24 มิถุนายน 2547 04:10 น.

ตอบ ผิดอันใด ใยลาจาก

เก้าเดือนเหมือนเก้าปีที่รู้จัก
ได้พูดทักทายกันฉันสดใส
มีความสุขสดชื่นรื่นเริงใจ
เกิดสายใยสวาทรักปักกลางทรวง
ความรักเกิดดั่งต้นไม้งอกงามขึ้น
นับวันคืนโตใหญ่ใจแหนหวง
หยั่งรากลึกปักแน่นแผ่เป็นพวง
เปรียบเหมือนดวงจันทราน่าภิรมย์
ความสุขจากความรักมากจนล้น
อยู่ไกลโพ้นเพียงกายไม่ขื่นขม
ใจใกล้กันทุกคืนวันแสนรื่นรมณ์
สองสุขสมจมความรักมากมายจริง
มาวันนี้เธอบอกว่าขอลาจาก
เหมือนฟ้าฟาดกลางใจให้เจ็บยิ่ง
ผิดอันใดไม่เข้าใจเลยจริงจริง
ต้นรักทิ้งกิ่งใบล่วง .... ลวง ห ล อ ก กั น ....

เก้าเดือน เหมือนเก้าปี ที่ได้รัก
ได้พูดทัก ทายกัน วันสดใส
ได้ดื่มด่ำ น้ำคำ จนสุขใจ
จึงเกรงใจ ทำให้ พี่เหนื่อยกาย
สงสารพี่ อยากหนี ให้ไกลเขา
นี่ตัวเรา คิดผิด ที่หนีหาย
กลอนตัดพ้อ ต่อว่า เราเกือบตาย
สงสารชาย ที่รัก หนักหัวใจ
พี่พายุ ที่รัก มัทขอโทษ
อย่าเคืองโกรธ น้องไป แล้วห่างหาย
ด้วยลำบาก กายใจ อย่างเหลือร้าย
ขอพี่ชาย จงเข้าใจ ในเจตนา
ไม่ได้หลอก ลวงใจ ให้เจ็บช้ำ
ไม่ได้ทำ สิ่งใด ให้น้องว่า
แต่ทุกอย่าง ที่มัท แต่งกลอนมา
เพียงเพราะว่า ไม่อยากเป็น ภาระใจ

24 มิถุนายน 2547 02:34 น.

ขอขอบคุณในความห่วงใย

sun strom

ดึกคนนี้ ฤดีหม่น ทนไม่ไหว
ทำอย่างไร หัวใจ ช่างสับสน
นอนไม่หลับ ตาสว่าง กลางกมล
จึงร้อนรน เข้ามา ไทโพเอม

โอโอ้...ใย เพื่อนเรา เข้ามาเยี่ยม
แต่งตัวเอื่ยม เรไร มากันเต็ม
แล้วตัวเรา ทำไม ไม่อิ่มเอม
น้ำตาเค็ม หยุดร่วง มาทักทาย

พี่ทิกิ เชิญนั่ง ฟังน้องนะ
คุณmoonจะ รีบป่าว อย่าห่างหาย
พี่เมกกะ นั่งก่อน อย่ารีบกราย
น้องแอมใจ คนดี ดื่มน้ำเย็น

พี่พายุ อยู่ก่อน อย่าพึ่งหนี
น้องมัดหมี่ ใคร่กล่าว เล่าให้เห็น
พีภัสจ๋า นั่งลง ข้างเนื้อเย็น
เรื่องราวเป็นอย่างไรใคร่กล่าวคำ

อัลมิตรา พี่ยา เชิญนั่งก่อน
ใคร่วิงวอน คุณหญิง อย่าพึ่งขำ
คุณแอบเปิ้ล มัทขอเชิญ เข้าประจำ
พี่พงษ์นำ ผองเพื่อน ตามเข้ามา

น้องเรนจัง นั่งลง พร้อมน้องกี้
จุ๊บคนดี ซักครั้ง ที่ห่วงหา
พี่ลีขา มัทเชิญ อีกคนค่ะ
พูดต่อหน้า ทุกคน มัทขอบคุณ

เมื่อวานนี้ มัดหมี่คุย กับพี่เค้า
สุขสองเรา ไม่คิด จะหันหุน
หลายถ้อยคำ พี่เค้า คอยเจือจุน
คอยเกื้อหนุน ให้มัดหมี่ มีสุขใจ

บางวันต้อง ลำบาก กายพี่มาก
เพื่อจะฝาก ให้สุข ให้สดใส
แต่มัดหมี่ คิดมาก ด้วยเกรงใจ
มัทจึงได้ คิดไป ไกลพี่ยา

ด้วยมีจิต รักเค้า เท่าท้องฟ้า
จึงอยากลา ให้ไกล ไร้พันธะ
พี่พายุ ไม่ต้องคอย เป็นภาระ
ซับน้ำตา ยามเรา เฝ้างอแง

เกินเป็นคน คิดมาก ก็อย่างนี้
คิดทุกที หากทำ ให้เขาแย่
เป็นห่วงเขา มากมาย จึงเชือนแช
เป็นเรื่องแหละ ทำเอา เค้าตกใจ

มัทใคร่ขอ ขอบพระคุณ ทุก ๆท่าน
ที่พากัน เป็นห่วง มาเยี่ยมให้
มัทตื้นตัน กราบงาม ๆ ด้วยหัวใจ
ต่อนี้ไป สัญญาไว้ ไม่ทำเอย

23 มิถุนายน 2547 16:25 น.

..... เจ็บ .... ที่ใจ ....

sun strom

เจ็บที่ใจเหมือนถูกมีดกรีดเป็นแผล
เจ็บปวดแท้แผลที่ใจไม่จางหาย
เจ็บจริงจริงหญิงที่รักบอกลาไกล
เจ็บที่ใจหัวใจเจ็บเก็บไว้จำ
เจ็บครั้งนี้ขอพอที่จะได้ไหม
เจ็บหัวใจใครทำเจ็บเก็บความช้ำ
เจ็บแสนเจ็บยังเก็บรักไว้จดจำ
เจ็บน้ำคำร่ำลาไกลไม่หวนคืน

23 มิถุนายน 2547 15:23 น.

... ถูกเธอ ขยี้รัก ...

sun strom

สมองหมุนมึนงงลงนอนหงาย
ชาหัวใจคล้ายหยุดเต้นเป็นไรหนอ
พูดไม่ออกบอกไม่ได้คล้ายติดคอ
ได้แต่รอเวลาฟื้นตื่นอีกที
ทำไมหนอต้องเป็นเราพบความเศร้า
หลงรักเขาเข้าเต็มทรวงดวงใจพี่
มาบอกเลิกร้างลาไกลไม่ใยดี
บดขยี้รักสลายกลายเป็นจุล
ชอกช้ำใจหัวใจช้ำย้ำรอยแผล
คงเหลือแต่เพียงร่างกายใจเหลือศูนย์
อยู่อย่างคนไร้หัวใจให้อาดูรย์
ชีพดับสูญดีกว่าอยู่ดูเธอไป

23 มิถุนายน 2547 13:15 น.

... ผิดอันใด ใย ลาจาก ...

sun strom

เก้าเดือนเหมือนเก้าปีที่รู้จัก
ได้พูดทักทายกันฉันสดใส
มีความสุขสดชื่นรื่นเริงใจ
เกิดสายใยสวาทรักปักกลางทรวง
ความรักเกิดดั่งต้นไม้งอกงามขึ้น
นับวันคืนโตใหญ่ใจแหนหวง
หยั่งรากลึกปักแน่นแผ่เป็นพวง
เปรียบเหมือนดวงจันทราน่าภิรมย์
ความสุขจากความรักมากจนล้น
อยู่ไกลโพ้นเพียงกายไม่ขื่นขม
ใจใกล้กันทุกคืนวันแสนรื่นรมณ์
สองสุขสมจมความรักมากมายจริง
มาวันนี้เธอบอกว่าขอลาจาก
เหมือนฟ้าฟาดกลางใจให้เจ็บยิ่ง
ผิดอันใดไม่เข้าใจเลยจริงจริง
ต้นรักทิ้งกิ่งใบล่วง .... ลวง ห ล อ ก กั น ....