชีวิตอนิจจัง
นิ่ง...ขังความคิด..พิจารณา
อยากข้ามฝันพันผูกกับทุกสิ่ง
อยากหยุดนิ่งอิงพักหลักตรงหน้า
อยากตามใจใครบางคน...ค้างคา
อยาก.....ก้มหน้า...กล้าไม่พอให้คิด
ทุกสิ่งติงไหวใช่นิ่ง
ทุกข์ยิ่งยิ่งทุกข์ผูกติด
สุขใดใดสุขฉุกคิด
คงผิดคิดไกลไร้ทาง
อะไร...ไม่มีความหมาย
ชื่น..สายหมอกดอกสล้าง
ชม...ฟ้าทะเลเห่ว้าง
อยู่...กลาง.....ธรรมพลี
คนใด...ไม่มีความหมาย
ผ่อนคลายสายสัมพันธ์ถี่
ว่างในใจค้นตนมี
สงบ...ภพนี้...จีรัง
๑๑๑๑
26 กุมภาพันธ์ 2547 20:53 น.
suprapai
เรือกระดาษวาดในใจคนดึก
แล่นใบลึกรำไรใต้หมอกหนา
หม่นอะไรไยต้องแบก..กอง..ล้า
ลอยเรือฝ่าทะเลหมอกออกพ้นใจ
คว้างทะเลเห่คลื่น...ปะทะ...สงบ
คลั่งกระทบ...กระแทก...แบกรับใหม่
กลางหมอกหม่น...คนแบกทุกข์สุข...ที่ใจ
รู้ทิศ...ใกล้ไกลฝั่ง...ยังหลุดพ้น
เรือกระดาษวาดไว้ไกลน้ำฟ้า
กี่มหาพายุคั้นจักดั้นด้น
ไปให้ถึง...พึงฮึกเหิม...เติมเต็ม...คน
ใจจะฝ่ากล้าค้นถาม...ความพอดี
ฝั่งแสนไกลรำไรหมอกระลอกหม่น
ทิศสับสน...คนซับซ้อน.ยอกย้อนถี่
คลื่นลมแรงแพลงพลิกระริกระรี้
อยากผละหนี...ไม่มีที่ยั้งยืน
เรือกระดาษไยขลาดเขลาไม่เข้าท่า
รินน้ำตาผวาระทึกสะอื้น
ทะเลใจไกลฝั่ง....ยังวันคืน
น้ำฟ้าฟื้นคลื่นสงบ....ประสบบุญ
๑๑๑๑๑๑๑
24 กุมภาพันธ์ 2547 14:21 น.
suprapai
เดือนพราวดาวพริบขลิบฟ้า
มองหา..คว้าใฝ่...ไกล...หมอง
นึกนวลหน้าน้ำตานอง
ไยต้องรักห่างว้างจริง
ถามเดือนเบือนฟ้าลาดึก
ดาวพรึกนึกคอยอ้อยอิ่ง
ฟ้ากว้าง..ทางใดได้พิง
อกยิ่งกลัดหนอง....รำพัน
.........ฝากดวงดาวค่ำคืนนี้ กล่อมคนดีให้หลับฝัน
ให้คนดีคิดถึงกัน มีฉันในฝันตลอดไป ***
ฝากดวงใจให้จำคำหนักแน่น
ฝากทดแทนความแค้นคับรับมิได้
ฝากคนดีที่คอย...น้อยใจกระไร
ฝากมิได้......ใจคำนึงถึงมิวาย
๑๑๑๑๑
23 กุมภาพันธ์ 2547 10:45 น.
suprapai
ฉันกับเธอเผลอไปใกล้ความรัก
มารู้จักเมื่อไรไม่สงสัย
เจตนาหาคนดีมีเยื่อใย
วันเวลาแอบคว้า...ใฝ่หัวใจกัน
เข้าข้างตัว...หัวใจเธอ...ไม่รู้
ทีท่าดูว่าเย่อหยิ่ง....เพ้อฝัน
เพียงบอกความรู้สึกใกล้ใจผูกพัน
จะฉุนโกรธลงโทษทัณฑ์...ฉันยินดี
ปลายลมหนาวล่วงราวคนร้อนรนหาย
ไม่เสียดายวันคืน ?......สะอื้นถี่
มองใบไม้รายหล่นถามคนดี
คิดถึงมากฉะนี้...หนีกระไร
ไผ่ริมน้ำยามนี้เสียดสีออด
ผิวลมพลอดรำพันคนหวั่นไหว
สงสารกอไผ่วู่รอผู้ใด
ตอบไม่ได้...ใจเรา...ก็เร่าร้อน
ฉันกับเธอเผลอไป...มิใช่รัก
ไม่รู้จักรักจริงไฉน...มั่นใจก่อน
อาจรู้สึกโหยหาเพียงอาวรณ์
เหมือนละครก่อนลา....น้ำตาริน
๑๑๑๑๑
หน้าส่วนตัว
940
