13 ตุลาคม 2551 06:50 น.
sup_zip
อาวุธ ปืนหายไป ไร้รอยร่อง
โรงเรียน ของน้องน้อง ต้องไฟเผา
ชีวิตต่อชีวิต โดนปลิดเอา
แหละเขา คือเหล่าใคร ผู้ใดก่อ
หนึ่งเดือนเหมือนหนึ่งปีที่หวาดหวั่น
พรึงพรั่นและสั่นกลัวเสียจริงหนอ
ใช่แต่เขา เหล่าตำรวจ คือเป้าล่อ
แต่หมอหมอ อย่างเรานั้น ก็พลอยพลัน
เสี่ยงภัยในภัยเสี่ยงที่เลี่ยงยาก
ชีวิตต้องลำบากขวากขวางกั้น
วิถีที่เคยเดินดำเนินนั้น
เปลี่ยนผันพลันโศกเศร้าและเหงาหงอย
ค่าเสี่ยงภัยหนึ่งพันบากที่รัฐมอบ
มิอาจตอบปลอบใจให้หายสร้อย
คงไม่มีสิ่งใดเท่าเราร่วมร้อย
ทุกใจกายไม่ถอยท้อย่อพลัง
ขอส่งแรงแห่งใจให้ทุกท่าน
ช่วยปลอบขวัญใจหวั่นไหวด้วยความหวัง
หลังม่านหมอกเมฆครึ้มฟ้าคราฝนหลั่ง
แสงแห่งหวังจักเจิดจ้าคราฝนเลือน
13 ตุลาคม 2551 06:39 น.
sup_zip
หกสิบปีที่ตรากตรำสู้ทำงาน
หกสิบปีที่วันวานเวียนเปลี่ยนผัน
หกสิบปีที่ไวเหมือนหกสิบวัน
คือหกสิบปีแห่งฝันอันยาวนาน
จำใจจาก จรไกล ใจอาวรณ์
ขออวยพร จงโชคดี มีสุขสันต์
ขอชีวิต มีวันชื่น คืนเบิกบาน
สราญสุข ทุกข์มลาย ไร้พาลภัย
หากวันใด ใจเหงา และเศร้าหมอง
เราทั้งผอง ขอเคียงข้าง ไม่ห่างหาย
ขอเป็นเพื่อน ส่งแรงใจ ไม่รู้คลาย
ตลอดวัน ตลอดไป ชั่วนิรันดร์
บทกลอนไทย
หน้าส่วนตัว
1077
