2 กุมภาพันธ์ 2547 21:26 น.
sun strom
ตั้งใจมั่น จากวันนี้ เป็นเริ่มต้น
จะเป็นคน ไร้ใจ ให้เขาเห็น
แม้ลำบาก ยากแค้น แสนรำเค็ญ
จะทำเป็น แกร่งกล้า พึ่งพาตัว
หากบูญพา วาสนามี คงได้พบ
ได้ประสบ ความสุข นะทูนหัว
ได้รับรัก ที่แท้จริง ไว้กับตัว
วันนั้นชัวร์ ได้เคล้าคลอ พนอกัน
จะทำใจ ให้ลืมเขา ซักพักน่า
รอปัญหา หมดไปก่อน คอยฝากฝัน
ละความสุข ที่ได้รับ มาทุกวัน
ค่อยพบกัน ในชีวิต ที่เป็นจริง
1 กุมภาพันธ์ 2547 21:52 น.
sun strom
เสาร์อาทิตย์ เป็นวันที่ ฉันไม่ชอบ
ขาดคนปลอบ ให้อุ่นใจ ไปเสียหมด
เคยอบอุ่น สุขกายใจ กลับรันทด
เพราะว่าอด ไม่ได้เจอ คนที่รอ
จันทร์ดีใจ จะได้เจอ เขาคนนั้น
มาพูดกัน ผ่านเน็ต สุขจริงหนอ
คนที่เรา ฝันเห็น ใจจดจ่อ
เหมือนต้นอ้อ รอลมพัด ทุกเช้าเย็น
30 มกราคม 2547 17:00 น.
sun strom
ในชีวิต ครองความสาว เอาไว้ให้
แด่เพื่อนใจ ใครคนหนึ่ง ลึกซึ้งนัก
ผ่านร้อนหนาว ยาวนาน ย่อมรู้จัก
ว่าความรัก เป็นฉันใด ใคร่ขอลอง
สามสิบสอง นั้นบ่งบอก ว่าแก่แล้ว
แต่น้องแก้ว ยังครองตัว ไม่มัวหมอง
เก็บไว้รอ คนที่รัก ที่หมายปอง
คนที่ต้อง เคียงคู่ สู่วิมาน
30 มกราคม 2547 16:40 น.
sun strom
วันนี้ เรา เหงาจัง ความหวังสิ้น
วันนี้ เรา ดิ้นไป ใจเจ็บปวด
วันนี้ เรา คิดถึง ใจร้าวรวด
วันนี้ เรา คงชวด เขาไม่มา
พรุ่งนี้ เรา เหงาป่าว ยังคิดอยู่
พรุ่งนี้ เรา อยากรู้ ทำไมนะ
พรุ่งนี้ เรา คิดไป ได้ไรหล่ะ
พร่งนี้ เรา รักน่ะ ตลอดไป
29 มกราคม 2547 17:03 น.
sun strom
ปะป๋าบอก ว่าตัวดำ ตั้งแต่เกิด
แต่ต้องเชิด คอตั้ง นะมัทนะ
ตัวจะดำ แต่จิตใจ ให้ขาวนา
ทำตัวว่า ประดุจนิล อาชาไนย
อันน้ำใจ อันประเสริฐ ต้องทรงไว้
และอย่าให้ ใครมา ตราหน้าได้
ดำแต่นอก ผ่องแผ้ว ถึงเนื้อใน
จะสุขได้ สุขที่ใจ หาไหนปาน
เป็นคำสอน จากใจ ใครคนหนึ่ง
เป็นคนซึ่ง เลี้ยงดูเรา เฝ้ากล่าวขาน
คอยถนอม กล่อมให้นอน ทุกวี่วัน
จนตัวฉัน เติบใหญ่ คลี่ปีกบิน
จะมีใคร รักเรา เท่าเขาไหม
คนดำใคร่ เรียนถาม คนไร้กลิ่น
นามพายุ สุริยะ หากได้ยิน
ตอบให้สิ้น สงสัย ได้ไหมเอย