7 กรกฎาคม 2547 10:40 น.
suprapai
.
.
จันทร์เจ้าวงงามทรงกลดตรงหน้า
เมฆมืดมาทาซ้ำทำบาตรใหญ่
กระจ่างนวลหวนชีวินวิไล
พลันลับร้างห่างใจใครฝันร้าย
การดินทางสร้างตนค้นชีวิต
เรียนรู้คิด.ผิดถูก.ล้ม.ลุก.ง่าย
เจ็บ..ความหลังยังคงไว้ไม่เสียดาย
เคยมั่นหมายแล้วดายเดียว..ยังเคี่ยวกรำ
เอาอะไร..ใจหันเหเสน่หา
เอาอะไร...เยื่อใยค่าราคาต่ำ
เอาอะไร..สิ้นไมตรีกี่ครั้งทำ
เอาอะไร...ให้เจ็บช้ำทุกค่ำคืน
ดาราดาษวาดวงงามโค้งฟ้า
คนโหยหาราตรีฤดีชื่น
ดาวฉันหาทิวาจากพรากกลางคืน
มีดาษดื่นคืนให้ฟ้า...ไม่น่าเชย
หากมอบใจให้จิตคงมั่นลงหลัก
ร้ายหรือรักสมศักดิ์บางกล่าวอ้างเอ่ย
ไม่มีเหตุเลศนัยค้างใจเลย
เพียงอยากเย้ยคนเคยชิน..ยินคำลวง
ดึกเดือนต่ำน้ำค้างตกพร่างหญ้า
กระจ่างคาน้ำตาใสสิ้นใยห่วง
รักหรือหลอกบอกกัน..ฝันลวง ๆ
ไม่ก้าวล่วงดวงใจ...เธอไปดี
3 กรกฎาคม 2547 15:58 น.
suprapai
นึกถึงท้องทุ่งรวงงาม ..นานแล้ว
ครานั่งมองจากขบวนรถไฟสายเหนือ...
หวนคำนึงถึงชีวิตติดกลิ่นดินสาปกลิ่นควาย...
หอมทุ่งนาข้าวlสองฟากทางไกลลิบๆ
หอมกลิ่นลมโชยมาจากลำกระโดงโค้งคดแล้ว...
คิดถึงอ้ายขวัญอีเรียม...
คิดถึงทุ่งรวงทองของเรานั้นมีคุณค่า..
คิดถึงทุ่งบางเขน แท้จริงเคยเป็นทุ่งรัก ทุกคนรู้จนประจักษ์เป็นทุ่ง
รักสมศักดิ์บาง ไม่ทันไรน้ำใจน้องมาจืดจางระคางเหินห่าง ทิ้งคนหลังให้ห่วงหา
(เพลงรอยไถ........เค้าโครงมาจากนิยายของไม้เมืองเดิม)
....สำคัญ ยังคิดถึงสาวบ้านนา..คนนั้น.....
.....เสียดายนะ
ภาพปล่องควันไฟ ตึกอาคารยาวดูมิดชิดลึกลับแน่นหนามาแทนที่ทุ่งงามดังว่า...
........ชีวิตทุ่งเปลี่ยนไป คนเปลี่ยนไป
....................หัวใจคนสิ...ยังสงสัย เป็นฉันใด...?
๑๑๑๑๑๑๑
3 กรกฎาคม 2547 02:02 น.
suprapai
สาวเส้นไหมใยรักทอถักสวย
ลายเลื่อมพวยพุ่งระรื่นผสาน
สอดน้ำใจใส่น้ำมิตรสนิทนาน
คลี่รักบานงามหวานวาบกำซาบทรวง
ความดีงามน้ำใจจับในจิต
ผูกพินิจรักชิดชมสมที่หวง
รุกแล้วเร่งเพ่งมินานกลัวพาลลวง
มิได้ท้วงเพียงห่วง..ห้าม..อย่าตามใจ
เป็นคนหนึ่งซึ้งนิยามความรู้สึก
คมบาดลึกผลึกลามกลายความใคร่
จริงหรือเล่นเห็นหรือซ่อนยอกย้อนนัย
ตอบมิได้..ใครร้ายเล่ห์เสน่ห์ร้าว
ชีวิตนี้รี่ไหลไร้จุดหมาย
ไม่รู้ต้นชนปลาย....เดียวดาย..หนาว
ต่ำหรือสูงมุ่งไกลไม่ถึงดาว
ฝากให้สาวยาวใยรักทอถักนาน
สงบแล้วแก้วเอ๋ยเคยคุ้นยิ่ง
ใจนี้นิ่ง..พิง..ละ..สิ่งประหาร
ความอาวรณ์ซ่อนหามาเนิ่นนาน
ดั่งเพลงมารผ่านแผ่วแล้วราแรม
หากถามใจให้รักอีกสักครั้ง
เพียงลมพรูดูคลั่งประดังแก้ม
สิ้นแล้วหนอขอลารักมาแย้ม
สาวเส้นไหมใยรักแซมฝากแก้มนวล
27 มิถุนายน 2547 01:26 น.
suprapai
ไม่เคยรู้จักครูจริง..แท้ยิ่งใหญ่
มีหัวใจในกวีที่สืบสาน
ผ่านร้อนหนาวกร้าวทุกข์สุขทบทาน
คงตำนานงานกลอนสุนทรไท
กี่แผ่นดินกินวิโยคสิ้นโศก..สุข
กี่ครั้งลุกแล้วล้มข่มหมองไหม้
กี่ความหลังฝังจำย้ำรักใคร
กี่สมัยในกลกลอนซ่อนรักงาม
ศึกษาคนค้นเรียนแสงเทียนแท้
กวีแลยุคสมัยไกลเกินข้าม
ไม่เสียเปล่าเจ้าคารมซ่อนคมความ
ไม่เคยผิดหวังคิดตามกวีพินิจ
งามวิธีกวีครูเขียนรู้สึก
สะเทือนลึกนึกกรรมย้ำถูกผิด
สูงแล้วต่ำค้ำแล้วคลาดอนาถชีวิต
รำพันพิลาปคิด..อนิจจัง
คือกวีพิลาสสวาทหวาม
คือนิยามงามประเทืองสะพรั่ง
คือสุนทรภู่ร้อนรุ่มภูมิประดัง
คือมนต์ขลังยังมิลืมปลื้ม...กวี
คารวะถ้าผิดพลั้ง....ศิษย์ด้อย
คารวะประดอยถ้อยศักดิ์ศรี
คารวะประสาจนล้นพอดี
คารวะครูกวีศรีสุนทร
18 มิถุนายน 2547 01:53 น.
suprapai
หนึ่งบทบาทไม่อาจสอย..ฝันลอยสูง
งามยิ่งยูงรำแพนแม้นทรงศักดิ์
นิ่งแล้วในฤดีพลีภักดิ์
มิจมปลักคิดหักลาญทะยานตน
ความรู้สึกลึกซมซ่อนขมไฉน
ยากเห็นทางเป็นไป..ใคร่ฝ่าด้น
ความแตกต่างช่างตำตามิกล้าทน
ตราทิพย์ดนตรีไหวแม้นไกลลับ
ใจหนึ่งเกี่ยวเรียวจันทร์นวลพันผูก
ใจหนึ่งปลูกรักไกลไหวสดับ
หนึ่งบทบาทวาดสองใจใครประทับ
ตนเจ็บยับเยินซับน้ำตา..ทำตน
ดึกลมหนาวคิดสาวสิ่งใดยิ่งล้า
สิ้นเล่ห์เสน่หา..สะอื้นหม่น
เคยงามฝันคืนวันชื่นรื่นกมล
คืนนี้ใครไกลจนเปลี่ยวล้นฤดี
ลาแล้วหนอลออเดือนดาวเพื่อนยาก
มาไกลจากฝากรักให้ศักดิ์ศรี
ไม่เคยหวงห่วงนวลใยให้ฤดี
ป่านฉะนี้มีใครให้คำนึง
หนึ่งบทบาทไม่อาจสอยใครพลอยหมอง
ผิดครรลองต้องการใครพาลขึ้ง
ดวงใจนี้วิสุทธิ์มิฉุดดึง
ทุกข์ครั้งหนึ่งอย่าถึงช้ำชอกซ้ำเลย
..............
หน้าส่วนตัว
1167
