30 เมษายน 2547 10:21 น.

น้ำคำรัก...จากพายุ

ถึงตัวห่าง ห่างเพียงกาย ใจใกล้ชิด
จะตามติด เธอไป ทุกแห่งหน
ขอให้เรา รักมั่น กันสองคน
ถึงต้องทน ทุกข์อย่างไร ไม่ท้อเลย

ใจรวมใจ สองหัวใจ ให้เป็นหนึ่ง
ดุจดั่งผึ้ง รวมพลัง น้ะน้องเอ๋ย
หากหัวใจ รวมหนึ่งได้ ไม่กลัวเลย
หนทางเคย ดูว่ายาก จักแพ้เรา

ความรักนั้น มีพลัง อานุภาพ
ที่ซึมซาบ กำลังใจ ไม่ขลาดเขลา
เก็บพลังรัก มั่นคงไว้ ในตัวเรา
พี่กับเจ้า จะรักกัน ดังสัญญา

682

love

comment

29 เมษายน 2547 10:26 น.

ตื่นอีกที...ก็เช้าแล้ว

sun strom

นั่นซินะ ตื่นอีกที ก็เช้าแล้ว
ใจที่แห้ว มันหาย ไปกับหมอน
แม้จะหลับ ใจกลับ เคล้าอาวรณ์
แม้ยามนอน ยังฝัน ใจสั่นรัว

อยากจะตัด ความรัก ที่เคยได้
ตัดหัวใจ ทิ้งไป ไม่เกลือกกลั้ว
แต่ไฉน จิตใจ จึงหมองมัว
น้ำตารั่ว เหมือนฝน ล้นหลั่งมา

เรากับเขา รักกัน เท่านั้นน่ะ
ใจบอกว่า แบบนี้ ดีนักหนา
ไม่ได้ผิด กฎเกณฑ์ สังคมนา
ทำไมหละ เจ้าจะไป ให้ห่างเงา

บางครั้งเรา น้อยใจ ในวาสนา
ที่เกิดมา ช้านัก ไม่ทันเขา
บางครั้งสุข เสียจัง ตัวเบ้าเบา
บางวันเศร้า เหงาจัง ประดังมา

พี่พายุ เจ้าคะ มัทลาก่อน
ขอพักผ่อน 5 วัน ไม่เห็นหน้า
จะลองถาม จิตใจ ของตัวค่ะ
แล้วจะมา ตอบให้ พี่ได้ยิน

จะโบยบิน ไปไกล ๆ ซักพักน๊ะ
ขอห่างหน้า ห่างคำ ที่ถวิล
แม้ในใจ คร่ำครวญ ใคร่ได้ยิน
รักหมดสิ้น ทั้งตัว และหัวใจ

685

love

comment

29 เมษายน 2547 09:07 น.

... หนีความรัก ...

sun strom

หนีสิ่งใด พอหนีได้ ไม่ยากนัก
หนีตัวเอง ยากนัก จักคิดหนี
หนีเงาตัว หนีได้ อย่างไรดี
หนีสิ่งที่ ฝังกลางใจ ไม่ได้เลย
ความสัมพัน ถูกปิดกั้น ด้วยเมฆหมอก
ความช้ำชอก ตอกย้ำ ทำใจเฉย
ความอึดอัด มัดหัวใจ ไม่คลายเลย
ความเฉยเมย ที่ได้รับ กลับยิ่งตรม
รักเขามาก ยากนัก จักลืมได้
รักหมดใจ แล้วทำไม ใจขื่นขม
รักนี่หรือ ที่ใครใคร ล้วนชื่นชม
รักระทม จมความรัก หักใจลา