25 มิถุนายน 2547 06:07 น.
sun strom
ถึงตีห้า ฟ้าสาง ช่างงามนัก
ตื่นพร้อมพรัก เตรียมใส่บาตร กันอีกครั้ง
ลิ้นจี่งาม กล้วยไม้ ใสสดจัง
ด้วยความหวัง สร้างบุญ เป็นทุนกรรม
อาหารหวาน คาวได้ เตรียมไว้เสร็จ
ทั้งแกงเผ็ด กล้วยบวชชี อย่างดีล้ำ
หยิบใส่บาตร อธิษฐาน ส่งจิตนำ
รับถ้อยคำ อวยพร ท่านสอนใจ
วันนี้เรา จิตใส ใจสดชื่น
หลับทั้งคืน อิ่มเอม จะหาไหน
จากเมื่อวาน มาวันนี้ ช่างสุขใน
คล้ายหัวใจ บินไป ไร้พรหมแดน
24 มิถุนายน 2547 09:28 น.
sun strom
เจ็บที่ใจเหมือนถูกมีดกรีดเป็นแผล
เจ็บปวดแท้แผลที่ใจไม่จางหาย
เจ็บจริงจริงหญิงที่รักบอกลาไกล
เจ็บที่ใจหัวใจเจ็บเก็บไว้จำ
เจ็บครั้งนี้ขอพอที่จะได้ไหม
เจ็บหัวใจใครทำเจ็บเก็บความช้ำ
เจ็บแสนเจ็บยังเก็บรักไว้จดจำ
เจ็บน้ำคำร่ำลาไกลไม่หวนคืน
จุ๊บที่แก้ม ยิ้มอาย หายใจลึก
จุ๊บแล้วนึก ถึงวัน อันอ่อนหวาน
จุ๊บอีกนิด สะกิดหน่อย อย่ารำคาญ
จุ๊บนานนาน หวานจัง ประดังมา
จุ๊บที่ตา อย่าหลบ นะพี่เจ้า
จุ๊บเบา ๆ อย่าถอย อย่างอนน่า
จุ๊บที่ปาก บางๆ ยิ้มพริ้มตา
จุ๊บทั้งหน้า ยิ้มละมุน อบอุ่นจัง
หายเจ็บแล้วใช่เป่า....อิอิ
24 มิถุนายน 2547 08:14 น.
sun strom
สมองหมุนมึนงงลงนอนหงาย
ชาหัวใจคล้ายหยุดเต้นเป็นไรหนอ
พูดไม่ออกบอกไม่ได้คล้ายติดคอ
ได้แต่รอเวลาฟื้นตื่นอีกที
ทำไมหนอต้องเป็นเราพบความเศร้า
หลงรักเขาเข้าเต็มทรวงดวงใจพี่
มาบอกเลิกร้างลาไกลไม่ใยดี
บดขยี้รักสลายกลายเป็นจุล
ชอกช้ำใจหัวใจช้ำย้ำรอยแผล
คงเหลือแต่เพียงร่างกายใจเหลือศูนย์
อยู่อย่างคนไร้หัวใจให้อาดูรย์
ชีพดับสูญดีกว่าอยู่ดูเธอไป
ยิ้มกว้าง ๆ เดินรี่ เข้าไปหา
ยิ้มทั้งตา ออกจากใจ มาให้พี่
จุ๊บเบา ๆ ที่แก้ม คนแสนดี
น้องมัดหมี่ มาขอโทษ โปรดอภัย
ด้วยว่ายัง อ่อนด้อย ในเรื่องรัก
พึ่งประจักษ์ ว่าเจ็บ มากแค่ไหน
คิดจะเดิน ให้ห่าง แต่เจ้าใจ
บอกว่าไง รู้ป่าว จะเล่าให้ฟัง
ใจมันบอก ว่าเจ็บ เหมือนเล็บจิก
อย่าตุกติก หนีหาย ให้ผิดหวัง
ระวังเค้า จะทิ้ง ไม่อินัง
แล้วความหวัง ที่มี จะหมดไป
อย่าเลยนะ พี่พายุ อย่าโศกเศร้า
อย่าอับเฉา ให้น้อง ต้องร้องไห้
มัดหมี่เอง ก็เจ็บ ปวดดวงใจ
สัญญาไว้ จะไม่ไกล พี่อีกเลย
24 มิถุนายน 2547 04:10 น.
sun strom
เก้าเดือนเหมือนเก้าปีที่รู้จัก
ได้พูดทักทายกันฉันสดใส
มีความสุขสดชื่นรื่นเริงใจ
เกิดสายใยสวาทรักปักกลางทรวง
ความรักเกิดดั่งต้นไม้งอกงามขึ้น
นับวันคืนโตใหญ่ใจแหนหวง
หยั่งรากลึกปักแน่นแผ่เป็นพวง
เปรียบเหมือนดวงจันทราน่าภิรมย์
ความสุขจากความรักมากจนล้น
อยู่ไกลโพ้นเพียงกายไม่ขื่นขม
ใจใกล้กันทุกคืนวันแสนรื่นรมณ์
สองสุขสมจมความรักมากมายจริง
มาวันนี้เธอบอกว่าขอลาจาก
เหมือนฟ้าฟาดกลางใจให้เจ็บยิ่ง
ผิดอันใดไม่เข้าใจเลยจริงจริง
ต้นรักทิ้งกิ่งใบล่วง .... ลวง ห ล อ ก กั น ....
เก้าเดือน เหมือนเก้าปี ที่ได้รัก
ได้พูดทัก ทายกัน วันสดใส
ได้ดื่มด่ำ น้ำคำ จนสุขใจ
จึงเกรงใจ ทำให้ พี่เหนื่อยกาย
สงสารพี่ อยากหนี ให้ไกลเขา
นี่ตัวเรา คิดผิด ที่หนีหาย
กลอนตัดพ้อ ต่อว่า เราเกือบตาย
สงสารชาย ที่รัก หนักหัวใจ
พี่พายุ ที่รัก มัทขอโทษ
อย่าเคืองโกรธ น้องไป แล้วห่างหาย
ด้วยลำบาก กายใจ อย่างเหลือร้าย
ขอพี่ชาย จงเข้าใจ ในเจตนา
ไม่ได้หลอก ลวงใจ ให้เจ็บช้ำ
ไม่ได้ทำ สิ่งใด ให้น้องว่า
แต่ทุกอย่าง ที่มัท แต่งกลอนมา
เพียงเพราะว่า ไม่อยากเป็น ภาระใจ
24 มิถุนายน 2547 02:34 น.
sun strom
ดึกคนนี้ ฤดีหม่น ทนไม่ไหว
ทำอย่างไร หัวใจ ช่างสับสน
นอนไม่หลับ ตาสว่าง กลางกมล
จึงร้อนรน เข้ามา ไทโพเอม
โอโอ้...ใย เพื่อนเรา เข้ามาเยี่ยม
แต่งตัวเอื่ยม เรไร มากันเต็ม
แล้วตัวเรา ทำไม ไม่อิ่มเอม
น้ำตาเค็ม หยุดร่วง มาทักทาย
พี่ทิกิ เชิญนั่ง ฟังน้องนะ
คุณmoonจะ รีบป่าว อย่าห่างหาย
พี่เมกกะ นั่งก่อน อย่ารีบกราย
น้องแอมใจ คนดี ดื่มน้ำเย็น
พี่พายุ อยู่ก่อน อย่าพึ่งหนี
น้องมัดหมี่ ใคร่กล่าว เล่าให้เห็น
พีภัสจ๋า นั่งลง ข้างเนื้อเย็น
เรื่องราวเป็นอย่างไรใคร่กล่าวคำ
อัลมิตรา พี่ยา เชิญนั่งก่อน
ใคร่วิงวอน คุณหญิง อย่าพึ่งขำ
คุณแอบเปิ้ล มัทขอเชิญ เข้าประจำ
พี่พงษ์นำ ผองเพื่อน ตามเข้ามา
น้องเรนจัง นั่งลง พร้อมน้องกี้
จุ๊บคนดี ซักครั้ง ที่ห่วงหา
พี่ลีขา มัทเชิญ อีกคนค่ะ
พูดต่อหน้า ทุกคน มัทขอบคุณ
เมื่อวานนี้ มัดหมี่คุย กับพี่เค้า
สุขสองเรา ไม่คิด จะหันหุน
หลายถ้อยคำ พี่เค้า คอยเจือจุน
คอยเกื้อหนุน ให้มัดหมี่ มีสุขใจ
บางวันต้อง ลำบาก กายพี่มาก
เพื่อจะฝาก ให้สุข ให้สดใส
แต่มัดหมี่ คิดมาก ด้วยเกรงใจ
มัทจึงได้ คิดไป ไกลพี่ยา
ด้วยมีจิต รักเค้า เท่าท้องฟ้า
จึงอยากลา ให้ไกล ไร้พันธะ
พี่พายุ ไม่ต้องคอย เป็นภาระ
ซับน้ำตา ยามเรา เฝ้างอแง
เกินเป็นคน คิดมาก ก็อย่างนี้
คิดทุกที หากทำ ให้เขาแย่
เป็นห่วงเขา มากมาย จึงเชือนแช
เป็นเรื่องแหละ ทำเอา เค้าตกใจ
มัทใคร่ขอ ขอบพระคุณ ทุก ๆท่าน
ที่พากัน เป็นห่วง มาเยี่ยมให้
มัทตื้นตัน กราบงาม ๆ ด้วยหัวใจ
ต่อนี้ไป สัญญาไว้ ไม่ทำเอย
หน้าส่วนตัว
754
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟsun strom
