30 พฤษภาคม 2547 20:08 น.
suprapai
แล้ว..วันนี้ถึงทีฆ่าคนบ่าเหลือง
อ้างมลังเมลืองเปลืองคิดไฉน
รัฐจนตรอกบอกอาเพศ...ไยเลศนัย
อย่าย่ำใจคนใกล้แพ้แย่กว่านี้
ไม่มีหวังกำลังใดสู้...ให้รู้
ยิ่งคำชูขู่สิทธิ์บิดเบือนถี่
เข้ามายากหากให้ออกบอกด้วยดี
ตามวิถี..ใช่ชี้เลว...เหลวไหลนะ
โลกก็รู้อุปถัมภ์ค้ำระบบ
ต้องเป็นกบเลือกนายหลายหน้าปะ
เล่นเล่ห์เพทุบายไม่หน่ายละ
ตำแหน่งขั้นพิเศษจะได้สบาย
ไม่เคยมีกติกามารยาท
ไม่เคยสะอาดราชการพาลเวียนว่าย
ไม่เคยมีคนดีได้ดี....ท้าทาย
ไม่เคยรับรู้อับอาย.....ควาย..ก็ยอม
มาตรฐานงานอยู่ที่รู้สึก
เหตุผลนึกได้แค่คนแห่ห้อม
ปลายปากกาตวัดล้นผลงานปลอม
นายเหนือย่อมตรายาง..ขวางกระไร ?
ปฏิรูปจูบเรื่องใดไม่หวานดอก
นัยเพ้อหลอกกินเมืองเป็นเรื่องใหญ่
ความชั่วเห็นเป็นสัจจะกระจ่างใจ
แกล้งตอบไม่รู้ความไม่ตามทำ
..........
29 พฤษภาคม 2547 14:56 น.
suprapai
ริ้วรอยเจ็บซ่อนเก็บแย่ยิ่งแผลลึก
ไหวรู้สึกอึกอักคำทักถาม
นิ่ง..สะท้าน..บานปลายขยายความ
ในหักห้ามใจลามนอกกลับตอกย้ำ
ทะเลใจไม่เคยวัด..อึดอัดหยั่ง
ยาก..คนยังฝังรักลึกรู้สึกระส่ำ
อีกกี่หน..ทนชอกระลอกช้ำ
อีกกี่คำ..ย้ำให้บอกอย่าหลอกเลย
คลื่นแหวกกระแทกน้ำม้วนงามยอด
เหมือนใครออดอ้อน..กอด..คลาย..เสียดายเผย
คืนวันรื่นชื่นผกาหอมน่าเชย
ไม่นึกเคยรำเพยพัด..คลื่นซัด..ซา
หวัง....วันนั้นบรรเทาเงาหลอนเจ็บ
ใจ....ซ่อนเก็บรอยเล่ห์เสน่หา
ใคร....หว่านรักแล้วหักร้างใจค้างคา
จำเสมอ..ท่าทีว่าหวาม..ความผูกพัน
หัวใจนี้มีให้ใครร่วมฝ่า
อาจมีบ้างบางเวลา..ล้า ประหวั่น
ท้อหรือไม่...ใช่..ก็ละ...ท้าประจัน
มาถึงวันนี้ได้...ไยต้องคิด
ดึก....สะอื้นลมคลื่นครวญหวนละห้อย
คำใครร้อยทิ้งรอยใจไม่สนิท
คงจดจำคำคนดีชั่วชีวิต
ความถูกผิดไม่คิดเอ่ย.....เจ็บเคยแล้ว
..........
หน้าส่วนตัว
1517
