9 กุมภาพันธ์ 2547 18:50 น.
sun strom
หวานอะไร ไหนเท่า เราหวานรัก
ลงรู้จัก รักนั้น หวานจริงหนอ
นั่งเหม่อลอย ส่งใจ ก็เกินพอ
อย่างนี้หนอ ที่เขาเรียก อิ่มจนลืม
เวลาเจอ สุดปลื้ม ลืมความเศร้า
ยามห่างเขา สุดแสน จะคิดถึง
อยู่แห่งไหน ใจเรา เฝ้าคนึง
เป็นเหมือนหนึ่ง ของมีค่า น่าห่วงใย
รักมากไหม หากใครถาม ใคร่เรียนบอก
ห่างแค่ศอก ยังใจหาย อยากร้องไห้
ยามที่ร้าง ห่างไกลกัน ฉันห่วงใย
ตอบให้ได้ ว่ารักเขา หาไหนปาน
ช่วงเวลา ที่รักหวาน ผ่านเร็วนัก
เริ่มต้นรัก ก็ผ่านไป จะจบแล้ว
อีกหนึ่งปี ซินะเรา จะต้องแจว
เรียนจบแล้ว สัญญามั่น แต่งกันเลย
9 กุมภาพันธ์ 2547 11:46 น.
sun strom
เว้นว่างไป หนึ่งปี ไม่พบหน้า
คนที่ข้า รอเขามา ตั้งแต่ต้น
พบหน้ากัน ที่สะพาน ณ ฝั่งธน
ต่างวิ่งรน จับมือกัน .....ฮื้อ...ปล่อยซักที
ไปไหนมา คะ.... เรารออยู่
ทั้งไม่รู้ ว่าจะเจอ เธอวันนี้
สุขสบาย กายและใจ หรือว่ามี
คนอื่นที่ ไม่ใช่เรา เฝ้าเคลียคลอ
ต่างพูดคุย หยอกเย้า เฝ้าเคียงข้าง
สุขใจจัง ไม่เคยคิด จะหน่ายหนอ
นั่งมองตา ทานน้ำส้ม ยิ้มแล้วก็
ต่างหัวร่อ รอเวลา จะเลิกเรียน
15.30 น. เราเกี่ยวก้อย แวะหาป๋า
ที่รอท่า อยู่บางรัก บอกว่าเพื่อน
ที่ห่างกัน มาแสนนาน เขามาเยือน
อย่าแชเชือน พาไปทาน อาหารดี
ป๋าดีใจ ที่ได้เจอ คุณ......
แล้วถามว่า เรียนอะไร ที่ไหนนี่
ห่างกันนาน ไม่ส่งข่าว มาเป็นปี
แวะมานี่ จะอาลัย เจ้ามัทฤา
ปะป๋าก็ แซวทำไม ก็ไม่รู้
ป๋าทราบอยู่ นี่นาว่า มัทชอบเขา
เด๋วก็งอน เสียหรอก มาแซวเรา
เขินไม่เบา หน้าแดง เหมือนแตงโม
จากวันนั้น เขาเทียวมา หาเราได้
แสนปลื้มใจ ใจทั้งดวง ยกให้เขา
ไม่เคยคิด จะมีเหตุ มาเปลี่ยนเรา
ให้เกลียดเขา ไปทั้งชาติ ไม่อยากเจอ
9 กุมภาพันธ์ 2547 08:55 น.
sun strom
อยู่เมืองนนท์ หนึ่งวันครึ่ง คิดถึงนัก
อยากรู้จัก อยากมาหา เฮ้อ...กลุ้มอะ
อย่างนี้เขา เรียกว่ารัก หรือเปล่าหล่ะ
ไม่เห็นหน้า เห็นหลังคาบ้าน ก็ยังดี
วันเกิดมัท ปะป๋าพาไป ไหว้เจ้าแม่
ที่เที่ยงแท้ ตั้งอยู่คู่ เมืองสมุทร
ขับรถผ่าน ตรงวงเวียน คิดถึงชู้
พี่เคยอยู่ ตอนเด็ก ๆ วิ่งเล่นกัน
หากแต่พอ เติบใหญ่ ไปเมืองฟ้า
ไปพบหน้า สาวตาคม คนในฝัน
พี่เคล้าคลอ พนอเขา ทุกวี่วัน
แต่ตัวฉัน อยู่เดียว เปลี่ยวเอกา
ทำสังฆทาน วัดช่องลม ชมนกด้วย
มันทั้งสวย ทั้งเก่ง น่าอิจฉา
บินโฉมเฉียว เคียงคู่ ตระการตา
แต่ตัวข้า บินเดี่ยว เปลี่ยวหัวใจ
ปะป๋าจ๋า จับมือมัท หน่อยได้ป่าว
มัททั้งหนาว ทั้งสุดเหงา น้ำตาไหล
สุดแสนปลื้ม ยังมีป๋า เคียงข้างกาย
ส่วนพี่ชาย อยู่ไหนหนอ รอทุกวัน
กลับเมืองนนท์ เมื่อตอนสาย บ่ายแก่แก่
เจอคุณแม่ ทักทายแล้ว ขอตัวละกัน
เข้าห้องนอน อันอบอุ่น แล้วนอนฝัน
คิดถึงวัน จันทร์เจ้าขา มานั่งรอ
9 กุมภาพันธ์ 2547 08:32 น.
sun strom
เธอเป็นผู้ชาย เธอก็คงจะไม่ลำบาก
คงไม่ยากเย็น กับการลบเลือนเรื่องของเรานั้น
เพียงแค่ข้ามคืน อาจลืมร้อยพัน วันที่ผ่าน
แค่เธอนั้น ได้พบใครอีกคน
กับตัวฉันเอง ตรงข้ามกัน กับเธอทุกอย่าง
เพียงแค่วูบเดียว ที่ฉันคิด ถึงเรื่องวันนั้น
ก็มีน้ำตา ยังเสียใจ อย่างนี้มานาน
อาจมีใคร ที่ดีผ่านเข้ามา ก็ยังไม่ลืมบางคน ที่คุ้นตา
เธอคงไม่รู้ ว่าผู้หญิง ที่จริงแล้ว ลืมยาก
ถ้าลองรักใครมาก ก็มักจะฝังใจ
อยากทำให้ได้ เหมือนอย่างเธอ
ไม่รู้วันไหน ต้องรอถึงเมื่อไหร่
หรือต้องรอถึง วันตาย จะลืมเธอ
อาจเป็นเพราะเธอ มีหัวใจ เพื่อวันข้างหน้า
แต่ตัวฉันเอง วางหัวใจ ไว้กับความหลัง
ภาพที่เห็นกัน ดูเหมือนฉัน ดีขึ้นทุกอย่าง
แต่ความจริง ไม่ใช่เลย รอยยิ้มอย่างเคย ที่มีมันหายไป
9 กุมภาพันธ์ 2547 08:19 น.
sun strom
กระโปรงยาว เสื้อสีขาว ผมยาวสลวย
เดินงงงวย หาเพื่อน ๆ เขาไปไหน
ก้ไม่รู้ ตามประสา น้องเข้าใหม่
พี่ระหัสได้ ช่วยชี้แนะ หน่อยปะไร
วันแรกเริ่ม เข้ามาเรียน ในถิ่นที่
สถาบันดี คนมากมี น่าหลงไหล
ความเป็นสาว สอนให้อาย แต่ปลื้มใจ
มีเพื่อนใหม่ แต่ละคน ล้วนมีดี
เจ้ามัดหมี่ คือสมญา ที่เพื่อนล้อ
แต่ก็เพราะ ดีเน้อ ใช่ป่าวพี่
จากมัทนี เป็นมัดหมี่ เข้าท่านี่
เป็นคนดี ชื่ออย่างไร ไม่สำคัญ
ตั้งใจเรียน เป็นคนดี อยู่ปีหนึ่ง
ยังต้องพึ่ง พี่ระหัส ช่วยสานฝัน
ไม่เข้าใจ เรื่องเล่าเรียน ปรึกษากัน
ไม่นานวัน ก็เดินได้ ด้วยตัวเอง
ยังมีเรื่อง จะเล่า ในวัยนี้
ทั้งเรื่องดี เรื่องเศร้า เรื่องสวยเช้ง
แต่งเป็นกลอน ให้เพื่อนอ่าน ได้ครื้นเครง
แต่ก้อเกรง จะมีคน หมั่นไส้เอา
อย่างไรก็ ขออภัย ไว้ตรงนี้
โอกาสดี จะมาแต่ง กลอนคลายเหงา
วันนี้พอ ขอหยุดเรื่อง ของตัวเรา
วันหน้าเล่า ต่อนะจ๊ะ ขอลาเอย.....อิอิ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟsun strom
หน้าส่วนตัว
1018
