18 กุมภาพันธ์ 2547 07:16 น.
sun strom
ตื่นตีห้า เข้ายาฮู ฮู้กับเพื่อน
ใจคอยเตือน คิดถึงเขา ไม่ลืมหนอ
ป่านนี้ตื่น เตรียมตัว หรือยังรอ
คอยพนอ คนข้างเคียง เลยลืมเรา
นั่งฟังเพลง หวานซึ้ง ตรึงดวงจิต
ใจเพ่งพิศ ส่งมาหา ว่าน้องเหงา
นึกเสียว่าสงสาร ดังกังวาน ในใจเรา
คิดถึงเขา สุดหัวใจ ทำงัยดี
ถาม ว่ารักแค่ ไหน นับเม็ดทราย ท้องทะเล ก็รู้
ลมหาย ใจ ที่มีอยู่ คือความ คิดถึงจาก ฉัน
ถาม จะเจ็บแค่ ไหน หากเธอไป รักใคร สักวัน
ก็ลองนับ ดูสาย ฝนพรำ นั่นคือ น้ำตาจาก ใจ
เสียงเพลงแว่ว สงสารตัว หัวใจฝัน
ไม่มีวัน จะเบ่งบาน มันแสนเศร้า
อุปสรรค มากมาย มันรุมเร้า
เกินรับเอา เขามา เคียงข้างกาย
แค่รักกัน มีความสุข ตามสายไฟเบอร์
ยังละเมอ เพ้อหาเขา ไม่เลือนหาย
หากได้อยู่ หยอกล้อ เคียงข้างกาย
ใจละลาย กายสั่นรัว เป็นแน่เลย
พี่พายุ สุดที่รัก น้องคิดถึง
เป็นคำหนึ่ง ส่งมาหา อย่างเปิดเผย
ว่ารักจริง จากหัวใจ ทราบไว้เลย
น้องได้เอ่ย ผ่านสายไฟ..... ให้พี่ฟัง......
17 กุมภาพันธ์ 2547 11:14 น.
sun strom
วันนี้วุ่น ตั้งแต่เช้า จนป่านนี้
เหงาฤดี ไม่ได้ออน อ้อนเลยหนา
ฝากข้อความ ไว้ตรงนี้ โปรดทราบว่า
น้องสัญญา จะออนไลน์ สิบเอ็ดโมง
บ่ายโมงตรง ถึงบ่ายสี่ น้องไม่ว่าง
ด้วยว่าทาง มหาลัย แต่งตั้งให้
ไปคุมสอบ เอ็มบีเอ เขาสอบไล่
ขออภัย ไม่ได้คุย กับพี่เลย
แต่อย่างไร ยังคิดถึง และห่วงหา
มีเวลา จะรีบออน ไม่นิ่งเฉย
วันนี้ติด เลยไม่อ้อน เหมือนอย่างเคย
อารมณ์เลย ไม่ค่อยจอย ....แสนเสียดาย
งั้นอ้อนหน่อย นิดเดียว ได้ไหมคะ
อยากอ้อนว่า พายุจ๋า พี่อยู่ไหน
ขอจุ๊บหน่อย แก้คิดถึง น่าดวงใจ
พร้อมยิ้มให้ ก่อนจากกัน พร่งนี้เจอ
17 กุมภาพันธ์ 2547 05:12 น.
sun strom
ใจดวงนี้มีเธอเป็นเจ้าของ
เข้าจับจองมานับชาติไม่ได้
อวิชชาเธอคือเจ้าหัวใจ
ผูกมัดไว้แน่นหนามาช้านาน
พารักชังพาอิฉาพาให้ทุกข์
บ้างก็สุขบ้างก็เศร้าผสมผสาน
หลงเพลิดเพลินกับทุกข์มาช้านาน
อุปาทานผูกติดมิดหัวใจ
พาเกิดตายกองกระดูกเท่าภูเขา
น้ำตาเล่าดุจน้ำในทะเลใหญ่
ดาวบนฟ้ายังน้อยกว่าตาเราไซร้
โอ้เมื่อไหร่จะพ้นทุกข์สุขสมปอง
ครั้นสดับสำเนียงเสียงธรรมะ
ว่าสุญญะหมดโลกไร้เจ้าของ
คือความว่างจากตัวตนเข้าไปครอง
จิตพลันผ่องวาบว่างสว่างเย็น
เปรียบสายฟ้าผ่าลงตรงกลางจิต
ที่มืดมิดพลันว่างสว่างเห็น
เป็นความว่างอวิชชาขาดกระเด็น
ดุจจันทร์เพ็ญครองสิ้นแผ่นดินใจ
เป็นพระธรรมราชามาปกป้อง
คือความว่างครอบครองแผ่นดินใหญ่
หยุดหนาวร้อนหิวกระหายในภพใด
เจ้าหัวใจหยุดวุ่นสุญญตา....
17 กุมภาพันธ์ 2547 04:57 น.
sun strom
ความสุขคำนี้ดีมีความหมาย
แม้ต้องตายก็ไม่วายจะหยิบฉวย
ความสุขแท้เป็นฉันใดใช่ความรวย
หรือความสวยหยดย้อยมดคอยตอม
หากจะคิดถึงความสุขทีแท้แล้ว
ล้วนมีแนวความคิดตรงจิตใส
แม้มีสุขจากกายชายหญิงใด
ล้วนไม่ใช่สุขจริงทุกสิ่งไป
สุขที่แท้เกิดจากใจใช่ที่อื่น
เงินเป็นหมื่นจะซื้อสุขนั้นหาได้
มีสองบาทหากใจสุขไม่ทุกข์ใด
ล้วนซื้อได้จากตัวเองใช่อื่นไกล
มีเวลาเหลือน้อยนิดในโลกนี้
โปรดได้มีใจคิดหาสุขมาฝากบ้าง
อยู่ที่ใด ไกลสุดหล้า ฟ้าสุดทาง
ไม่อ้างว้างด้วยส่งใจไปสัมพันธ์
หากวาสนามีคงได้พบ
ประสบพักต์ซักวันใจหวั่นไหว
หากไม่มีแม้วันนั้นไม่หวั่นใจ
ด้วยในใจของเราจะเฝ้ารอ
แม้เป็นได้แค่น้องก็ไม่หวั่น
สิ่งสำคัญนั้นเรามีไมตรีให้
เป็นเหมือนเพื่อน พี่ชาย ให้พักใจ
ขอให้ได้แค่นี้ยังสุขใจ
17 กุมภาพันธ์ 2547 02:47 น.
sun strom
ตั้งแต่เช้า เข้าทำงาน มันว้าวุ่น
เพราะหมกมุ่น ในเรื่องงาน น่าเวียนหัว
นอกออฟฟิศ งานมันหนัก จนเกินตัว
ยิ่งไม่ชัวร์ ปัญหามาก เฮ้อ.....เหนื่อยเหลือเกิน
เทสต์โปรแกรม ใจมันวิ่ง ไปตามสาย
หาพี่ชาย คนดี ไม่ขัดเขิน
ใจเจ้ากรรม ห้ามเท่าไหร่ มันทำเมิน
มันจะเดิน อ้าววิ่งแจ้น ไม่บอกเรา
คิดถึงเขา อีกแล้วนี่ ใจเราหนอ
ไม่เคยพอ ไม่เคยอิ่ม ในตัวเขา
อยากจะคุย เว้าวอน อ้อนเบา ๆ
แต่ต้องเศร้า เพราะห่างกัน หลายร้อยโล
อารมณ์แปร เปลี่ยนไป ตามหน้าที่
บางครั้งดี งานมันเดิน นั่นสุขโข
บางครั้งเรา อยากเขวี้ยง ให้หัวโน
โปรแกรมโม้(เมอร์) ทำเราป่วน งานไม่เดิน
วันนี้ใจ เราปรับเปลี่ยน ไม่คงที่
คุยกับพี่ ใจหวิว ๆ โอ้ย...ขัดเขิน
หากอยู่ใกล้ จะโน้มคอ แล้วบอกเชิญ
จุ๊บแก้เขิน บ้างปะไร ใจต้องการ....อิอิ(อันนี้ฝันไปเองอะ)
แค่อารมณ์ ว้าวุ่น คิดถึงเขา
เลยนำเอา แต่งเป็นกลอน วอนให้อ่าน
หากไม่ดี ขออภัย มาแล้วกาน
ก็ตัวฉาน แค่มือใหม่ อยากแต่งกลอน
หน้าส่วนตัว
906
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟsun strom
