17 ธันวาคม 2547 14:44 น.

เคียงคู่..ป๊า....

ด้วยรักเค้า เทิดทูน บุญคุณล้น
ไร้ทุกข์ทน ก็เพราะ ท่านส่งเสริม
เกิดเป็นคน กตัญญู ต้องเพิ่มเติม
เป็นตัวเสริม ให้เรา สุขฤทัย

พรุ่งนี้แล้ว ดวงแก้ว ของลูกน้อย
จะต้องถอย ชีวี สู่ที่ใหม่
เคยทำงาน โลดแล่น ทั้งใกล้ไกล
ตอนนี้ได้ เออรี่ หนีออกมา

ไปงานเลี้ยง เคียงคู่ เชิดชูพ่อ
นวลละออ คอยช่วย ด้วยห่วงหา
ประคองแขน ถือของ ที่จัดมา
แจกทั่วหน้า ผองเพื่อน บนเรือนไทย

ป๊าคงกล่าว คำลา ประสาเพื่อน
เราคอยเตือน อย่านาน อย่าร้องไห้
คนทำงาน ใจหาย หากทำใจ
ต้องอยู่ได้ นะคะพ่อ อย่าท้อเอย

รักป๊านะคะ

16 ธันวาคม 2547 16:25 น.

ช่วยด้วย...เจ้าค่ะ...

sun strom

เปิดไซเรน ดังลั่น ปั่นผองเพื่อน
มาที่เรือน มัดหมี่ ได้ไหมเจ้า
มัทมีเรื่อง จะร้อง เพื่อบรรเทา
ใคร่ขอเล่า เรื่องจริง ให้เพื่อนตี

วันวันหนึ่ง ทำงาน ไม่เว้นว่าง
ต้องทิ้งร้าง ไทโพม เหมือนห่างหนี
ตามอ่านกลอน ผองเพื่อน ไม่ทันนี่
คอมเมนท์ที ผ่านไป ตั้งหลายวัน

ด้วยตัวฉัน มีภาระ มากมายจ้า
จะเข้ามา ตามอ่าน นั่นเหมือนฝัน
คอมที่บ้าน ก็เจ้ง เลยหมดกัน
ตอนกลางวัน ทำงาน ไม่ว่างเลย

บางครั้งว่าง ก็เหมือน จะไม่ว่าง
เพราะน้องนาง ติดคุย กับพี่เอ๋ย
คนที่รัก เขาออด อ้อนอย่างเคย
มัทก็เลย ไม่ว่าง .....อิอิแต่สุขใจ

ขออภัย ผองเพื่อน บนเรือนนี้
หากมัดหมี่ วิ่งช้า อย่าเผลอไผล
เข้าไปบ้าน ลงกลอน ที่เรือนใคร
ขอจงได้ ต้อนรับ หน่อยละกานนน

16 ธันวาคม 2547 14:29 น.

ตอบ..คอย...คนรัก...

sun strom

คอยจนหลับ คาโต๊ะ เครื่องคอมพี่
น้องคนดี อยู่ไหน ใยห่างเหิร
หรือมีเพื่อน คุยด้วย จึงเพลิดเพลิน
เธอจึงเมิน หนีหน้าไป ไม่มาแล

ตัวพี่นั้น มันต่ำต้อย น้อยใจนัก
คนที่รัก ยังหนีไกล ไม่แยแส
ทนหม่นหมอง ครองความเหงา เศร้าใจแท้
เหมือนมีแผล ที่กลางใจ ให้ทุกข์ตรม

หวังลมลม แล้งแล้ง มาแกล้งหลอก
คำที่บอก ว่ารักนั้น มันขื่นขม
รักไม่จริง ทิ้งกันไป ให้ระทม
แม่เอวกลม ช่างทำได้ ใจร้ายจริง

เข้ามาอ่าน กลอนงอน อ้อนจังนี่
ในฤดี แอบขำ ในใจหนอ
พี่พายุ นอนคอย นวลละออ
จนหน้าจอ คอมดับ และหลับไป

ช่างตัดพ้อ ต่อว่า มาให้ช้ำ
ช่างมีคำ เว้าวอน น่าหลงไหล
มัทมาแล้ว นั่งข้าง พี่แล้วไง
เอียงหน้าให้ จุ๊บแก้มนวล ยิ้มละไม

มัทประชุม ทั้งวัน ไม่เว้นว่าง
แม้อยู่ห่าง ยังคิดถึง ไม่ห่างหาย
ในใจมัท มีพี่ เคียงข้างกาย
ขอพี่ชาย อย่างอน อยู่อีกเลย

เข้ามาปลอบ แล้วหนา อย่าคร่ำเคร่ง
พี่ต้องเปล่ง เสียงบ้าง อย่าวางเฉย
หัวเราะนะ พี่นะ ทำอย่างเคย
สองเราเอย ลอยล่อง บนฟองกลอน

16 ธันวาคม 2547 14:08 น.

ขอทาน......

sun strom

พี่คะพี่คะ ขอตังค์ ซื้อข้าวหน่อย
ตัวจ้อยร่อย ส่งตา มาอ้อนหนอ
แสนสงสาร จึงยื่น... ให้นวลละออ
แม้ไม่พอ แต่คงช่วย ได้นิดหนึ่ง

ตัวผ่อมเล็ก มอมแมม ไร้รอยยิ้ม
หน้าจิ้มลิ้ม แต่ใย ไร้ที่พึ่ง
ครอบครัวหนู อยู่ไหน ไม่รู้ซึ้ง
วันหนึ่ง ๆ หนูตลอน ไปรอบเมือง

อายุเจ้า คงเข้า เรียนปอสอง
ใยจึงต้อง สู้ทน ในทุกเรื่อง
จะโทษใคร กันหนอ ท่านพ่อเมือง
ล้วนเป็นเรื่อง ที่ท่าน ต้องดูแล

สังคมเรา แตกต่าง กันมากเหลือ
ขาดจุนเจือ เอื้ออาทรณ์ ไม่แยแส
คนรวยล้น คนจนมาก เกินกันแท้
แบบนี้แย่ จะทำ อย่างไรดี

14 ธันวาคม 2547 16:12 น.

คอย...คนรัก

sun strom

คอยจนหลับ คาโต๊ะ เครื่องคอมพี่
น้องคนดี อยู่ไหน ใยห่างเหิร
หรือมีเพื่อน คุยด้วย จึงเพลิดเพลิน
เธอจึงเมิน หนีหน้าไป ไม่มาแล

ตัวพี่นั้น มันต่ำต้อย น้อยใจนัก
คนที่รัก ยังหนีไกล ไม่แยแส
ทนหม่นหมอง ครองความเหงา เศร้าใจแท้
เหมือนมีแผล ที่กลางใจ ให้ทุกข์ตรม

หวังลมลม แล้งแล้ง มาแกล้งหลอก
คำที่บอก ว่ารักนั้น มันขื่นขม
รักไม่จริง ทิ้งกันไป ให้ระทม
แม่เอวกลม ช่างทำได้ ใจร้ายจริง