21 มกราคม 2551 17:21 น.
sunsmile
ขีด-ขีด เขียน-เขียนเปลี่ยนภาษา
สรรค์สร้างจินตนา(การ)แต่งแต้มสี
ประสมคำเป็นบทกลอนของกวี
ดุจพู่กันจุ่มสีระบายบรรณ
กลั่นวจีเป็นบทกลอนหวาน
สะท้อนวันวานที่นึกฝัน
แสดงถึงตัวตนที่มุ่งมั่น
อยากเอื้อมมือถึงตะวันเพียงฝันเอา
9 มกราคม 2551 17:36 น.
sunsmile
คนจะเหงาอยู่ที่ใดก็เหงาได้
อาจอุ่นไอเพียงกายแต่ใจเหงา
มีเพียงผ้าห่มคลุมกายให้บรรเทา
แต่หัวใจคนเหงาไม่อุ่นเลย
เมื่อไม่มีเธออยู่ข้างกาย
หัวใจเลยคล้ายจะเมินเฉย
ความสุขที่ผ่านมาก็ผ่านเลย
ไม่มีคำใดเอื้อนเอ่ยจากหัวใจ
4 มกราคม 2551 18:18 น.
sunsmile
มีคนบอกว่าการได้ห่วงใยใครสักคน
เป็นความสุขล้นของคนเหงา
แม้จะอยู่ห่าง-ห่าง เป็นแค่เงา
แต่เห็นรอยยิ้มเขาก็สุขใจ
ไม่รู้ว่าคนที่พูดกำลังคิดอะไร
เพราะเหตุใดจึงคิดเช่นนั้น
รู้ไหมคนเหงาเขาไหวหวั่น
หรือเธอก็เหงาเหมือนกันจึงเข้าใจ
เราต่างคนต่างก็เหงาใช่ไหม
หากไหวหวั่นวันใดนึกไว้เสมอ
ฉันคนนี้ก็เหงาเช่นเดียวกับเธอ
คนที่ความเหงาไม่มาเจอไม่เข้าใจ
23 พฤศจิกายน 2550 16:04 น.
sunsmile
เพราะฉันคือผู้หญิงธรรมดา
ที่ผ่านมามีแต่ความเหงา
อยู่กับเสียงเพลงบรรเลงแผ่วเบา
นั่งอยู่กับเงาของตัวเอง
..............
แต่ในวันนี้มีเธอ
ความสุขที่ไม่เคยเจอก็บานเบ่ง
ในชีวิตมีแต่เสียงเพลง
ที่บรรเลงแต่เพลงสุขใจ
++++
เพราะฉันไม่เคยมีรัก
จึงกลัวการอกหักผิดหวัง
กลัวสักวันหนึ่งความรักต้องกร่อนพัง
เหลือแต่ความผิดหวังและน้ำตา
-----
เพราะเธอมาบอกว่ารักก่อน
จึงกลัวตอนจบจะเหว่ว้า
เธออาจบอกเลิกก่อนเวลา
เพราะกลัวจึงไม่กล้าตอบรักเธอ......
หน้าส่วนตัว
511
