12 มีนาคม 2547 14:00 น.
sun strom
หากชีวิต ลิขิตได้ ดั่งใจหวัง
จะขอฝัง ฝากกายใจ ให้เธอหมด
แต่ชีวิต เหมือนเส้นทาง ที่เคี้ยวคด
เกินกำหนด ชีวิตได้ ดั่งใจปอง
รักเค้ามาก ได้ไง ไม่เคยเห็น
ตัวตนเป็น เช่นไร ไม่รู้จัก
เหตุใดเรา รักเขา มากมายนัก
เพียงพูดทัก ทางสาย ไฟเบอร์กัน
คงเป็นเวร แห่งกรรม ทำกันไว้
นำพาให้ ได้พบ ประสบสรร
ต่อแต่นี้ เราคงมี สัมพันกัน
แม้เพียงผ่าน เส้นใย ไฟเบอร์มา
: ความสุขแท้ แน่อยู่ ในใจน้ะ
ถึงกายจะ ห่างกัน ฝันถึงได้
ใจเป็นสุข กายก็สุข ตามกันไป
โลกสดใส ใจมีสุข ทุกวันเลย
รักมัทมาก อยากบอก ว่าพี่รัก
เพียงลมปาก อาจฟังดู แล้วเฉย ๆ
แต่รู้ไว้ ออกจากใจ ของพี่เลย
หากทรามเชย เฉยชา ไม่ว่ากัน
คนเดินดิน ถิ่นคนจน คนเมินหน้า
ไม่มีค่า อันได ให้ใครสน
เราก็คน เขาก็คน แต่เราจน
ดูเหมือนคน ครึ่งคน ไม่เหมือนใคร
12 มีนาคม 2547 13:36 น.
sun strom
หลับตาเสีย ความอ่อนเพลีย จะได้หาย
และเรื่องร้าย จะได้หมด จากใจพี่
จุ๊บเบา ๆ ทั้งสองแก้ม นะคนดี
น้องมัทนี้ จะกล่อมเจ้า ให้เข้านอน
ยกมือลูบ ผมของพี่ แล้วบอกว่า
มัทรักน๊ะ อย่ากังวล ในเรื่องร้อน
มีเวลา ค่อยมาเอ่ย คำพร่ำวอน
แล้วค่อยสอน เรื่องต่าง ๆ ให้แก่กัน
ให้หยุดคิด ทุกเรื่องราว ไว้เสียก่อน
โปรดพักผ่อน พักหัวใจ ให้หลับฝัน
ถึงสิ่งดี ที่เรามี ให้แก่กัน
นานนับวัน มัทจะรอ ไม่ท้อเอย
11 มีนาคม 2547 08:03 น.
sun strom
Hi...ไอ้(ใส่ชื่อเองอะ) ไปไงวะ
ชอบเอะอะ โวยวาย น่าเวียนหัว
ผ่าหน้าหลัง ผ่ากลาง นั่นแต่งตัว
ตาไม่มัว ย่อมมองเห็น เช่นชีเปลือย
วันนี้เที่ยว ไหนดีวะ ไอ้(ใส่ชื่อเองอะ)
เทคนั้นไง เข้าท่าดี หลีไปเรื่อย
ควงคนนั้น ปั่นคนนี้ ไม่มีเหนื่อย
ไปเรื่อย ๆ ผลุบโผล่ โอ้...หญิงไทย
หากอยากเห็น ขาอ่อนๆ ไม่ต้องจ้าง
ไปตามห้าง ขาวจั๊ว มีทุกไซค์
มองซ้ายที ขวาที แสนถูกใจ
เอ...เอาไง ฉุดไป.. ดีไหมเอย
เอ๊ะ เอ๊ะ ยัง ยังน่า อย่าพึ่งฉุด
เขาไปพูด จ๊ะจ๋า ก่อนพี่เอ๋ย
บางครั้งเขา ถูกใจ ตามไปเลย
เหมือนอย่างเคย มีมากมาย หากต้องการ
ขออภัย ไว้ตรงนี้ นะทุกท่าน
วันนี้ฉัน มาแต่งกลอน อย่างอาจหาญ
แค่มุมหนึ่ง ของผู้หญิง ยุคปัจจุบัน
ใช่ประจาญ ตัวเอง ให้ได้อาย
หากเป็นสิ่ง ที่พวกเขา ได้สัมผัส
คล้ายทางลัด ให้ก้าวเดิน ไม่เสียหาย
แต่ทราบป่าว สิ่งเหล่านี้ จะหมดไป
เพียงแค่ชาย ไม่มีอยู่ คู่สังคม
11 มีนาคม 2547 07:44 น.
sun strom
สมัยก่อน ผู้หญิงสาว ดูมีค่า
ใส่เสื้อผ้า มิดชิด ปกปิดไว้
ยามข้ามน้ำ ตามลำคลอง ระวังไว
ขยับผ้าให้ ค่อยเลื่อนปิด ชิดน้ำเลย
การลุกนั่ง ระวังตัว กลัวผ้าหลุด
ค่อย ๆ ผลุด ลุกขึ้นยืน อย่างเปิดเผย
การก้าวเดิน ก็เรียบร้อย น่าชมเชย
แม้จะเอ่ย คำพูดจา ก็นุ่มนวล
การครองตัว อยู่กับเย้า เฝ้าเรือนให้
การครองใจ นั้นมันคง ไม่ลมหวน
คอยปรนิบัติ คนที่รัก ตามสมควร
ไม่เรรวน ฝันแปร แน่แท้เอย
11 มีนาคม 2547 07:34 น.
sun strom
พายุพัด โหมกระหน่ำ ฉ่ำฟ้าร้อง
ส่งเสียงก้อง กังวานไป ใจหวิดหวิว
ฝนโปรยปราย ฝ่าเมฆา มาปลิดปลิว
ใจลอยลิ่ว สู่วิมาน ชั้นดาวดึงษ์...
อยากแต่งต่ออะบทนี้ แต่แต่งไม่ออกค่ะ
หากคุณภูตะวัน เข้ามาอ่าน มัทใคร่ขอความกรุณา
ช่วยแต่งต่อให้หน่อยนะคะ
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟsun strom
หน้าส่วนตัว
588
